Χαμένο στη μετάφραση το «Μικρό Ψάρι» του Οικονομίδη. Ο ΤΑΖ διαφωνεί, μέσα σε ένα φεστιβάλ αψυχολόγητης μετριότητας και λογικής κενού σαμπανιζέ αέρος. «ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΜΠΕΡΛΙΝΟΛΟΓΙΟ ΗΜΕΡΑ 6 (11 / 12)...
...ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο. Όχι πως δεν το ξέρω αλλά όσο ζω ελπίζω. Μόνο που κάποιες φορές αναρωτιέσαι τι είναι ο κάβουρας τι το ζουμί του. Ενίοτε όταν πηγαίνεις στο σουπερμάρκετ με προσδοκίες και προσφορές, αλλά ξεχνάς ότι όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι. Γιατί όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Κι αυτός που είπε πως η γριά κότα έχει το ζουμί, το είπε επειδή ήταν βετζετέριαν και από κρεατικά δεν σκάμπαζε μία. Όοολα τα παραπάνω είναι η εντύπωση μου από το 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου μέχρι τώρα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από όταν ξεκινήσαμε κι όμως όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Τσιτάτα να χουμε να λέμε, τέχνη να γίνεται. Πάντως πλάκα πλάκα, ειλικρινά τα κλισεδάκια με τα οποία ξεκίνησα σήμερα το άρθρο μου εφαρμόζονται ταμάμ στη φετινή Μπερλινάλε.
Έκανα την αποκοτιά να γράψω στην αρχή, «τι ωραίο ξεκίνημα». Ε εκεί μείναμε. Μετά το «71» στο διαγωνιστικό, μέχρι και σήμερα, τίποτα δεν έχει κουνήσει τα φύλλα στις μουριές. Έλεγα χτες, πως το «Μικρό Ψάρι» του Γιάννη Οικονομίδη έχει πολύ θετικό μπαζ και μπορεί να κάνει την έκπληξη. Την έκανε αλλά λίγο διαφορετικά από ότι θα έπρεπε όσον αφορά στην κριτική αποδοχή. Δημοσιογράφοι αποχώρησαν ατάκτως από την προβολή, Φιγουράρει τελευταίο στις βαθμολογίες των κριτικών του 'Screen International', ενώ το Variety έγραψε το επικό σχόλιο: «Τα θύματα του εκτελεστή ήρωα πεθαίνουν εύκολα. Το κοινό είναι που πεθαίνει με αργό τρόπο. Μια εμπειρία που σε φέρνει σε απόγνωση».
Η δική μου γνώμη δεν είναι αυτή για την ταινία. Και αυτό στο γράφει κάποιος που έχει επιτεθεί πολλές φορές στην κινηματογραφική γραφή του Οικονομίδη. Αλλά έχουμε καιρό να μιλήσουμε γι αυτό να δω κι εγώ ξανά την ταινία σε κανονικές συνθήκες σαν άνθρωπος. Στο λέω ειλικρινά Μπερλινολόγιο μου γιατί με φόβο καρδιάς μη φάω καμιά ανάστροφη (που δε θα είχε και άδικο ο άνθρωπος να μου τη σβουρήξει με αυτά που του έχω γράψει) πήγα και του είπα «well done φίλε» στο πάρτι που διοργάνωσε η Match Factory, η εταιρεία που έχει αναλάβει τη διεθνή της προώθηση. Χάρηκε όταν του είπα τα καλά, δε νομίζω πως χάρηκε όταν του είπα το όνομά μου και δικαίως.
Το πάρτι σαν πάρτι, πρέπει να πω ότι ήταν μια θλίψη σκέτη παρ' όλο που δεν αφορούσε μόνο στη «δική μας» ταινία αλλά και σε αρκετές άλλες που διαχειρίζεται η Μatch Factory. Ήταν ένα από αυτά τα κουλά, τύπου είμαι glamour αλλά είμαι και το βιασμένο παρανυφάκι του Bios, σε ένα κτίριο μιας πολυκατοικίας, λίγο «εδώ είναι τα γραφεία του λογιστηρίου και τα έχουμε αφήσει ατημέλητα σαν άποψη» με ντεκορασιόν κάτι κουρτίνες με κρόσια που τις έπαιρνες παραμάζωμα, κάτι παλιές καρέκλες κινηματογράφου που κουνιόντουσαν σαν πολυθρόνες μασάζ της λίθινης εποχής και σου έπεφταν τα ποτά τα οποία πλήρωνες μολονότι ήσουν σε πάρτι στο οποίο ήσουν καλεσμένος. Όπως κι έναν μπουφέ με νουντλς και μπέργκερς (που βρώμαγε όλο το χώρο μπιφτεκίλα) τα οποία πλήρωνες επίσης αν ήθελες να φας.
