Ο ΤΑΖ αποχαιρετά την πόλη που πάντα θα λέει ψέματα για τη σχέση του με αυτήν. Γιατί δε λες ποτέ την αλήθεια όταν είσαι ερωτευμένος. «ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΜΠΕΡΙΛΙΝΟΛΟΓΙΟ: HMEΡA FINALE»...
...τελευταίο μου βράδυ στην πόλη σου και ειλικρινά δεν έχω πολύ διάθεση να μιλήσουμε για ταινίες (αν και κάπου θα μου βγει παρακάτω). Περίεργες μέρες πέρασα αυτή τη φορά εδώ, διαφορετικές. Γνώρισα ανθρώπους που τους άφησα να με αγγίξουν και επιχείρησα να τους αγγίξω, πέρα από το σεξουαλικό κλισέ που πάντα έχει σε αφθονία το Βερολίνο. Είδα μια νέα γενιά παιδιών από την Ελλάδα που μένουν εδώ, να λάμπουν από την άγρια χαρά του «όλα είναι πιθανά». Κάτι που δε νομίζω ότι υπάρχει πια στην Αθήνα. Περπάτησα σε νέους δρόμους, αγκαλιάστηκα με ανθρώπους που δεν είχαν τσιγκουνιά στο να ανοίξουν τα χέρια τους για να χωθείς μέσα, μέθυσα με αναμνήσεις και συζητήσεις. Μου χάρισαν ένα υπέροχο βιβλίο με ποιήματα.
Ναι, ίσως θα προτιμούσα όλα αυτά να γινόντουσαν με έναν τυπικό βερολινέζικο καιρό, αυτή την ασφάλεια ενός κινηματογραφικά μουντού ουρανού που σε κάνει να νομίζεις ότι όλη η πόλη βρίσκεται μέσα σε ένα στούντιο κι όχι το αποκαθηλωτικό φως της ηλιοφάνειας που κυριαρχούσε αυτή τη φορά. Στον ήλιο όλα ξεθωριάζουν επικίνδυνα, γίνονται high definition την ώρα που εσύ στο σινεμά σου αναζητάς πάντα τον αναλογικό κόκο της εικόνας. Μια σχεδόν αποπροσανατολιστική αίσθηση. Δεν ξέρω, ίσως φταίει και το φεστιβάλ. Δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να επισκεφτώ ξανά το Βερολίνο τις μέρες της Μπερλινάλε. Λες κι αντί να το φωτίζει η Μπερλινάλε, το φτηναίνει. Κι αυτό είναι κάτι πολύ άγριο, όταν προκύπτει μέσα από μια τέχνη, αυτήν του κινηματογράφου που κανονικά μετατρέπει ακόμα και το ταπεινό σε πολύτιμο.
Όμως η Μπερλινάλε έχει ξεφτίσει πολύ. Κι ας έκανε ρεκόρ εισιτηρίων από ότι διάβασα. Και δε φταίνε μόνο οι εντελώς άστοχες επιλογές του Ντίτερ Κόσλικ γι αυτό. Νομίζω ότι φταίμε όλοι εμείς που ερχόμαστε σε αυτήν την πόλη για το φεστιβάλ και ξαφνικά ξεχνάμε τι είναι αυτό που μας έκανε να αγαπήσουμε το σινεμά. Η ίδια η ζωή. Κλεισμένοι όλη τη μέρα σε αίθουσες και συνεντεύξεις τύπου οι περισσότεροι, αποκλεισμένοι στην Ποτσντάμερ Πλατζ, το πιο μη βερολινεζικο κομμάτι του Βερολίνου δηλαδή, να συζητάμε με το ύφος του ειδήμονα για ένα σινεμά που δεν νομίζω ότι αφορά στην πλειοψηφία του σε κάποιον άλλον πέρα από αυτούς που ήταν εδώ.
Τα βραβεία στα έγραψα χτες Μπερλινολόγιό μου οπότε από εκεί δεν έχω υποχρέωση. Από αυτά που έχω ξεχάσει να σου πω, ήταν η προβολή εκτός διαγωνιστικού της νέας «Πεντάμορφης και το Τέρας» με τη Λία Σεϊντού και τον Βενσάν Κασέλ σε σκηνοθεσία του Κριστόφ Γκανς. Μια νέα ανάγνωση του κλασσικού παραμυθιού με υπερπροσπάθεια εντυπωσιασμού. Δυστυχώς, παρά τη μεγάλη παραγωγή, την πείρα του Γκανς στο φανταστικό, κάποιες πραγματικά όμορφες στην παραμυθολογία τους σκηνές και τις ενδιαφέρουσες απόπειρες εξερεύνησης της σεξουαλικής αφύπνισης που είναι στο κέντρο της ιστορίας, το σύνολο βουλιάζει.
