Η έντονη φημολογία των προηγούμενων ημερών και κάποια δημοσιεύματα της περασμένης Κυριακής που αναφέρονται στο ενδεχόμενο να ιδρύσει ο Γιώργος Παπανδρέου δικό του κόμμα, προκαλούν μία ακόμα ανάλυση για το νέο ρόλο του πρώην πρωθυπουργού στη στήλη Φαληρεύς της Καθημερινής. Εκτιμάται πως δεν θα προβεί τελικά στην ίδρυση νέου κόμματος, επιχειρηματολογώντας «Ας μην αυταπατώμεθα· μπορεί ο Γιώργος να μην είναι ιδιοφυΐα, ούτε είναι όμως «Ι5 οριακής νοημοσύνης» (που λέγαμε στον Στρατό) ώστε να καταλήξει βομβιστής αυτοκτονίας.»
Πολλές είναι οι αιχμές για όσα λένε ή επιθυμούν άτομα του περιβάλλοντος Παπανδρέου, γράφοντας μεταξύ άλλων « ο Γιώργος, αφ’ ότου γύρισε από το outer space και έστρεψε το ενδιαφέρον του στα εγχώρια, συνιστά ένα πρόβλημα για τη σταθερότητα της κυβέρνησης. Είναι όμως ένα πρόβλημα με συγκεκριμένες, περιορισμένες διαστάσεις. Ενα πρόβλημα διαχειρίσιμο.
Το ενδεχόμενο να ιδρύσει δικό του κόμμα δεν είναι, νομίζω, τίποτε περισσότερο από μια ανοησία που διαδίδεται, για λόγους προφανούς σκοπιμότητας, από τους ανθρώπους του. Και αν καθόμαστε και τη συζητούμε τώρα, αυτό οφείλεται στην εντυπωσιακή ρηχότητα της μνήμης μας. Αξίζει τον κόπο, ωστόσο, να θυμηθούμε πώς έγινε πρωθυπουργός ο Γιώργος, γιατί η αφήγηση αυτή περιέχει και την απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει κόμμα. Ο Γιώργος βρέθηκε να κυβερνά την Ελλάδα για τον λόγο ότι τότε η Ελλάδα ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Η αδυναμία να αντιληφθούμε τον χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης ήταν διάχυτη, η δε βεβαιότητα ότι δεν μας αφορούσαν όσα συνέβαιναν έξω ήταν συμπαγής και ακλόνητη. Αποκομμένη στον μικρόκοσμό της, η Ελλάδα ήταν ικανοποιημένη στον αυτισμό της «θωρακισμένης» οικονομίας της. Οπως κάθε πρίγκιπας, έτσι και ο Γιώργος είχε ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα και ήταν άκρως ευάλωτος στη σαγήνη της κολακείας. Μετά την αποτυχία του στις εκλογές του 2007 (στις οποίες έκανε μια προεκλογική εκστρατεία στο δικό του, το αυθεντικό και ανεπανάληπτο ύφος...), ουσιαστικά κατέστη όμηρος του βαθέος ΠΑΣΟΚ. Από το «flower power» πέρασε στο «λεφτά υπάρχουν». Αυτό ήταν που τον έφερε στην πρωθυπουργία, σε συνδυασμό με την πεισματική άρνηση της ελληνικής κοινωνίας να αποδεχθεί την πραγματικότητα.
Το έργο «Ο Γιώργος πρωθυπουργός» ήταν το κύκνειο άσμα μιας ολόκληρης εποχής, της οποίας ο ίδιος παραμένει σήμερα ένα θλιβερό υπόλειμμα: μια γραφική μορφή ανάλογη εκείνης του Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄ στην εξορία του Ντορν. Πέραν του ότι ανήκει σε άλλη εποχή, ο Γιώργος είναι, επίσης, ένας άνθρωπος με περιορισμένες ικανότητες. Για να το πω ωμά, ο Γιώργος δεν μπορεί -τρόπος του λέγειν- να δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών του, πώς είναι δυνατόν να περιμένουμε ότι θα καταφέρει να δέσει το παπιγιόν του; Αν κατέβαινε με το δικό του κόμμα στις εκλογές ή, μάλλον, αν κατόρθωνε να κατεβεί στις εκλογές με δικό του κόμμα, το μόνο που θα πετύχαινε θα ήταν να εξευτελισθεί ακόμη περισσότερο και να βλάψει την πορεία της χώρας προς τη σταθεροποίηση. Ας μην αυταπατώμεθα· μπορεί ο Γιώργος να μην είναι ιδιοφυΐα, ούτε είναι όμως «Ι5 οριακής νοημοσύνης» (που λέγαμε στον Στρατό) ώστε να καταλήξει βομβιστής αυτοκτονίας. Ακόμη και πρόσωπα του περιβάλλοντός του, άλλωστε, δεν φαίνεται να συμμερίζονται σκέψεις για επάνοδο του Γιώργου στο προσκήνιο. »
Η εκτίμηση του Στέφανου Κασιμάτη είναι πως ο πρώην πρωθυπουργός «επιδιώκει κάθε εκπεσών βασιλεύς: έναν διακανονισμό για να μην αισθάνεται την ανασφάλεια του βιοπορισμού ― όπως έγινε, δηλαδή, με τους Χοεντσόλερν στη Γερμανία ή, στη δική μας περίπτωση, με τον βασιλικό οίκο της Ελλάδος. Δεν αποκλείω επίσης ο Γιώργος να θέλει συνθήκες γαλήνιας συνύπαρξης που θα του επιτρέψουν να ελπίζει ότι θα σώσει την υστεροφημία του. Γιατί όχι; Θεμιτό είναι ― αν και βλέπω μάλλον απίθανο να τα καταφέρει. «Στοργή και Προδέρμ», επομένως, για τον τελευταίο Κάιζερ της ελληνικής οικογενειοκρατίας, γιατί καλό θα ήταν να θυμόμαστε πότε πότε ότι οι άνθρωποι με την ευφυΐα του Γιώργου πάντα είναι οι περισσότερο επικίνδυνοι... »
Φωτογραφία Χρήστος Κοσμάς, fosphotos