Α και δυο τρία σκόρπια ενυδρεία με έρμα ψαράκια εκεί μέσα, να χαζεύουν την Πόπη Τσαπανίδου που εμφανίζεται στην ταινία, κι ήταν παρούσα στο πάρτι, ντυμένη με κάτι λευκό περίεργο που έμοιαζε σαν κάποιο κατάστημα με κουρτίνες να αποφάσισε να κάνει οίκο μόδας με μπαουχάους νυφικά σε πανηγύρι. Το της Πόπης το ξεπέρασα γρήγορα, σαν να μην το είδα καν. Τα ψαράκια με προβλημάτισαν όμως πολύ. Θέλω να πω, πως σε μια όχι και τόσο σπάνια έκφραση της μανιοκατάθλιψης μου, άρχισα να κάνω περίεργους συσχετισμούς. Όσον αφορά τον εγκλωβισμό τους σε ένα τεχνητό περιβάλλον, την περιορισμένη μνήμη τους και το μάταιο της ύπαρξης τους σε σχέση με την καλλιτεχνική γοητεία όλων εμάς των ακριβοθώρητων (θα ξεράσω μέσα μου) παρευρισκόμενων.
Κατάσταση που με οδήγησε σε μια παραπανίσια κατανάλωση βότκας, δυστυχώς όμως όχι τόση όση εκείνη μιας κυρίας που ξεράθηκε εντελώς στον κάτω όροφο και ήρθαν να τη μαζέψουν νοσοκομειακά και περιπολικά. Όπως κι ενός γκεάκου ντοκιμενταρίστα που ενώ με χαμούρευε μου τα έκανε τσουρέκια για την straight σχέση του με μια γυναίκα, ρωτώντας με ταυτόχρονα αν έχω πάνω μου κάτι σε κόκα ή οτιδήποτε άλλο διεγερτικό γιατί είχε κάνει μπάφους και νύσταζε. Προς στιγμήν μπήκα στον πειρασμό να του δώσω ένα δύο ηρεμιστικά που κουβαλάω πάντα μαζί μου και να του πω ότι είναι διεγερτικά αλλά τον λυπήθηκα.
Οίκτο που δεν δείξαμε ούτε εγώ ούτε ο Τεν Τεν όταν μια άλλη τρελή, θεωρώντας για κάποιον περίεργο λόγο ότι είμαστε παράγοντες, μας ρώτησε αν μπορεί να ξεκολλήσει μια από τις αφίσες της ταινίας να την πάρει σπίτι του. Του απαντήσαμε «φυσικά ναι, εννοείται» αλλά την κάναμε με ελαφρά όταν τον είδαμε να τον κόβει ένας σεκιουριτάς και εκείνος να μας δείχνει λέγοντας «μα μου είπανε πως μπορώ».
Μα τα πάντα μπορείς Μπερλινολόγιο μου αν κρίνω από αυτά που έχουν δει τα ματάκια μου τις τελευταίες μέρες ως ταινίες υποσχόμενων δημιουργών (ποιός ήρθε;) που επιλέχθηκαν για διαγωνιστικό σε ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου. Ναι, όπως καταλαβαίνεις η μια ποντικοπαγίδα διαδέχεται την άλλη συνεχώς κινηματογραφικά εδώ, αλλά επειδή εγώ απόψε θέλω να παίξω επιτέλους «Το Ποντικάκι» (με την Αλίκη) σε γερμανική μετάφραση στα clubs, λέω να σε αφήσω και εύχομαι να έχω σώας τας φρένας να τα ξαναπούμε αύριο και να σου γράψω ποντικίσια αν έχει πετύχει το πείραμά μου.
***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana . Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και ι υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.