Δύσκολα τα πράγματα στον παράδεισο. Αν τουλάχιστον τον τοποθετούμε στο Νησί του Πάσχα. Το μικροσκοπικό νησάκι του Ειρηνικού με τα μυστηριώδη πέτρινα αγάλματα που αποτελεί πόλο έλξης για χιλιάδες τουρίστες, αντιμετωπίζει πολλά πρακτικά προβλήματα. Το σοβαρότερο, ίσως, είναι ο τουρισμός! Τουλάχιστον 80.000 άνθρωποι επισκέπτονται το νησί κάθε χρόνο, δημιουργώντας μια ασφυκτική ατμόσφαιρα και αφήνοντας πίσω τους τόνους σκουπιδιών.
Το νησί πήρε το γιορτινό όνομά του από τον ολλανδό θαλασσοπόρο Γιάκομπ Ρόγκεβεν ο οποίος αποβιβάστηκε εκεί το Πάσχα του 1972. Οι ντόπιοι, γύρω στα 6.000 άτομα, το αποκαλούν στη δική τους γλώσσα «Ραπανούι». Ενα μικροσκοπικό κομμάτι γης με έκταση μόλις 163 τετραγωνικά χιλιόμετρα, που μοιάζει να έχει ξεφυτρώσει κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά. Η Χιλή, στην οποία ανήκει διοικητικά, είναι 3.600 χιλιόμετρα μακριά, πέντε ώρες με το αεροπλάνο. Οι πιο κοντινοί γείτονες ζουν στο νησί Πίτκερν, σε απόσταση 2.000 χιλιομέτρων. Δεν έχει κερδίσει άδικα τον τίτλο του πιο απομονωμένου νησιού στον κόσμο. Η απομόνωση, σε συνδιασμό με τα «μοάι», τα γιγαντιαία, «αγνώστου προελεύσεως» ανθρωπόμορφα αγάλματα, έχουν κάνει το Ραπανούι το κατ' εξοχή νησί του μυστηρίου. Οι πιο φαντασιόπληκτοι μιλάνε για εξωγήινους που προσγειώθηκαν κάποτε εκεί και προσέφεραν στους ντόπιους την τεχνογνωσία για να φτιάξουν τα μυστηριώδη αγάλματα κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση των «Θεών».
Εν έτει 2014 πάντως, το Νησί του Πάσχα κινδυνεύει από τους γήινους. Οι περίπου 80.000 τουρίστες οι οποίοι έρχονται κάθε χρόνο, αφήνουν μεν πίσω τους χρήματα, είναι όμως πάρα πολλοί για μια τόσο μικρή έκταση. Παράγουν 20.000 τόνους σκουπιδιών την ημέρα, τα οποία δεν είναι εύκολο να καταστραφούν ή να απομακρυνθούν. Μια μονάδα ανακύκλωσης κατασκευάστηκε το 2011, η οποία επεξεργάζεται μέχρι 40.000 πλαστικές φιάλες την ημέρα. Τι γίνεται όμως με τα υπόλοιπα σκουπίδια;
«Τα θάβουμε σε χωματερή και τα συμπιέζουμε όσο μπορούμε», απαντά ο δήμαρχος του νησιού, Πέδρο Έντμουντς. «Δεν μπορούμε να τα κάψουμε, αλλά, ούτε μας περισσεύει γη για να φτιάξουμε κι άλλη χωματερή. Το αποτέλεσμα είναι ότι μαζεύονται πολλά ποντίκια, κουνούπια και αδέσποτα σκυλιά». Τα τελευταία χρόνια, οι κάτοικοι άρχισαν να πουλούν μέταλλα στη Χιλή για ανακύκλωση, αν και τα έξοδα αποστολής είναι μάλλον απαγορευτικά. «Υπάρχουν εταιρίες που ενδιαφέρονται για πλαστικό, αλουμίνιο και άλλα μέταλλα, αλλά, η μεταφορά κοστίζει τόσο πολύ που μάλλον τους πληρώνουμε εμείς παρά μας πληρώνουν αυτοί», λέει ο δήμαρχος. «Υπάρχει ένα σχέδιο για να χρησιμοποιηθεί ένα μεγάλο τμήμα των σκουπιδιών για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά κι αυτό θα αργήσει πολύ ακόμα».
Οι ντόπιοι πάντως, δεν έχουν πρόβλημα μόνο με τους τουρίστες, αλλά και με τους Χιλιανούς που μετακομίζουν στο νησί τους για να ανοίξουν τουριστικές επιχειρήσεις. Μέσα σε καμιά 30αριά χρόνια, ο πληθυσμός του νησιού αυξήθηκε από τους 1.400 στους 6.000 κατοίκους λόγω της μετανάστευσης, με αποτέλεσμα οι Χιλιανοί σήμερα είναι περισσότεροι από τους γηγενείς. Αυτό αποτελεί σημείο τριβής, καθώς οι ντόπιοι κρίνουν ότι όχι μόνο στριμώχνονται στον ίδιο τους τον τόπο, αλλά και ότι κάποιοι νεοφερμένοι παίρνουν το πάνω χέρι. «Δεν έχουμε πρόβλημα με τους Χιλιανούς, αλλά με το χιλιανό κράτος», λέει ο Λέο Πακαράτι, διευθυντής της μοναδικής διαδικτυακής εφημερίδας στο νησί, της El Correo del Moai. «Οι Ραπανούι είμαστε μεγάλη φυλή και οι γη ανήκει σε εμάς. Εμείς λοιπόν θα πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις για τον τόπο μας».