Εφυγαν από το Ιράκ για να γλιτώσουν. Πήγαν στη Συρία πιστεύοντας ότι εκεί θα βρουν το πέρασμα για τις ΗΠΑ. Αλλά παγιδεύτηκαν στη Δαμασκό. Τα τελευταία πέντε χρόνια, μία μητέρα και η κόρη της ζουν με διπλή αγωνία. Πότε θα καταφέρουν να φύγουν από τη Συρία, αλλά και αν θα μείνουν ζωντανές μέχρι να έρθει αυτή τη στιγμή. Είναι η ιστορία που ζουν χιλιάδες πρόσφυγες που βρίσκονται εκεί.
Η Σαμπρία Αλ Ντουλαϊμί και η 21χρονη κόρη της, Ανσάμ εγκλωβίστηκαν στο χάος της Δαμασκού όταν έκλεισε η πρεσβεία των ΗΠΑ εκεί. Εφυγαν από το Ιράκ τον Ιούλιο του 2009. Ηταν η εποχή που οι Αμερικανοί παρέδωσαν τη Βαγδάτη στους Ιρακινούς συμμάχους τους. Η ζωή έμοιαζε να καλυτερεύει, αλλά η Σαμπρία δεχόταν απειλές για τη ζωή της επειδή ήταν καλλιτέχνης. Κάποιοι θεωρούσαν πως ο τρόπος ζωής της δεν συμβάδιζε με τα όσα υπαγορεύει το Ισλάμ.
Η κόρη της δεν μπορούσε να βγει από το σπίτι χωρίς να τη συνοδεύουν. Ηταν και οι δύο σαν φυλακισμένες, οπότε η φυγή από τη Βαγδάτη έμοιαζε με όνειρο. Η Δαμασκός φάνταζε το ιδανικό μέρος. Τουλάχιστον εκεί θα ήταν ασφαλείς. Ετσι πίστεψε η Σαμπρία όταν πήρε τη μεγάλη απόφαση.
Πέντε χρόνια μετά, ακόμη περιμένει. Στη Συρία έκανε αίτηση ασύλου για τις ΗΠΑ, εκεί όπου θα συναντούσαν τον ετεροθαλή αδελφό της Ανσάμ. Από τότε, πέντε χρόνια πέρασαν, ξέσπασαν οι συγκρούσεις στη Δαμασκό, η πρεσβεία έκλεισε και οι δύο γυναίκες έμαθαν να ζουν με τις συνεχείς εκρήξεις. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΟΗΕ, περίπου 50.000 πρόσφυγες από γειτονικές χώρες βρέθηκαν στη Συρία τα τελευταία χρόνια. Και τώρα κάνουν ό,τι μπορούν για να φύγουν από εκεί.
Ο χειρότερος φόβος της Σαμπρία είναι πως την επόμενη φορά που θα βγει από το διαμέρισμά της με την κόρη της, δεν θα γυρίσουν πίσω. «Μπορεί να σκάσει μία βόμβα οπουδήποτε. Μπορεί να γίνει στο δρόμο που περπατάω», λέει στο BBC.
Με δεδομένο πως οι ΗΠΑ απαιτούν κατά πρόσωπο συνεντεύξεις για τη χορήγηση ασύλου -άλλες χώρες χρησιμοποιούν τηλεδιάσκεψη- οι δύο γυναίκες θα παραμείνουν εγκλωβισμένες στη Δαμασκό μέχρι να ανοίξει ξανά η πρεσβεία. Δύο εναλλακτικές επιλογές έχουν, πέρα από το να περιμένουν ελπίζοντας πως δεν θα σκοτωθούν από κάποια αδέσποτη σφαίρα. Να προσπαθήσουν να φτάσουν στην πρεσβεία των ΗΠΑ στο Λίβανο, ή να εγκαταλείψουν την προσπάθεια. Η Σαμπρία δεν θέλει ούτε να σκέφτεται την πρώτη επιλογή, αφού αρνείται να βάλει ξανά την κόρη της σε κίνδυνο, καθώς το να περάσει κανείς τα συγκεκριμένα σύνορα απαιτεί πολλά χρήματα και δεν έχει καμία εγγύηση για την ασφάλεια.
Ακόμη και να το διακινδύνευαν, όμως, θα έπρεπε να ζήσουν σε στρατόπεδο προσφύγων. Αυτά που έχουν ακούσει από φίλους τις αποθαρρύνουν ακόμη περισσότερο. Οι γυναίκες διατρέχουν τεράστιο κίνδυνο εκεί, ιδιαίτερα όσες δεν έχουν σύζυγο, καθώς μπορεί να πέσουν θύματα σωματικής και σεξουαλικής επίθεσης.
Πλέον οι δύο γυναίκες έχουν αρχίσει να εξετάζουν το ενδεχόμενο να κάνουν αίτηση για χορήγηση ασύλου στη Βρετανία. Η διαδικασία συνήθως διαρκεί τουλάχιστον έξι μήνες. Μέχρι τότε, θα πρέπει να προσπαθούν να επιβιώσουν με τα συσσίτια του ΟΗΕ και τη βοήθεια φίλων και να αποφύγουν τις βόμβες στη Δαμασκό. Ολα αυτά για να καταφέρουν, κάποια στιγμή, να ζήσουν ελεύθερες.