Οι λεγόμενες «σκουπιδοκηλίδες» των ωκεανών, είναι τεράστιες μάζες από συγκεντρωμένα σκουπίδια, κυρίως πλαστικά, που καταλήγουν στο κέντρο των υδάτινων τμημάτων του πλανήτη. Πώς, όμως, τα πλαστικά μπορούν να φτάσουν εκεί από το σπίτι μας;
Στις σκουπιδοκηλίδες των ωκεανών βρίσκει κανείς κάθε είδους σκουπίδια. Οι επιχειρήσεις καθαρισμού έχουν κατά καιρούς εντοπίσει από γόπες τσιγάρων και γυάλινα μπουκάλια μέχρι και στρώματα.
Ωστόσο το πιο κοινό είδος σκουπιδιού που βρίσκει κανείς σε αυτές τις κηλίδες είναι τα λεγόμενα «μικροπλαστικά», τα οποία αποτελούνται από μικροσκοπικά κομμάτια πλαστικού διαλυμένα στον ωκεανό και δημιουργούν τεράστιο πρόβλημα στο οικοσύστημα αφού συχνά γίνονται γεύμα των θαλάσσιων ζώων.
Στο σχεδιάγραμμα που δημοσιεύει στη Huffington Post η Alissa Scheller αντλώντας στοιχεία από το National Geographic, το ΝΟΟΑ και το κέντρο Σμιθσόνιαν, παρουσιάζεται η πορεία μίας πλαστικής σακούλας που φεύγει από το σπίτι μας και καταλήγει ως μικροπλαστικό στις σκουπιδοκηλίδες των ωκεανών.
Οπως φαίνεται στο σχεδιάγραμμα, η πλαστική σακούλα που πετάει κάποιος στο δρόμο, παρασύρεται από τον άνεμο και τα νερά της βροχής και καταλήγει σε κάποιο φρεάτιο. Από εκεί, ταξιδεύει στους σωλήνες καταλήγοντας σε ποτάμια και ρέματα.
Οι ακτίνες του Ηλιου και η ζέστη διαλύουν την σακούλα σε μικρά κομμάτια πλαστικού. Ωστόσο σε αντίθεση με άλλα είδη σκουπιδιών, τα βακτήρια αδυνατούν να διασπάσουν το πλαστικό σε ακίνδυνα κομμάτια κι έτσι τα μικροπλαστικά καταλήγουν ατόφια στις θάλασσες, όπου τα ψάρια και τα πουλιά συχνά τα βλέπουν ως φαγητό και τα τρώνε κατά λάθος.
Από τις θάλασσες τις Ασίας χρειάζεται περίπου ένας χρόνος για τα σκουπίδια να καταλήξουν στη μεγάλη κηλίδα του Ειρηνικού, ενώ από τις ΗΠΑ, το ταξίδι μπορεί να διαρκέσει έως κααι 5 χρόνια.