Είκοσι χρόνια μετά το θάνατο του Kερτ Κομπέιν, η μουσική βιομηχανία με την οποία πρόλαβε να βιώσει έντονες τριβές είναι κι αυτή νεκρή, ενώ η μουσική η ίδια βρίσκεται σχεδόν παντού και σχεδόν πουθενά.
Ο Κερτ Κομπέιν, όπως σημειώνει το Popaganda.gr, ήταν ο τελευταίος σημαντικός ροκ σταρ σε μια εποχή που ακόμα μετρούσαν πολύ αυτά τα πράγματα. Τουτέστιν ο τελευταίος ροκ σταρ από τον οποίο οι νεαροί οπαδοί ακροατές περίμεναν απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα, είτε υπό τη μορφή τραγουδιών – ύμνων στη νεανική αποξένωση είτε υπό τη μορφή πρότυπης συμπεριφορας που να δικαιωνει τις πανκ καταβολες του ξανθού grunge Μεσσία.
Όχι μόνο απαντήσεις δεν πήραν, αλλά ακόμα κι ο θάνατος του, έγινε ένα τεράστιο ερωτηματικό – όπως όλες οι αυτοκτονίες. Μεσσίας ήταν πάντως, πέρα από κάθε αμφισβήτηση («a mulatto, an albino, a mosquito, my libido: yeah») και χωρίς ανταγωνισμό (Ο Michael Stipe; Ο Μπόνος; να είμαστε σοβαροί...), αλλά οδηγήθηκε σε αδιέξοδο και επέλεξε την τελική απόδραση, αν και ποτέ δε θα μάθουμε τις ακριβείς συνθήκες. Η μυθοπλασία / αναπαράσταση των τελευταίων ημερών που επιχείρησε ο σκηνοθέτης Γκας Βαν Σαντ στο Last Days έπιασε ένα πιθανό mood της «φάσης» που βρισκόταν πριν στρέψει το όπλο στο κεφάλι του, πέρα από συνωμολογίες και οπαδικά κολλήματα, και της λειτουργίας των drugs ως μέσου συνειδητής (αργής αλλά όχι απαραίτητα βασανιστικής) αυτο – εξολόθρευσης.
Διαβάστε τη συέχεια του άρθρου στο Popaganda.gr.