Από το Sunday Bloody Sunday που αναφερόταν στο αιματοκύλισμα του βρετανικού στρατού, στις 30 Ιανουαρίου του 1972, όταν άνοιξε πυρ εναντίον διαδηλωτών στη Β. Ιρλανδία, έως την παρουσία του στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.
Ο Μπόνο δεν είναι μια τυχαία περσόνα και σίγουρα έχει καταφέρει να είναι κάτι παραπάνω από ένας κοινός... frontman κάποιου ροκ συγκροτήματος. Ακόμα και αν αυτό είναι οι U2.
Εις επήκοον της Μέρκελ και των υπόλοιπων συντηρητικών πολιτικών, δεν δίστασε να κατακεραυνώσει την Τρόικα και το ρόλο που έπαιξε στην οικονομική κρίση στην Ιρλανδία. Οπως σημειώνει και το Euro2day, η ατάκα του «Ο ιρλανδικός λαός ξελάσπωσε τον ιρλανδικό λαό. Μας πήδ...ξαν, αλλά τα καταφέραμε. Η Ευρώπη είναι ιδέα αλλά πρέπει να γίνει συναίσθημα», έκανε πολλές καρέκλες συνέδρων να κουνηθούν με αμηχανία.
Από την άλλη θα έπρεπε να το περιμένουν καθώς ο Μπόνο είναι μια έντονα πολιτικοποιημένη φιγούρα που δεν περιορίζεται στα μουσικά πράγματα του πλανήτη. Είναι βέβαια και μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, αφού από τις φτωχογειτονιές της Ιρλανδίας, τις πρώιμες πανκ αναφορές του και την αγριότητα της νιότης, έχει γίνει μέλος του διεθνούς τζετ σετ. Πολλές φορές μετέχει σε χλιδάτα γκαλά, τα ρούχα του είναι πάτα ακριβά και προσεγμένα (έχει φετίχ με τα εκκεντρικά και ακριβά γυαλιά), τα μαλλιά του έχουν υποστεί διάφορες προσθετικές (ο χρόνος περνάει), ενώ καλλονές συχνά πυκνά τον πολιορκούν.
Ακόμα και έτσι, όμως, δεν διστάζει να θυμάται το... αριστερό παρελθόν του και λέει προς την Μέρκελ «Είπατε ότι η Ευρώπη έχει μία ψυχή. Οταν οι Αμερικανοί μιλάνε για τη χώρα τους δακρύζουν, οι Ευρωπαίοι δεν δακρύζουν». Ή να προσθέτει πως «Πρέπει να υπάρξει πραγματική Ενωση της Ευρώπης και όχι γραφειοκρατική. Ειρήνη και δημοκρατία, όχι εθνικισμός και λαϊκισμός. Πρέπει να κρατήσουμε έξω τον εθνικισμό και εκείνους που στρέφονται εναντίον των μεταναστών».
Από τον Μαντέλα, στον Κλίντον καιν από τον Ομπάμα, στον Τζορτζ Μπους και τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β', οι φιλίες του Μπόνο είναι πάντα ιδιαίτερες και φέρουν ένα προσωπικό και άκρως πολιτικό στίγμα. Τα εξώφυλλα στο Time, οι πολιτικές παρεμβάσεις του για την Ελλάδα, αλλά και για την αληθινή καταγωγή του Μ. Αλέξανδρου και πλείστες όσες αναφορές του στην οικολογική καταστροφή του πλανήτη, αποτελούν την πολιτική πλατφόρμα του ανδρός.
Το ενδιαφέρον του ήταν έντονο για το Απαρτχάιντ, για την απουσία των ισχυρών κρατών προς την φτωχές χώρες της Αφρικής και εσχάτως λόγω της συγκυρίας, για την επικυριαρχία της Τρόικα στα ευρωπαϊκά πράγματα.
Αν δεν ήταν έξοχος τραγουδιστής, θα μπορούσε να είναι ένας πολιτικός... άλλης κοπής. Ο ίδιος αν και φλερτάρει πολλές φορές με την ιδέα της πολιτικής καριέρας, ποτέ δεν το διέπραξε και ούτε φαίνεται να το κάνει στο άμεσο μέλλον.
Προτιμάει να ρίχνει τις... βόμβες του, να τραγουδάει και εν συνεχεία φορώντας τα χρωματιστά γυαλιά του και το ακριβό του κοστούμι να πετάγεται μέχρι τις Κάννες για να συναντήσει τα πλουμιστά τέκνα του διεθνούς τζετ σετ.