Τα ταλέντα τους πρέπει να είναι πολλά. Από την καταγραφή όλων των παραξενιών του αφεντικού, μέχρι την ετοιμότητα να δώσουν... μάχη με τσούχτρες. Και βέβαια οφείλουν να έχουν καλούς τρόπους και να δείχνουν απόλυτη υποταγή. Οι «καμαριέρες» της θάλασσας έχουν να κάνουν με ανθρώπους που δεν δέχονται αρνήσεις. Για αυτό και πρέπει να βγάλουν το «όχι» από το λεξιλόγιό τους.
Είναι οι υπερήρωες των γιοτ της χλιδής, το προσωπικό στις θαλαμηγούς των εξαιρετικά λίγων και εκλεκτών και πρέπει να κάνουν τα πάντα για να ικανοποιήσουν ακόμη και τις πιο ακραίες επιθυμίες των ιδιοκτητών. Αν ο δισεκατομμυριούχος που τους έχει προσλάβει δεν νυστάζει, τότε και εκείνοι δεν κοιμούνται. Πρέπει να γίνουν ειδικοί σε ό,τι έχει να κάνει με τα αγαπημένα γεύματα του αφεντικού, τη μουσική που προτιμά και βέβαια να ξεχνούν αμέσως οτιδήποτε βλέπουν πάνω στο κατάστρωμα. Η εχεμύθεια είναι ίσως αυτό που εκτιμάται περισσότερο σε αυτή τη δουλειά. Και αποτελεί βασικό λόγο που όσοι την κάνουν αμείβονται με 1.000-6.000 δολάρια την εβδομάδα.
Το CNN βρέθηκε στη μοναδική σχολή για την εκπαίδευση προσωπικού για τα γιοτ της χλιδής που υπάρχει στη Βρετανία. Κάθε μαθητής πρέπει να πληρώσει 2.500 δολάρια για να παρακολουθήσει τα μαθήματα των πέντε ημερών, που γίνονται σε ένα υπερπολυτελές σκάφος 30 μέτρων. «Αποφοιτώντας» θα προσληφθούν από Ρώσους ολιγάρχες, Σαουδάραβες πρίγκιπες και «βασιλιάδες» του πετρελαίου.
Ανάμεσα στα μαθήματα είναι η προετοιμασία ενός πλούσιου πρωινού με τόσα μαχαιροπίρουνα που θα μπορούσε να γίνει... μάχη. Το άγρυπνο βλέμμα του μπάτλερ Ρόμπερτ, ενός εκ των «καθηγητών» παρακολουθεί με προσοχή και εντοπίζει την κάθε λάθος κίνηση. «Σερβίρετε νερό από τα δεξιά, ψωμί από τα αριστερά, καθαρίζετε με τη φορά των δεικτών του ρολογιού», τους υπαγορεύει αργότερα η Τίτα, μία συνάδελφός τους που εργάζεται σε υπερπολυτελή γιοτ τα τελευταία 25 χρόνια.
Κάποτε δούλευε για έναν Ρώσο ολιγάρχη. «Ετρωγε πρωινό στις 12.00, μεσημεριανό στις 6 μ.μ. και βραδινό στη 1 τα ξημερώματα. Ποτέ δεν κοιμόταν πριν από τις 4 π.μ., ενώ έμενε στο κρεβάτι ελάχιστες ώρες. Οπότε έπρεπε να ρυθμιστούμε και εμείς σε αυτό το πρόγραμμα», διηγείται.
Αυτή είναι η πιο απλή, αυτονόητη απαίτηση που έχουν από το προσωπικό τους βέβαια. Η Σάρα Βέστι Ραμάνι, που ίδρυσε τη συγκεκριμένη σχολή και επί χρόνια προμηθεύει προσωπικό σε αυτή την «αφρόκρεμα» αναφέρει την ιστορία δύο γυναικών από την Αυστραλία, που έπεσαν στη γεμάτη με τσούχτρες θάλασσα για χάρη της «κυρίας» τους.
«Το αφεντικό τους ήταν μία νεαρή γυναίκα από τη Σαουδική Αραβία, την οποία λάτρευαν. Δεν κολυμπούσε ποτέ, αλλά μία ημέρα είχε τη διάθεση να πέσει στο νερό, παρότι στο σημείο που βρίσκονταν υπήρχαν πολλές τσούχτρες. Οπότε έπεσαν μαζί της και καθάριζαν το ''δρόμο'' για εκείνη, γεμίζοντας πληγές», λέει.
Το μόνο βέβαιο είναι πάντως πως παρότι ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο, οι «καμαριέρες» της θάλασσας μόνο χρόνο για να τον δουν δεν έχουν. Οπως λέει μία από εκείνες, είναι τέτοις ο όγκος της δουλειάς, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να ξεκλέβουν ματιές από τα φινιστρίνια. Από την άλλη όμως, σημειώνει, δεν ξοδεύουν τίποτα στο σκάφος. Και όταν τελειώνει η σεζόν έχουν έναν γεμάτο τραπεζικό λογαριασμό και ένα μυαλό που περισσεύουν τα μυστικά των πλουσίων που όλοι θα ήθελαν να μάθουν. Τα τελευταία τα ξεχνούν αμέσως όμως. Γιατί ξέρουν ότι τη στιγμή που θα ανοίξουν το στόμα τους, δεν θα πατήσουν ξανά πόδι σε πολυτελές κατάστρωμα.