Στους Καλαρρύτες, στα Τζουμέρκα, ένα χωριό που το χειμώνα μοιάζει ξεχασμένο σε κάποια άγνωστη τρύπα της Μέσης Γης υπάρχει ένα καφενείο που μετρά 174 χρόνια ζωής. Είναι, ίσως, το ομορφότερο σε ολόκλητη τη χώρα.
Ιδιοκτήτης του σήμερα ο Ναπολέων Ζαγκλής, ο οποίος, σύμφωνα με το Popaganda.gr, το 1995, σε μία νύχτα, πήρε την απόφαση να αφήσει τη θέση του στην πολυεθνική και να γυρίσει στο χωριό για να συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση.
«Όλοι ξέρανε στην εταιρία ότι υπάρχει ένας Ναπολέων που θέλει να φύγει να πάει στο χωριό του να ζήσει και να κάνει διάφορα, γιατί κάθε μέρα έλεγα "Εγώ αύριο φεύγω". Μέναμε τότε στο Μενίδι και πήγα το παιδί στο σχολείο στην πρώτη δημοτικού την πρώτη μέρα της χρονιάς και μετά είχαμε συνέλευση γονέων και κηδεμόνων. Και εκεί γινόταν χάβρα Ιουδαίων, της κακομοίρας. Ρωσοπόντιοι, γύφτοι, ένας χαμός. Καθόμουν σε μια άκρη και απορούσα τι γινόταν. Μου λένε κάποιοι που ήταν σε ανάλογη φάση με μένα, συγγνώμη κύριε μπορείτε να προεδρεύσετε; Aν και δεν ήξερα από τέτοια, είπα ας το κάνω γιατί με παρακάλεσαν. Με κοιτούσαν περίεργα οι άλλοι, όσο προχωρούσε η διαδικασία κάτι γινόταν, όσο όμως λασκάριζε γινόταν πάλι χαμός. Εγώ δεν αντιδρούσα αλλά μόνο τους κοιτούσα γιατί φοβόμουνα. Και περιέργως όσο κρατιόμουν να μην αντιδράσω, τόσο προχώρησε η συνέλευση και πήραμε αποφάσεις για τις ανάγκες του σχολείου. Στο τέλος, μου ζήτησαν να μπω μόνιμος πρόεδρος γιατί πρώτη φορά ολοκληρώθηκε η συνέλευση και πάρθηκαν αποφάσεις. Γύρισα στο σπίτι, το συζήτησα με τη γυναίκα μου και το αποφασίσαμε. Της είπα ή το λήγουμε τώρα το παραμύθι και πάμε ή δε θα το κάνουμε ποτέ αλλά ήταν κάτι που και εκείνη επιθυμούσε. Ήταν κατάλληλη εποχή γιατί ο γιος μας μόλις είχε ξεκινήσει σχολείο και έτσι αν φεύγαμε αμέσως δε θα προλάβαινε να συνηθίσει εκεί. Το ανακοινώνω στην εταιρία την άλλη μέρα, μου λέγανε βρε Ναπολέοντα κάτσε, μη φεύγεις αλλά η απόφαση είχε ληφθεί. 25 χρόνια ήμουν στην Αθήνα, από το 1968 στα 18 μου που πήγα για να σπουδάσω έφυγα 43. Στην αρχή η γυναίκα μου με το παιδί μου μένανε στα Γιάννενα και εγώ εδώ, γιατί σχολείο δεν υπήρχε. Όταν ήρθα εδώ ήμασταν 30 κάτοικοι. Στην πορεία φτιάξαμε και έναν παραδοσιακό πέτρινο ξενώνα με 10 δωμάτια που λειτουργεί όλο το χρόνο», λέει ο ίδιος μιλώντας στο Popaganda.gr για την απόφασή του να μετακομίσει στο χωριό.
Το σκηνικό στο καφενείο που πρωτοάνοιξε τις πύλες του κινηματογραφικό: Ράφια γεμάτα εκατοντάδες συσκευασίες προϊόντων, πεντανόστιμο φαγητό που καταφθάνει με φειδώ και αυτοσχέδια γλέντια που στήνονται εδώ αραιά και που, η ομορφιά αυτού του μέρους είναι οι άνθρωποί του. Οι ντόπιοι-σχεδόν μυθιστορηματικοί ήρωες που πίνουν το τσίπουρό τους ατενίζοντας με το ένα μάτι τα χιονισμένα βουνά έξω από το παράθυρο και με το άλλο ένα ματς μπάσκετ στην τηλεόραση – η κυρία Μόνικα στην κουζίνα και ο Ναπολέων...
Διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης του Ναπολέοντα στο Popaganda.gr. .