Ο ΤΑΖ καταγράφει τα υπέρ και τα κατά για μια από τις συζητημένες ελληνικές ταινίες της χρονιάς, που ξεπερνάει τα εγχώρια σύνορα, σίγουρα διαφέρει σαν γραφή από τις υπόλοιπες ελληνικές παραγωγές και αποτελεί εμπειρίαBAΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6 / 10
*Διαβάστε περισσότερα για την υπόθεση της ταινίας και δείτε το trailer εδώ
1+ O Γιάννης Οικονομίδης έχει μια μοναδική εικαστική ματιά, που μετατρέπει το οικείο σε ανοίκειο και απομονώνει τμήματα του αστικού τοπίου σαν αντανάκλαση της ψυχικής ερημιάς των ηρώων του.
1- Δυστυχώς, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά δέσμιος των μετεφηβικών εμμονών του, σε επικίνδυνο σημείο τριβής με το γκροτέσκο όσον αφορά τους διαλόγους των ηρώων του που σπάνε ξανά το κοντέρ στην επιτηδευμένη επαναληπτικότητα και τη χρήση του "μαλάκας" και του "ρε πούστη μου" (τουλάχιστον).
2+ Σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί στο "Μικρό Ψάρι" παίζουν με μια αφοπλιστική αμεσότητα, σπάνια για το σύγχρονο ελληνικό σινεμά που σε καρφώνει στην οθόνη και στους καθιστά επικίνδυνα συγγενικούς. Για ποιον να πρωτομιλήσω και ποιον να μην αδικήσω; Το βλέμμα του Βαγγέλη Μουρίκη, εγκλωβισμένος μέσα στη λερωμένη "γυάλα" της ζωής του; Τον ανατριχιαστικό συμβιβασμό του Πέτρου Ζερβού με την απαξίωση κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Τη ξεφτισμένη φυσικότητα της Βίκυς Παπαδοπούλου;
2- Μόνο που η "κολασμένη" σύμβαση της ύπαρξης τους δεν αφήνει την παραμικρή χαραμάδα για ένα δεύτερο επίπεδο της προσέγγισης του χαρακτήρα τους. Κάτι στο οποίο δεν βοηθάει...
3- ... η σεναριακή σχηματικότητα που τους θέλει περισσότερο φιγούρες υπερβολής παρά χαρακτήρες. Κι ενώ μολονότι η ταινία πατάει πάνω στην ρεαλιστική τους απεικόνιση, τους μετατρέπει ενίοτε σε καρικατούρες (όπως το Γιώργο Γιαννόπουλο και το Γιάννη Τσορτέκη). Μέσα σε ένα σύμπαν αποπνικτικής σοβαροφάνειας στο στήσιμο του από τον ίδιο τον δημιουργό. Δραματουργικών λύσεων που κινούνται στα όρια της αναληθοφάνειας και δεν δικαιολογούνται (η υπερβολή του σχεδιασμού της απόδρασης, οι αντιδράσεις αυτών που παίζουν διπλό παιχνίδι και το τούνελ κάτω από τη φυλακή που δεν το φτιάχνει ούτε ομάδα επαγγελματιών ανθρακωρύχων). Χωρίς να αναφερθώ στην ντιζάιν λογική της διακόσμησης του σπιτιού της λαϊκής πόρνης Βίκυς με κάτι προχώ διακοσμητικά σε προθήκες και μαξιλάρες με στάμπα Vanity Fair. Για αυτούς και για άλλους λόγους ο Οικονομίδης όσο καλός σκηνοθέτης στο στήσιμο και στην ατμόσφαιρα αποδεικνύεται (και με εξέλιξη από τις προηγούμενες ταινίες) του τόσο εγκλωβισμένος προκύπτει σαν συνσεναριογράφος και ελεγκτής του υλικού του.
