Τι χρειάζεται ένας παράνομος μετανάστης -Η πόλη που ζει εξοπλίζοντας όσους θέλουν να περάσουν τα σύνορα λαθραία [εικόνες]

Η τοπική οικονομία στηρίζεται στους επισκέπτες, αλλά εκείνοι που αφήνουν τα χρήματά τους στην πόλη Αλταρ δεν είναι τουρίστες. Είναι παράνομοι μετανάστες, άνθρωποι που περνούν από εκεί με το όνειρο να διασχίσουν τα σύνορα του Μεξικό με τις ΗΠΑ, για να βρεθούν στη δική τους Γη της Επαγγελίας.

Το ταξίδι τους είναι εξοντωτικό και συχνά μοιραίο. Από τα μαγαζιά του Αλταρ λοιπόν παίρνουν τον απαραίτητο εξοπλισμό για να αντέξουν αυτό το δύσκολο πέρασμα που έχουν μπροστά τους, τα 100 χλμ. μέσα στην έρημο που χωρίζει την πόλη από τα σύνορα.

Στα ράφια τους βρίσκουν μπλουζάκια, παντελόνια και φούτερ με μακριά μανίκια και κουκούλα. Ολα στα χρώματα της ερήμου, ένα καμουφλάζ για να ξεφύγουν από τα μάτια των συνοριοφυλάκων που κάνουν περιπολίες. Σακίδια πλάτης, στις ίδιες αποχρώσεις, στις οποίες βάζουν κουβέρτες και κονσέρβες. Μπουκάλια για νερό, βαμμένα μαύρα για να μην αντανακλά πάνω τους ο ήλιος όταν οι φύλακες «χτενίζουν» την έρημο με τα κυάλια τους. Μέχρι και παντόφλες μπορεί να βρει κανείς σε αυτά τα καταστήματα, φτιαγμένες έτσι ώστε να τις φορούν οι μετανάστες πάνω από τα παπούτσια τους, προκειμένου να μην αφήνουν ίχνη στην άμμο.

Δεν είναι το πιο βολικό πράγμα για μία πεζοπορία πέντε μέτρων στην έρημο, αλλά στο ταξίδι αυτό σημασία έχει να περάσουν απαρατήρητοι και όχι να είναι άνετοι και ξεκούραστοι. «Τα σακίδια και οι παντόφλες είναι τα εμπορεύματα που πουλιούνται περισσότερο», λέει ένας από τους καταστηματάρχες, ο Βίκτορ, μιλώντας στο BBC.

Πελάτες του είναι μετανάστες που έχουν φτάσει εκεί από το Μεξικό και άλλες χώρες της κεντρικής Αμερικής, έχοντας περάσει ήδη ένα Γολγοθά μέχρι την ώρα που θα αντικρίσουν το Αλταρ. Από εκεί, τους απομένει μόνο η τελική ευθεία για τις ΗΠΑ.

Αφού κάνουν τις αγορές τους, οι περισσότεροι μπαίνουν στην εκκλησία της πλατείας, όπου υπάρχει μια «προσευχή για τους αδελφούς μετανάστες» γραμμένη στον τοίχο. «Χριστέ μου, λυπήσου τους και προστάτευσέ τους ενώ τους συναντούν την κακομεταχείριση και τον εξευτελισμό στο δρόμο τους» αναφέρει.

Φεύγοντας από εκεί, συνήθως παίρνουν μία εικόνα της Παναγίας μαζί τους. Με την ελπίδα πως θα τους προστατεύσει ώστε να φτάσουν ζωντανοί στην άλλη πλευρά των συνόρων και να μην τους στείλουν πίσω.