Ενα κείμενο με το γνωστό περιγραφικό στυλ του Σταύρου Θεοδωράκη αναρτήθηκε αίφνης στο σάιτ του Ποταμιού. Ο πρώην δημοσιογράφος νυν αρχηγός κόμματος, δεν μιλάει για πολιτικές θέσεις, αλλά περιγράφει τι έμαθε για μια ... γλίστρα στη Σητεία της Κρήτης. Αλλιώς, μια ιστορία γραφειοκρατικής τρέλας...
Γράφει χαρακτηριστικά:
Το ότι θα περνούσα από ομίχλη για να βρεθώ στην Σητεία δεν το περίμενα. Και όμως οι Λασιθιώτικες κορφές εκείνη την ημέρα ήταν όλες σκεπασμένες με σύννεφα. Με όλα τα φώτα ανοιχτά και δεν έβλεπες στα πέντε μέτρα. Οι ψαράδες στο λιμάνι της Σητείας είχαν όμως καταστρώσει σχέδιο. Αγριαγκινάρες ωμές με λεμόνι, ταραμοσαλάτα από φρέσκα αυγά ψαριών, ελιές κορωνέικες, μαύρο παξιμάδι και τσικουδιές. Όλα τα ωραία στην Κρήτη με ένα τραπέζι ξεκινούν. Στα πόδια μας το καινούριο λιμάνι. «Αν είχαμε και μια γλίστρα για να βάζουμε και να βγάζουμε τις βάρκες». Στην αρχή νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα. «Μα καινούργιο είναι το λιμάνι, τόσα εκατομμύρια δόθηκαν από το ΕΣΠΑ, δεν έχει γλίστρα;».
Ακούστε λοιπόν την ιστορία. Γλίστρα κατασκευάστηκε αλλά είχε λάθος κλίση με αποτέλεσμα τα μικρά σκάφη να δυσκολεύονται να μπουν στη θάλασσα και να χρειάζονται γερανό! Οι ψαράδες μετά από 2-3 ατυχήματα πήγαν στην Περιφέρεια και απαίτησαν να κατασκευαστεί μια νέα ράμπα. Η Περιφέρεια το δέχτηκε και συμφώνησε να εκταμιευθούν 21.000 ευρώ. Όμως… Η γραφειοκρατία βάζει πάντα αρκετά «όμως» πριν από κάθε λύση. Έπρεπε να συγκεντρωθούν πρώτα «όλα τα έγγραφα» και «οπωσδήποτε μια περιβαλλοντική μελέτη»! Όπα! Για να ολοκληρωθεί μια περιβαλλοντική μελέτη στην Ελλάδα χρειάζεσαι 2 με 3 χρόνια. Και ο υπάλληλος του Υπουργείου Ναυτιλίας ήταν ανένδοτος. «Χωρίς μελέτη δεν πάμε πουθενά». Ο Νίκος Σαββιδάκης πρόεδρος των ερασιτεχνών ψαράδων άρχισε να ψάχνει λύση. Με τα πολλά πληροφορήθηκε ότι υπάρχει μια Κοινή Υπουργική Απόφαση που δίνει τη δυνατότητα σε κάποιες περιπτώσεις να αντικαθίστανται οι χρονοβόρες περιβαλλοντικές μελέτες, με Πρότυπες Περιβαλλοντικές Δεσμεύσεις. Στα υπουργεία όμως κανείς δεν ήξερε τίποτε. Θα τον πίστευαν μόνο αν τους προσκόμιζε το ΦΕΚ. Νέα έρευνα, τηλέφωνα, συναντήσεις, ώσπου τελικά στο ΥΠΕΚΑ μια υπάλληλος είχε υπ’ όψιν της το συγκεκριμένο ΦΕΚ. Οι υπηρεσίες το δέχτηκαν, το θέμα ξεμπλοκαρίστηκε και έτσι τώρα οι ψαράδες περιμένουν απλώς (;) την εκταμίευση του ποσού που τους υποσχέθηκε η Περιφέρεια. Η γραφειοκρατία δεν τους κατάπιε.
Έμαθα βέβαια και άλλα στη Σητεία εκείνη την ημέρα. Για τον δρόμο που θέλει πολλά μερεμέτια για να γίνει δρόμος. Για την αίθουσα υποδοχής στο διεθνές αεροδρόμιο που πρέπει να τελειώσει για να αρχίσουν να προσγειώνονται τσάρτερ. Για την «αργόσυρτη» ακτοπλοϊκή σύνδεση με την Κάσο και την Κάρπαθο – γιατί η Σητεία δεν είναι η τελευταία πόλη τη Κρήτης, είναι η πρωτεύουσα στο ανατολικό κρητικό και το καρπάθιο πέλαγος. Και βέβαια για το νοσοκομείο που δεν έχει πια καρδιολόγο. Και δεν προλαβαίνουν οι άνθρωποι να πηγαίνουν στην Ιεράπετρα ή τον Άγιο Νικόλα και χάνονται στον δρόμο. Εδώ τα χαμόγελα τελειώνουν και οι κάτοικοι της Σητείας στέλνουν τελεσίγραφο στο κράτος των Αθηνών. «Στείλτε τώρα τους γιατρούς μην παίζετε με τις καρδιές μας».