Είναι γνωστός για τις καλές, αλλά αντιδημοφιλείς απόψεις του για το κράτος και τη δημόσια διοίκηση. Ο πρώην υπουργός Στέφανος Μάνος δεν δείχνει να ενοχλείται καθόλου από αυτό και περιγράφει σε άρθρο του πώς θα ήταν πραγματικά ένα αλλιώτικο κόμμα.
Γράφει σε άρθρο του στην Καθημερινή:
1. Χρειαζόμαστε να απαλλαγούμε από το «πελατειακό κράτος».
Πώς όμως; Ενα πρώτο πρακτικό μέτρο είναι να καταργήσουμε με μια μονοκοντυλιά όλους τους «υπέρ τρίτων φόρους». Οι υπέρ τρίτων φόροι είναι ακριβώς αυτό: υπέρ τρίτων, δηλαδή υπέρ των πελατών.
2. Χρειαζόμαστε καλύτερο σχολείο.
Πώς; Με καλύτερα μορφωμένους, καλύτερα μετρημένους και καλά πληρωμένους δασκάλους. Με αυτονομία του κάθε σχολείου και με αυτονομία του δασκάλου στη τάξη.
3. Χρειαζόμαστε να ζήσουμε σε καλύτερο περιβάλλον.
Πώς; Με το να αφήσουμε την Τοπική Αυτοδιοίκηση να αυτοδιοικηθεί. Να αποκτήσει τους δικούς της πόρους. Να πάψει να εξαρτάται από την κομματοκρατούμενη κεντρική διοίκηση. Αυτοδιοικούμενος δήμος που θα λογοδοτεί άμεσα στους δημότες.
4. Χρειαζόμαστε Δημόσια Διοίκηση πραγματικό στήριγμα της κοινωνίας.
Πώς; Με καλά καταρτισμένους, καλά μετρημένους και καλά πληρωμένους δημοσίους υπαλλήλους. Παρομοίως για τους δικαστές, τους ενστόλους και τους ιατρούς.
5. Χρειαζόμαστε οικονομία διεθνώς ανταγωνιστική.
Θα την αποκτήσουμε εφαρμόζοντας τα παραπάνω και καταργώντας όλες τις υπέρογκες συνταξιοδοτικές εισφορές. Με μία ελάχιστη σύνταξη για όλους τους Ελληνες (700 ευρώ) στα 67, χωρίς καθόλου εισφορές.
6. Το Σύνταγμα πρέπει να αναθεωρηθεί σε τουλάχιστον όσα σημεία παρεμποδίζει τα παραπάνω. Το αναθεωρημένο Σύνταγμα πρέπει να ενισχύει τον ανταγωνισμό, την αριστεία και την πολιτική σταθερότητα.
Αυτά, σε επικεφαλίδες, υποστηρίζω εδώ και χρόνια. Αυτά υποστήριξε η «Δράση». Ολα τα παραπάνω έχουν προφανώς συνέπειες που θίγουν τους «πελάτες» και πολλούς άλλους. Ολα τα παραπάνω προϋποθέτουν βαθιές νομοθετικές αλλαγές.
Η συμμετοχή μας στην Ευρώπη και στις διεθνείς αγορές προϋποθέτει μια Ελλάδα αξιόχρεη. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Ολα τα παραπάνω συντελούν στη μείωση της δημόσιας δαπάνης και συνεπώς επιτρέπουν τη μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης. Λιγότερο και καλύτερο κράτος σημαίνει πράγματι λιγότερους φόρους.