Φοίβος Δεληβοριάς, Μάνος Χατζιδάκις, Νίκος Παπάζογλου, Παύλος Παυλίδης, αλλά και Duft Punk συνυπάρχουν στα 10 αγαπημένα τραγούδια που έσπευσε να μας ανακοινώσει ο υποψήφιος δήμαρχος του ΣΥΡΙΖΑ για την Αθήνα Γαβριήλ Σακελλαρίδης και που παρουσιάζει το left.gr
H λίστα δημοσιεύθηκε στο avopolis, με την προσωπική αφήγηση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη και μια προσπάθεια να συνδεθούν όλα με τους αγώνες της Αριστεράς – ακόμη και το γνωστό Εκείνη του Φοίβου Δεληβοριά με τον φοιτητικό αγώνα εναντίον του νόμου Αρσένη. Ακολουθεί η λίστα:
Νίκος Παπάζογλου – Στη Ρωγμή Του Χρόνου
Στη Νίσυρο, τον τόπο καταγωγής της οικογένειάς μου, περνάω κάθε καλοκαίρι. Ο Νίκος Παπάζογλου ανήκε σε εκείνους που λάτρεψαν το νησί και τους ανθρώπους του και η εικόνα του να τραγουδά με φίλους στον Αντρίκο στο Μανδράκι έχει μείνει ανεξίτηλη. Πιστεύω ότι η καλύτερη εκτέλεση των στίχων του Ρασούλη για «του Ουλιάνωφ το μειδίαμα» ήταν στην συναυλία του Παπάζογλου στη Νίσυρο, το 2002.
Φοίβος Δεληβοριάς – Εκείνη
Το 1998, όντας δευτεροετής φοιτητής στην ΑΣΟΕΕ, ξεσπά το κίνημα κατά του νόμου Αρσένη για τα πανεπιστήμια. Σε όλες τις σχολές διοργανώνονται συναυλίες και στη Φιλοσοφική παίζει ο Δεληβοριάς, ένας νεαρός τραγουδοποιός που μέσα σε ένα κατειλημμένο πανεπιστήμιο μιλά για τη μητέρα, την εφηβεία και την απόρριψη. Μπορεί να μοιάζει σαν την απόλυτη αναντιστοιχία, αλλά είναι ίσως η καλύτερη περίπτωση για να εκφραστούν τα αδιέξοδα μιας ολόκληρης γενιάς. Αγαπημένο τραγούδι.
Παύλος Παυλίδης & The B-Movies – Αερικό
Το περασμένο καλοκαίρι βρέθηκα στη συναυλία του Παύλου Παυλίδη στα Κουφονήσια και από όλα τα τραγούδια του αυτό ήταν το πιο συγκινητικό, κυρίως για τους στίχους του. Όταν άνθρωποι της δικής μου γενιάς αποφασίζαμε να μπούμε στην Αριστερά, υπήρχε μια καχυποψία και πολλοί έλεγαν ότι θα χάσουμε τα νιάτα μας και πως καλύτερα θα ήταν να κοιτάμε μόνο την καριέρα μας. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική σήμερα, καθώς η Αριστερά γίνεται ηγεμονική δύναμη. Και όποτε το συζητάμε με φίλους, νιώθουμε περήφανοι για τις επιλογές μας.
Μάνος Χατζιδάκις – Όταν Έρχονται Τα Σύννεφα
Δεύτερο Πρόγραμμα στα ακουστικά του ραδιοφώνου, περπατώντας από τα Εξάρχεια στου Ψυρρή, ακούω το συγκεκριμένο κομμάτι από τον (καλύτερο για μένα) δίσκο του Χατζιδάκι. Θαυμάζω την ικανότητα αυτού του ανθρώπου να εκφράζει ακόμα και στις πιο «ανάλαφρες» στιγμές του μια βαθιά μελαγχολία. Λίγους μήνες μετά η ΕΡΤ καταργείται με απόφαση Σαμαρά, αλλά ευτυχώς μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοί της, οι οποίοι συνεχίζουν να αγωνίζονται, μάς υπενθυμίζουν ότι τα ομορφότερα τραγούδια τα ακούσαμε από τις συχνότητές της.
