Ενα μαύρο φόντο, από ύφασμα, ανάμεσα στα χαλάσματα. Και μόλις στέκονταν μπροστά τους, σκονισμένοι, τρομαγμένοι ή ετοιμοπόλεμοι, οι διαδηλωτές του Κιέβου ξεχνούσαν όλα όσα βρίσκονταν γύρω τους. Τα χαλάσματα, τις φωτιές, το αίμα, τους λόγους για τους οποίους βγήκαν στους δρόμους πριν εβδομάδες. Μέχρι βέβαια να πατήσει το «κλικ» η Αναστασία Τέιλορ-Λιντ, η φωτογράφος που έστησε το αυτοσχέδιο στούντιο της στην πλατεία Ανεξαρτησίας.
Για ημέρες έστηνε απέναντί της σαν μοντέλα διαδηλωτές, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, δημοσιογράφους, περαστικούς και όσους άλλους βρίσκονταν στην καρδιά της ουκρανικής μάχης. «Δεν πήγα στην Ουκρανία με σκοπό να τραβήξω αυτά τα πορτραίτα. Αλλά δεν μπορούσα να αγνοήσω τα πρόσωπα που ήταν γύρω μου», εξήγησε στο National Geographic η φωτογράφος, προσθέτοντας πως οι περισσότερες φωτογραφίες τραβήχτηκαν πριν από δύο εβδομάδες, με τα περισσότερα από τα «μοντέλα» της να είναι σχεδόν μη αναγνωρίσιμα πλέον. «Εκείνη τη στιγμή η ατμόσφαιρα ήταν κατά κάποιο τρόπο αισιόδοξη. Μετά από το θάνατο τόσων ανθρώπων όμως, όλοι τους έχουν αλλάξει πια» λέει η φωτογράφος.
Ανάμεσα στα πορτραίτα που θυμάται πιο έντονα, εκείνη ενός μικρού αγοριού, που έφτασε στην πλατεία με τους γονείς του φορώντας ένα κράνος. «Από την πρώτην στιγμή οι διαδηλωτές κατάλαβαν πως χρειάζονται... πανοπλία για να προστατευτούν. Φορούσαν κράνη μοτοσικλέτας και τυλίγονταν με σημαίες της Ουκρανίας ή έδεναν στο χέρι τους μία κορδέλα στα χρώματά της. Και προσπαθούσαν να βρουν αυτοσχέδια όπλα, όπως ένας που πόζαρε με μπαστούνι του μπέιζμπολ».
Βέβαια, όπως λέει, οι στολές και τα κράνη δεν βοήθησαν πολλούς. Οι σφαίρες των ελεύθερων σκοπευτών τις διαπέρασαν όπως διαπίστωσε βλέποντας τα πτώματα γύρω της.