Είναι ένα ηλιόλουστο απόγευμα του Απρίλη, στο Πανεπιστήμιο της Ρουάντα, στο Kigali. Μερικοί μαθητές συνωστίζονται σε ομάδες και συνομιλούν σε ήρεμο τόνο και άλλοι μετακινούνται με βιασύνη από το ένα κτίριο στο άλλο. Οι εξετάσεις ξεκινούν σε μια εβδομάδα.
Σε ένα καταπράσινο ύψωμα πίσω από ένα συγκρότημα γραφείων, ο Jean Claude Nkusi δίνει στα 24 παιδιά του συμβουλές: «Μελετήστε όλοι σας σκληρά» τους λέει «εάν εργάζεστε σκληρά, μπορείτε να βελτιώσετε τη ζωή σας και να την κάνετε καλύτερη».
Αυτή, σύμφωνα με ρεπορτάζ του CNN, δεν είναι μια τυπική οικογένεια. Ο Nkusi είναι μόλις 23 ετών. Κανένα ωστόσο από τα «παιδιά» του δεν μοιράζεται με εκείνον το ίδιο DNA. Στην πραγματικότητα, το μόνο πράγμα που τους συνδέει είναι ότι όλοι είναι επιζώντες μιας γενοκτονίας. Το 1994 με αφορμή τον θάνατο του τότε προέδρου της χώρας, ξέσπασαν ταραχές που οδήγησαν στην γνωστή και ως Γενοκτονία της Ρουάντα πάνω απο 1/2 εκατομμυρίου Τούτσι από τούς Χούτου. Λόγω των ταραχών εκατομμύρια κάτοικοι εγκατέλειψαν την χώρα. Το γεγονός αυτό έχει χαρακτηριστεί από τον ΟΗΕ ως γενοκτονία.
Η δημιουργία «τεχνητών οικογενειών» βοηθάει τους νέους που επέζησαν της γενοκτονίας και είναι κάτι που γεννήθηκε από μια οργάνωση που ονομάζεται το Student Genocide Survivors. Αρχικά ιδρύθηκε από 12 Πανεπιστήμιο της Ρουάντα το 1996, και σήμερα έχει επεκταθεί σε όλη την αφρικανική χώρα.
Οι ιδιαίτερες αυτές οικογένειες, αν και δεν ζουν μαζί, βοηθούν ο ένας τον άλλον οικονομικά και προσπαθούν να συνενώσουν τους πόρους τους.