Γρηγόρης Μπιθικώτσης – Βρέχει Στη Φτωχογειτονιά
Θέλει πολύ θάρρος εν μέσω των χειρότερων διώξεων της Αριστεράς, στη δεκαετία του 1960, να «παίζεις» το κεφάλι σου, να αγνοείς τις ταμπέλες που σου έχουν βάλει και να σκηνοθετείς μια τέτοια ταινία. Η σκηνή όπου ο Αλέκος Αλεξανδράκης ξεσπά, ακούγοντας το τραγούδι του Θεοδωράκη και του Λειβαδίτη και βλέποντας τη γυναίκα να χορεύει, είναι μία από τις καλύτερες στον ελληνικό κινηματογράφο. Χωρίς περιττά λόγια και κρυφά νοήματα.
Bruce Springsteen – The Ghost Of Tom Joad
Τα Σταφύλια της Οργής είναι ένα από τα πρώτα βιβλία που διάβασα ως μαθητής και ο Springsteen, μέσα από τον χαρακτήρα του βιβλίου του Στάινμπεκ, καταφέρνει μέσα σε ένα τραγούδι –με λίγους στίχους– να φτιάξει ένα μανιφέστο αλληλεγγύης και αγωνιστικότητας. Είναι μια ιστορία που αναφέρεται στην εποχή της Μεγάλης Ύφεσης στην Αμερική, αλλά θα μπορούσε να έχει γραφτεί για τη σημερινή κρίση και το πώς έχει καταστρέψει τις ανθρώπινες ζωές.
Tomasz Stanko – Terminal 7
Είναι ένα από τα βασικά μουσικά κομμάτια του Homeland, μιας σειράς με την οποία κόλλησα τους περασμένους μήνες. Εκτός των ερμηνειών των πρωταγωνιστών (η Claire Danes θεωρώ πως είναι μία από τις καλύτερες ηθοποιούς σήμερα), η μουσική της σειράς δεν είναι απλά μια υπόκρουση των τεκταινόμενων επί της οθόνης, αλλά ένα συστατικό στοιχείο του περιβάλλοντος. Και αποδεικνύεται ότι η τζαζ δεν είναι ούτε «ξεπερασμένη», ούτε συγκινεί μόνο τους απόλυτους γνώστες της μουσικής.
Gravitysays_i - The Urge Of Identity
Πριν λίγα χρόνια τους είδα να παίζουν σε ένα μπαρ στο κέντρο της Αθήνας και εντυπωσιάστηκα. Δεν τους γνώριζα, αλλά το «πέρασμα» του "Καϊξή", που είναι από τις πιο επιτυχημένες αναμίξεις του ελληνικού με το διεθνές στοιχείο, με παρακίνησαν να ψάξω περισσότερο. Και επιβεβαίωσα ότι η πολιτιστική δημιουργία ανθεί στην Ελλάδα, αλλά παλεύει σε πολύ δύσκολο περιβάλλον. Ευτυχώς όμως υπάρχουν πολλά ευήκοα ώτα στην πόλη...
The Clash – London Calling
Μπορεί το κομμάτι αυτό να μιλά –μεταξύ άλλων– για την πυρηνική απειλή, ωστόσο όλοι έχουμε τραγούδια που μας θυμίζουν κάτι εντελώς διαφορετικό. Μετά το πανεπιστήμιο αρκετοί συμφοιτητές χωριστήκαμε, για να συνεχίσουμε τις σπουδές μας στο εξωτερικό. «Μας καλεί το Λονδίνο» έλεγε ένας φίλος. Οι περισσότεροι επιστρέψαμε στην Ελλάδα, αλλά αρκετοί σκέφτονται, λόγω ανεργίας, να ξαναφύγουν ή το έχουν κάνει ήδη. Αν δεν σταματήσει και αναστραφεί αυτό το «brain drain», τότε τα πράγματα στην Ελλάδα θα είναι πολύ πιο δύσκολα, σε όλους τους τομείς.
Daft Punk – Giorgio By Moroder
Η ηλεκτρονική μουσική δεν με εντυπωσίαζε ποτέ ιδιαίτερα. Φαινόταν μερικές φορές σαν να λείπει το ανθρώπινο στοιχείο. Αυτό το κομμάτι όμως είναι καταπληκτικό ακριβώς επειδή ανατρέπει όποιες επιφυλάξεις είχα. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι αποπνέει έντονα την αίσθηση περασμένων δεκαετιών. Ούτως ή άλλως είναι καταπληκτικό κομμάτι.