Ο ΤΑΖ ανακαλύπτει έναν αισθητικό, μουσικό, οινοπνευματικό παράδεισο φτιαγμένο από χαρούμενα παιδιά, εκεί που ο χιπστερισμός επιτέλους ανακαλύπτει ξανά την ελεύθερη, pop, κοσμοπολίτικη μήτρα του.
Αγαπητό μου Μπερλινολόγιο, είναι από αυτές τις περιπτώσεις που σου σκάνε λίγο σαν πυροτέχνημα μέσα στην ομίχλη ότι μου συνέβη με το «Misirlou» στο Βερολίνο. Σαν φιλί που σου δίνει κάποιος στο σώμα εκεί ακριβώς που σε χάραξε πριν από λίγο. Σαν μια ανακάλυψη καινούργιου τρόπου να εκφράσεις τη χαρά όταν νόμιζες πως είχες εξαντλήσει το φραστικό σου οπλοστάσιο.
Βρέθηκα στο «Misirlou» σχεδόν από σπόντα, 5 το πρωί. Ήμουν στο «Roses» και είχα αρχίσει να βαριέμαι από το gay parade αισιόδοξης φλούο φλοκάτης σαν διακόσμηση. Με έπαιρναν τηλέφωνο ο Τεν Τεν και η Μάγια η Μέλισσα να πάω. Μπήκα μέσα σε ένα χώρο που συνδύαζε τη βερολινέζικη, αναρχοαυτόνομη μπαρίστικη αταξία με την μεσογειακή ηλιοφάνεια. Μου έκανε εντύπωση από την αρχή αυτός ο περίεργος, σχεδόν σχιζοφρενικός συνδυασμός αισθητικής άποψης και συνέπειας. Δεν ήξερα καν ότι το μαγαζί το έχουν Έλληνες και τίποτα μέσα του δεν μου δημιουργούσε μια τέτοια εντύπωση.
Τες πα για να μη στα ζαλίζω Μπερλινολόγιο μου, ήταν από αυτές τις φάσεις που είσαι σε ένα ξένο χώρο, ο οποίος μαγικά γίνεται αυτόματα τόσο οικείος, σαν σπίτι σου. Από τη μουσική, την μπάρα, τους ανθρώπους πίσω από την μπάρα, την κοσμοπολίτικη αύρα που δεν εκδίδεται αλλά σου ζητάει πιστοποίηση ταυτότητας για να σου δοθεί.
Κάποια στιγμή την πέφτω, μου την πέφτει (δεν έχει σημασία) ένα γερμανικό μεθυσμενάκι που από ότι κατάλαβα, όλη τη βραδιά είχε μια μάλλον ενοχλητική μετάφραση της έννοιας κοινωνικότητά στο μυαλό του. Λίγο πιο μετά, βλέπω έναν από του ιδιοκτήτες να του κάνει σπρέχιν κατ' ιδίαν. Λίγο το αίμα της κομμουνίστριας μάνας μέσα μου, λίγο που μου άρεσε ο λιώμας, έτοιμο το είχα να την πω στον ιδιοκτήτη. Παρ' τα μαλάκα (για μένα λέω). Ο ιδιοκτήτης Νικόλας με το σπάνιο συνδυασμό μπίζνας, εξυπνάδας, γοητείας, αλητείας, καλοσύνης, μπον βιβέρ στο καλούπι του (ελπίζω πως θυμάμαι το όνομα του κανονικά) ήταν αυτό που δεν υπάρχει στην Ελλάδα: «έχω το μαγαζί που θα ήθελα να είμαι πελάτης». Λίγο μετά, ανακάλυψα ότι και το προσωπικό – φίλοι – συνεργάτες – παρτάρουμε μαζί, είναι επίσης Έλληνες. Με την πιο αυθεντική universal αλά Βερολινέζικα έκφραση της λέξης. Σαν γοητευτικό λιοντάρι με στιλιζαρισμένη μαύρη χαίτη κεφαλής σε ένα πάρτι με θεματική ενότητα «σπάστε τα ενυδρεία, καψ' τε τις καρτ ποστάλ» ο Νικόλας.
Μπερλινολόγιο μου, έχω ταξιδέψει κι έχω ταξιδέψει. Στα πέρατα και τους απόπατους του κόσμου. Πρώτη μου φορά όμως είδα μπαρ στο εξωτερικό (περιζήτητο όπως διασταύρωσα μετά) φτιαγμένο από Έλληνες που να μη βρωμάει ξεθυμασμένο ηλιοβασίλεμα στο Πόρτο Ράφτη, με τσίπουρα. Μολονότι κι αυτό οφείλω να το σημειώσω, όταν ζήτησα στον γλυκό Χαρούλη στην μπάρα, τσίπουρο, όχι μόνο μου το έφερε αλλά μου βρήκε και με γλυκάνισο όπως το πίνω.
«Misirlou», το θρυλικό ρεμπέτικο που έγινε διάσημα γνωστό από τον Ταραντίνο. Πιο πετυχημένο τίτλο με τη σημειολογία του « Pulp Fiction» που πλέον κουβαλάει, δεν θα μπορούσαν να βρουν τα παιδιά γι αυτό το μαγαζί με το υπέροχο logo, το βερολινέζικο underground attitude και την μη εκβιαστική ελληνική μετάφραση του. Δεν είναι τυχαίο το πώς έγινε hot spot. Δεν είναι τυχαίο πως εκεί μαθαίνεις να επανεφευρίσκεις τη μητρική σου γλώσσα, διαλυμένη σαν ζαχαρίτσα σε αμπσέντι.
*ΒΑR MISIRLOU ( Dunknestrasse 10, Helmholtzpatz, +30493081303048) http://www.barmisirlou.de/ ) (τσέκαρε το playlist της μέρας στο site και άρχισε να χορεύεις μόνος σου για ζέσταμα).
***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana . Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και ι υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.