Ο Κωστής Παπαγιώργης «έφυγε» στις 21 Μαρτίου, βυθίζοντας στη θλίψη τον κόσμο των γραμμάτων. Η Ζυράννα Ζατέλη «αποχαιρετά» με τον δικό της τρόπο αυτό τον σπουδαίο συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μεταφραστή.
Περιεργάζομαι τον Παπαγιώργη σε μια φωτογραφία του, ούτε ιδιαίτερα πρόσφατη ούτε και παλιά, των τελευταίων δέκα χρόνων.
Είναι λοιπόν όλο αυτό που ήξερα, μα όχι πια όπως το ήξερα: ο Κωστής, κυριαρχημένος σε χρόνο ανύποπτο από την ίδια την απουσία του, κοιτάει ίσα στο φακό -που θα πει μας κοιτάει, μας καρφώνει, κι όσο αντέχουμε- με τα μάτια μισόκλειστα σαν να τον χτυπάει ήλιος την ώρα της φωτογράφισης, ή να του πονάει λίγο το κεφάλι, και μ' ένα μειδίαμα από κείνα που σε τσακίζουν γιατί δεν τα βλέπεις αλλιώς, δεν τα αντιλαμβάνεσαι πάνω σε ζωντανό πρόσωπο – μόνο άμα λείψει το πρόσωπο εμφανίζεται αυτό το μειδίαμα, καλά σταμπαρισμένο και ασάλευτο, σχεδόν θριαμβικό, και σου ζητάει να ερευνήσεις τα ανερεύνητα.
Διαβάστε περισσότερα στο popaganda.gr