Τα «χαμένα» παιδιά του πάρκου

Η δουλειά του Αμερικάνου Steven Hirsch έχει δημοσιευτεί σε ένα σωρό περιοδικά κι εφημερίδες (Newsweek, The New York Times Magazine, Time, Village Voice, New York Times, Fortune, Paris Match, Stern και σε άλλα πολλά), που σημαίνει ότι είναι πολύ δημοφιλής φωτογράφος. Επίσης, έχει διδάξει σε αμερικάνικες σχολές Τέχνης, φωτογραφίες του υπάρχουν σε μόνιμες συλλογές μουσείων και γκαλερί, έχει εκθέσει σε μουσεία της Ευρώπης και της Αμερικής και γενικά έχει κάνει τόσα, που δικαιολογούν -εν μέρει- την «εκκεντρική» συμπεριφορά του (δεν επιτρέπει π.χ. να εμφανιστεί φωτογραφία του σε οποιοδήποτε site, χωρίς την άδειά του). Ο Steven Hirsch, λοιπόν, έχει και τρία (τουλάχιστον) blog, στα οποία «τρέχουν» διαφορετικά project με φωτογραφίες και ιστορίες ανθρώπων του περιθωρίου. Σε ένα απ’ αυτά, το «crustypunks», δημοσιεύει φωτογραφίες από…. Crustypunks, τύπους δηλαδή με τατουάζ και βρώμικα ρούχα που ζουν νομαδικά στο Tompkins Square Park, στο East Village της Νέας Υόρκης. Κάποτε, στις αρχές των ’90s, οι Crusties ήταν αρκετά διαδεδομένοι στη αγγλική επαρχία, ταξίδευαν ως new age travelers, ζούσαν σε τροχόσπιτα και πλένονταν επίσης μια φορά το τρίμηνο. Τα lifestyle περιοδικά της εποχής έκαναν αφιερώματα και αναλύσεις στους ταξιδιώτες της νέας εποχής, μέσα στο πνεύμα του «δεύτερου καλοκαιριού της αγάπης». Τώρα, με το πρόθεμα «punk» αποτελούν μέρος μια υποκουλτούρας που υπάρχει σε μικρούς ή μεγαλύτερους αριθμούς στις μεγαλουπόλεις του κόσμου –κυρίως σε Ευρώπη και Αμερική-, ζουν σε καταλήψεις κτιρίων, στους δρόμους και σε πάρκα και βγάζουν το ψωμί τους ζητιανεύοντας, παίζοντας μουσική ή κάνοντας «ακροβατικά» στο δρόμο, και γενικά απολαμβάνοντας την ελευθερία που τους παρέχει ο νομαδικός τρόπος ζωής, είναι συνειδητοποιημένοι οικολογικά και πολιτικά και συμμετέχουν σε πορείες διαμαρτυρίας και διαδηλώσεις. Συνήθως ταξιδεύουν πάνω σε τρένα, κάνοντας train-hopping.Στο blog του crustypunks, εκτός από τις φωτογραφίες των ανθρώπων που ζουν μέσα στο πάρκο της Νέας Υόρκης, υπάρχουν κι οι ιστορίες τους, αυτά που έχει διηγηθεί ο καθένας τους δηλαδή στον Hirsch που είναι συγκλονιστικές, ακόμα κι αν δύσκολα μπορεί κάποιος να τσεκάρει αν είναι αληθινές. «Ο πατέρας μου ήταν παραλίγο δολοφόνος ενός μπάτσου», λέει ένας από αυτούς. «Έχασε 20 χρόνια από τη ζωή του μέσα στη φυλακή, επειδή πυροβόλησε έναν αστυνομικό τρεις φορές. Η μητέρα μου τον γνώρισε μέσα στη φυλακή, είχε πάει να επισκεφτεί τον αδερφό της που ήταν μέλος των Hell’s Angels και τον ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Έκανε ολόκληρο αγώνα, μάζεψε τρεις χιλιάδες υπογραφές και έβγαλε τον πατέρα μου στον πέμπτο χρόνο, με 5 έξτρα χρόνια αναστολή. Βγήκε, άφησε έγκυο τη μάνα μου και γεννήθηκα δύο μήνες πρόωρος. Της είπαν ότι θα πέθαινα. Ξεκίνησα ν’ ακούω πανκ και να ζω σε σπίτια σε κατάληψη από δεκατριών χρονών. Στα δεκαπέντε μου είχα κάνει φυλακή, με είχαν διώξει απ’ το γυμνάσιο και είχα ένα γιο καθ’ οδόν. Το 2001, στις 3 Ιανουαρίου γεννήθηκε ο γιος μου Seth Alan Parker. Εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι δεν θα ξανα-ακουμπούσα βελόνα στο χέρι μου, δεν θα ξαναπηδούσα από τρένο σε τρένο και δεν θα έκανα ο,τιδήποτε απειλούσε τη ζωή μου γιατί ήθελα να είμαι εκεί γι’ αυτόν. Έχω ταξιδέψει παντού στην Αμερική, όχι όμως πάνω σε τρένα. Έχω μείνει στα πιο βρώμικα σπίτια. Έχω κλάψει για φίλους που πέθαναν. Έχω κλάψει για ζωντανούς φίλους. Όταν ήμουν 18 ξεκινήσαμε μια ομάδα, ονομάζεται Dirty South Crew. Είμαστε όλοι μια οικογένεια. Είμαστε όλοι πάμφτωχοι, άνθρωποι σκουπίδια, αλήτες, χαμένοι, παιδιά του δρόμου. Μερικοί απ’ τους φίλους μου πέθαναν από υπερβολική δόση. Κάποιοι αυτοκτόνησαν κι άλλοι που είναι ζωντανοί εύχονται να ήταν νεκροί. Μερικές φορές νομίζω ότι είμαι ο μόνος κανονικός που έχει απομείνει, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μόνο αρρώστια, ναρκωτικά και απελπισία. Όταν ήμουν 17 πήγα σε μια πανκ συναυλία στην πόλη μου την Columbia, στη Νότια Καρολίνα. Ένας σκληρός straight edge τύπος με πλησίασε από πίσω, με χτύπησε με το δάχτυλο στην πλάτη και είπε το όνομά μου. Όταν γύρισα, με άρπαξε απ’ το μπλουζάκι, μου πάτησε τα πόδια και με χτύπησε στο πρόσωπο. Η εγχείριση για να μου ξανα-φτιάξουν τη μύτη και το κόκκαλο του ματιού κόστισε τρεις χιλιάδες δολάρια. Το μισό πρόσωπό μου είναι μεταλλικό. Έχω βίδες και ελάσματα στο κρανίο μου. Όταν συνήλθα δεν είχα μύτη. Δεν είχα μάτι. Ο βολβός του ματιού μου κρεμιόταν χαλαρά έξω απ’ την κόγχη…». Και μια κοπέλα που τη λένε Ketchup διηγείται: «Είμαι προϊόν του αμερικανικού συστήματος πρόνοιας. Η Μητέρα μου είναι Τσεχοσλοβάκα κι ο πατέρας μου ήταν αράπης. Το όνομά του ήταν Αχμάντ ή κάπως έτσι. Μεγάλωσα με το σύστημα πρόνοιας μέχρι τα τρία μου. Μια μέρα ξύπνησα και ήμουν 15 και έφυγα τρέχοντας από το γαμ… ίδρυμα. Αποφάσισα ότι το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να κάνω κρακ στους δρόμους. Πέρασα τα τελευταία δυο χρόνια χάνοντας το μυαλό μου στην Οκλαχόμα…».Περισσότερα στο http://crustypunks.blogspot.com