«Δεν έχω δει ποτέ ξανά τόσους νέους θεατές σε οπερέτα» αναφώνησε έμπειρος φίλος του λυρικού θεάτρου φεύγοντας από την πρεμιέρα του «Πικ Νικ» στο Μέγαρο Μουσικής. Η ευφρόσυνη, αναπάντεχη, οργιαστική σε συλλήψεις καταστάσεων και σε μουσική οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, που έκανε πρεμιέρα την προηγούμενη Τετάρτη και συνεχίζεται ως την Παρασκευή, έγινε το πιο ξέφρενο πάρτι της Αθήνας σε χρόνο ρεκόρ. Στόμα με στόμα, εκατοντάδες σπεύδουν να γεμίσουν την αίθουσα Τριάντη για να απολαύσουν την οπερέτα από την πολυβραβευμένη Καμεράτα, που διευθύνει ο διεθνούς φήμης Γιώργος Πέτρου, σε μια παράσταση που σκηνοθετεί ο Στάθης Λιβαθινός (η πρώτη οπερέτα που σκηνοθετεί).
Βγαίνοντας από την παράσταση του «Πικ Νικ» με τον χρόνο να μοιάζει συσταλμένος -πως πέρασαν σχεδόν δυόμιση ώρες;- οι περισσότεροι έχουν προηγουμένως τραγουδήσει, κυρίως το πασίγνωστο βαλσάκι «Σφίξε με», ξεκαρδιστεί στα γέλια από την μοναδική παρουσίαση επί σκηνής της ιστορίας, αλλά προπάντων έχοντας θαυμάσει για μια ακόμη φορά, όχι απλώς την άρτια και συναισθηματικά άψογη ερμηνεία της Καμεράτας, αλλά κυρίως τον τρόπο με τον οποίο οι μουσικοί της ορχήστρας, υπό τις οδηγίες του Γιώργου Πέτρου, εντρύφησαν, έσκαψαν μέσα στο έργο και ανέδειξαν με τον πιο πιστό και σύγχρονο και τολμηρό τρόπο, τις αρετές του.
Το «Πικ Νικ» επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις, συμπράξεις, συναντήσεις πρωτόφαντες: μπορεί για την Καμεράτα να είναι ένας δρόμος περπατημένος και ένα στοίχημα κερδισμένο μετά και τα συνεχή sold out, που πέτυχε με τον «Βαφτιστικό» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη. Για τον Στάθη Λιβαθινό είναι, όμως, η πρώτη φορά που σκηνοθετεί οπερέτα, όπως και για τον σπουδαίο ηθοποιό Δημήτρη Ημελλο τον οποίο έχουμε απολαύσει σε ρόλους που κόβουν την ανάσα και δημιουργούν σχολή στο θέατρο. Ο Ημελλος υποδύεται τώρα τον Αμερικανό αρχαιολόγο, με τα σπαστά ελληνικά που με τη γνωστή βροντερή βραχνή φωνή σαρώνει τη σκηνή, επιδίδεται και πάλι σε μια σωματική ερμηνεία ταυτόχρονα με τον σαρωτικό λόγο του, που έρχεται να συναντηθεί με σπουδαίους λυρικούς ερμηνευτές όπως οι Χάρης Ανδιανός, Ειρήνη Καράγιαννη, Δημήτρης Ναλμπάντης και άλλοι.
Ολοι τους περιηγούνται στη μουσική του Σακελλαρίδη, όπως αναβλύζει από την Καμεράτα μέσα σε ένα χάρτινο σκηνικό που θυμίζει καρτποστάλ άλλων εποχών ή αγαπημένα παλιά παιδικά βιβλία που ανοίγοντάς τα ξεπηδούν σκηνικά, σπίτια, η εξοχή. Ντυμένοι με φορεσιές χάρτινες – ντύσε τις κούκλες- οι συντελεστές δημιουργούν ένα ευφάνταστο πάρτι. Τα πάντα στη σκηνή γίνονται κατά τη διάρκεια ενός πικ νικ, για να εορταστεί ο επικείμενο γάμος του ζευγαριού. Γίνεται ένα πικ νικ, ένα δείπνο εκ συμβολής, όπως καταλήγουν ότι είναι η ελληνική απόδοση του όρου. Διοργανώνεται από τον νικητή του λαχείου «υπέρ της αποξήρανσης της Μεσογείου» και φέρνει σε επαφή, επί σκηνής, τον κόσμο των ελευθέρων ηθών με αυτόν της μπουρζουαζίας, των αστών της εποχής.
Πίσω, μια οθόνη μεταφέρει σκηνές ξεγνοιασιάς από το Νέο Φάληρο του 1915, όταν γράφτηκε το έργο, με τις βόλτες, τα μπάνια, τα γλέντια μιας άλλης εποχής, σε ένα τοπίο που μοιάζει σήμερα συναρπαστικό. Το κοινό, με οδηγό την μουσική, μαγνητίζεται και βρίσκεται πάνω στη σκηνή γίνεται ενεργό μέρος αυτού που συμβαίνει, σε μια μοναδική σχεδόν διαδραστική εμπειρία θέασης. Η ενέργεια αναβλύζει μέσα στην αίθουσα που από την Παρασκευή είναι κατάμεστη, καθώς η παράσταση γίνεται το talk of the town, και πολλοί σπεύδουν να εξασφαλίσουν εισιτήρια για κάποια από τις επόμενες παραστάσεις ως την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου. Ένα πάρτι που «Εχει σαμπάνιες, έχει κρασί, νερό της Ανδρου μα και Vichy».