Μια άλλη γαλλική ταινία που είχα δει λίγες μέρες πριν αλλά ξέχασα να σου γράψω γι αυτήν, ήταν η βιογραφία «Yves Saint Laurent» στο Panorama. Μία στρωτή, χωρίς ιδιαίτερες καλλιτεχνικές ανησυχίες αλλά τίμια σε αυτό που ήθελε να πετύχει, βιογραφία του ιδιοφυή σχεδιαστή με τη ροπή στις καταχρήσεις. Ατμόσφαιρα εποχής, glamour, συναίσθημα, ερωτισμός, μια ευπρόσδεκτη πρέζα gossip, τόλμη με όρια, pop διάθεση, ήπιες μυθοπλαστικές συμβάσεις, υπέροχο soundtrack, όλα μαζί μαγειρεμένα με σικ διάθεση retro ανάμνησης. Σαν ένα αυτοκαταστροφικό παραμύθι ενός περίεργου ιδιοφυούς gay παιδιού με μεγάλες ευθυμίες και μεγάλες μελαγχολίες, πίσω και πάνω στα ντεφιλέ, που το απολαμβάνεις ξεκούραστα.
Ευπρόσδεκτο φινάλε μετά από όλα τα παραπάνω και τα (επιμένω) απαράδεκτα στην πλειοψηφία τους, βραβεία, η παρουσία του Μάρτιν Σκορσέζε στο Βερολίνο για την παρουσίαση τμημάτων του νέου του ντοκιμαντέρ. Με τίτλο εργασίας «Untitled New York Review of Books Documentary» σαν ταινία κλεισίματος της Μπερλινάλε που παρουσιάζει την ιστορία ενός από τα πιο σημαντικά, σε πολιτικό, ιστορικό και ιδεολογικό επίπεδο εντύπων της Αμερικής, του New York Review of Books, το οποίο δημιουργήθηκε το 1963 και από τις σελίδες του έχουν περάσει οι μεγαλύτεροι στοχαστές, δημοσιογράφοι και συγγραφείς.
Ναι, τελικά όπως σου είπα και στην αρχή Μπερλινολόγιο μου, δεν γινόταν μάλλον να μη σου γράψω για σινεμά κι αυτή την τελευταία για φέτος φορά που συναντιόμαστε. Όμως στο ξαναλέω, δεν είναι αυτό το Βερολίνο. Είναι η ποιητική συλλογή του Νίκου που με παιδική χαρά μου χάρισε περιμένοντας να του πω τη γνώμη μου. Ο εφηβικός ενθουσιασμός του έρωτα ανάμεσα στον Ζήση και τη Κωνσταντίνα που πήγαμε μαζί στο θέατρο Schaubuhne. Ο τρυφερός επαναπροσδιορισμός της Βάσως Κόνσολα που συνάντησα ένα βράδυ στο Odessa. Ο ιδιαίτερος Όλιβερ που σπουδάζει φιλοσοφία και τώρα μελετάει τον Διόνυσο. Η χωρίς δεσμεύσεις αγάπη του Κογιότ που πλέον μαναντζάρει ένα μπαρ στη Ρόζα Λούξεμπουργκ, το Schwarze Hutte με τον πολωνό μπάρμαν να μου μιλάει τρεις το πρωί για την μουσική του Ξενάκη. Η Λένα με την κοπελιά της που γνώρισα εκεί. Ο Χαρούλης που τον λένε Χάρη με το καινούργιο του πουκάμισο στο «Μisirlou». Οι κολοκυθοανθοί στο Salle e Tabacchi. O Oύγκις σε ευθυμία όταν νοιώθει ότι τον αγαπάνε. Ένας μουσάτος άγνωστος στο Tom's που με φιλούσε με τρυφερή βία λες και ήθελε να μου κλέψει την ανάσα μου. Ο μπον βιβέρ Τεν Τεν με το δισυπόστατο χαμόγελο μιας αριστοκρατικής αυτάρκειας ακόμα κι όταν ψάχνετε μαζί μπουρδελάδικα.
Oι μνήμες που αναμετρούνται με το παρόν σου, το μέλλον σου και τις ενδιάμεσες διαψεύσεις. Χωρίς βία. Χωρίς επίπλαστη καλοσύνη. Σκέτες, αγνές, ανοιχτές, σαν τους ανοιχτούς δρόμους αυτής της πόλης με τον περίεργο ουρανό. Σαν το χαμόγελο κάποιου που σου σερβίρει φαλάφελ πέντε το πρωί στην καντίνα του. Σαν το τηλέφωνο κάποιου όμορφου που το σκίζεις μόλις στο δώσει για να μην τον τρομάξεις. Σαν τον ποταμό Σπρε που χώνεται κυκλωτικά σε δρόμους και γωνίες του Βερολίνου σαν υγρό, καθησυχαστικά ύπουλο φίδι, Σαν τα υπέργεια τρένα όταν διασχίζουν σε απόσταση αναπνοής κτίρια με φωτισμένα παράθυρα και νομίζεις πως έγινες πρωταγωνιστής σε ένα vintage φουτουριστικό Tron φτιαγμένο από ιδρώτα, ιστορία, καταστροφή και αναγέννηση. Σαν τα θυμωμένα αγόρια που πίνουν μπύρες στο μετρό. Σαν αυτό που ήμουνα κι ελπίζω να μην έχω χάσει για πάντα. Καληνύχτα Μπερλινολόγιό μου. Σ' ευχαριστώ που ξαναβρήκες τον ιδρώτα σου χωρίς να χρειάζεσαι αποσμητικά.
***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana . Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και ι υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.