3+ Εκτός κι αν αυτό που έγραψα παραπάνω, η σοβαροφάνεια είναι λάθος της δικής μου ανάγνωσης. Και ο σκηνοθέτης συνειδητά βάζει φουρνέλο με μια εντελώς υπόγεια κατάμαυρη δόση κωμωδίας και σαρκασμού μέσα από την υπερβολή, οπότε η προηγούμενη παράγραφος ακυρώνεται.
4+ Στην εποχή που το καλλιτεχνικό ελληνικό σινεμά έχει υποκύψει στη δηθενιά της μανιέρας του περιβόητου greek weird wave είναι τουλάχιστον αναζωογονητικό να βλέπεις ανθρώπους με ταυτότητα, κόντρα στο κύμα. Οι οποίοι εκμεταλλεύονται δημιουργικά την βουλιαγμένη καθημερινή μικροαστική καθημερινότητα της Ελλάδας για να την μπολιάσουν σε ένα σπάνιο για τα δεδομένα της ελληνικής κινηματογραφίας, καλοφτιαγμένο, τολμηρό "κολασμένο" νεο νουάρ.
4- Το ερώτημα όμως είναι που εξαντλείται ή μάλλον από τι καπελώνεται αυτή η τόλμη; Γιατί μολονότι η ιστορία που αφηγείται ο σκηνοθέτης είναι σαν ιδέα δυνατή, με συγκλονιστικές εξάρσεις και σαν τεχνική εκτέλεση άψογη, στο τέλος υποχωρεί, σαν τελική εντύπωση κάτω από την υπερβολή και την φάλτσα επιτήδευση ενός ζορισμένου νατουραλισμού σε κακή όμως μετάφραση των κωδικών του υποκόσμου.
5+ Υπάρχει μια απίστευτα γεωμετρική σύνθεση των κάδρων "της απόγνωσης", και της υπογράμμισης καταστάσεων με την κάμερα να εστιάζει σε λεπτομέρειες που μεταφράζονται κινηματογραφικά σε αποπνικτικό, αδιέξοδο λυρισμό και ατμόσφαιρα. Η επιλογή των χώρων είναι εξαιρετική. Κάτι που σε συνδυασμό με την " "κεντημένη" ιδεολογικά και αισθητικά φωτογραφία, την χρήση της μουσικής και την τρομερή, στο στομάχι αμεσότητα με την οποία ο Οικονομίδης χειρίζεται σκηνές που είναι δύσκολες στο ελληνικό σινεμά (ναι, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, ακόμα στην Ελλάδα δεν έχουμε μάθει πως να στήσουμε σωστά έναν πυροβολισμό σε αντίθεση με εδώ) απογειώνουν το σύνολο σε μια εντελώς δική του σφαίρα ύπαρξης που όμως δεν αποξενώνει τον θεατή αλλά τον ρουφάει μέσα της. Το ίδιο ισχύει και για πολύ μικρότερες λεπτομέρειες που αφορούν στο χειρισμό των κομπάρσων ή των πιο μικρών ρόλων σαν αυτό της Πόπης Τσαπανίδου ή τη Σόνιας Θεοδωρίδου με την τελευταία να έχει μια σχεδόν σχιζοφρενικά δολοφονική ποιότητα. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν μια ελληνική ταινία που δεν μοιάζει με την συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών παραγωγών και που σίγουρα αξίζει να την δοκιμάσεις σαν εμπειρία.
5- Χωρίς όμως να είμαι σίγουρος αν σαν θεατής θα ανήκεις σε αυτούς που θα παραβλέψουν μερικά (αρκετά) πράγματα, ή στο κομμάτι του κοινού που μέσα στην αίθουσα όταν τα μπινελίκια από τους ήρωες άρχισαν να ξεφεύγουν, ξέσπασαν (όχι και τόσο αδικαιολόγητα) σε γέλια αμηχανίας.
*Στις αίθουσες από την Πέμπτη 27 Μαρτίου
***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana . Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του facebook www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης