Ο ΤΑΖ ανακαλύπτει το «βρώμικο» σύμπαν της ταινίας σκάνδαλο. Εκεί που μια διείσδυση, πεολειχία κλπ. ισοδυναμεί με ποίηση. «ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΜΠΕΡΛΙΝΟΛΟΓΙΟ: ΗΜΕΡΑ ΑΓΡΙΟΥ ΣΕΞ»...
...συνέβησαν πολλά μέσα στο Σαββατοκύριακο για τα οποία σου υπόσχομαι να γράψω λεπτομέρειες αύριο. Μια η πρεμιέρα του «All the Monuments Men» με τον Τζορτζ Κλούνεϊ, μια η πρεμιέρα του «American Hustle» με τον Κρίστιαν Μπέιλ και κάτι επεισοδιακές συνεντεύξεις τύπου με ελληνοκύπριες δημοσιογράφους να ρωτάνε τον Κλούνεϊ τι γνώμη του για την επιστροφή των «Ελγίνειων», ζωή να έχουμε, να γράφουμε, να βλέπουμε και να απολαμβάνουμε.
Προσωπικά είμαι ακόμα σε ένα περίεργο, χαμένο φασματικό στάδιο, με τεράστιες επιθυμίες σεξουαλικής κινηματογράφησης που όμως προς το παρόν παραμένουν σκέτο επιθυμίες. Ελπίζω τουλάχιστον αυτό να τελειώσει απόψε γιατί είναι και λίγο βάσανο. Γενικά υπάρχει μια λάθος άποψη για το τι βιώνει ένας φεστιβαλιστής. Που εδώ που τα λέμε, δεν είναι και τόσο λάθος. Γιατί οι περισσότεροι δημοσιογράφοι στα φεστιβάλ, είναι λες και έχουν αποφασίσει να στερηθούν κάθε χαρά. Και δεν μιλάω μόνο για αυτήν του πηδήματος. Αλλά και του ίδιου του σινεμά. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις άπλυτες κακομοίρες που έχουν ξυπνήσει αξημέρωτα, για να μη χάσουν την προβολή των 9 και μετά από λίγο τις παίρνει ο ύπνος μέσα στην αίθουσα, ενώ μισή ώρα πριν τελειώσει η ταινία, φεύγουν τρέχοντας μπας και προλάβουν κάποια άλλη ταινία; Δηλαδή να κοιμηθούν και σε αυτήν.
Πήγα και είδα για τρίτη φορά το «Nymnphomaniac» του Τρίερ, με μισή ώρα παραπάνω υλικό. Για να σου λύσω την απορία σου, ναι σαφώς υπάρχει παραπάνω «τσόντα» όπως τη λένε μερικοί. Όχι πως στην (και καλά) λογοκριμένη εκδοχή που παίζεται στην Αθήνα, δεν υπάρχει. Απλά εδώ έχεις μια πιο πλούσια συλλογή από πέη που τελειώνουν μέσα σε ένα γυναικείο στόμα και αιδοίο, με την κορασίδα να απολαμβάνει την έκκριση σε φουλ γκρο πλάν, φτύνοντας τα περισσεύματα μετά. Μια πιο πλούσια συλλογή από διεισδύσεις, μια επέκταση μιας σκηνής ιατρικού ενδιαφέροντος με εισαγωγή ιατρικών εργαλείων σε χουχούνι για έκτρωση και ένα εντυπωσιακό κρεσέντο με αιδοιολειξία σε τόσο κοντινό που δεν το βλέπεις ούτε σε τσόντα. Κι αυτό γιατί το «Nymphomaniac» δεν είναι τσόντα. Δηλαδή, πως αποκαλείς τσόντα μια πίπα, με ένα χαμογελαστό κοριτσίστικο προσωπάκι που φιλάει ένα πέος σε στύση όταν από πίσω ακούγεται Μπαχ; Συγκινητικό το αποκαλείς και απόλυτα ειλικρινές, πίστεψε με.
Υπήρχε λόγος που ο Τρίερ έκανε δύο εκδοχές της ταινίας του; Και ναι και όχι, εξαρτάται από τι θες να δεις. Ή μάλλον από το πώς καταλαβαίνεις αυτό που βλέπεις. Εγώ ας πούμε, εντελώς βλάχικα, είπα ας πάω να δω μια ώρα να χαμπαριάσω τι παραπάνω έχει βάλει στη hard core εκδοχή και τελικά έκατσα μέχρι το τέλος. Όχι μόνο επειδή η ταινία για άλλη μια φορά με καθήλωσε, αλλά επειδή ήθελα να τσεκάρω και τις αντιδράσεις του συνήθως αυστηρού σε τέτοια θέματα, φεστιβαλικού κοινού.
Το φινάλε ήταν σκέτο χειροκρότημα από το κοινό. Ούτε ένα «ουουου» που συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Το μεσοδιάστημα, ήταν για μένα κάτι οικείο, με έξτρα όμως λεπτομέρειες. Δεν μιλάω μόνο για τα γαμήσια. Ένα πολύ μεγάλο μέρος της αλογόκριτης εκδοχής, αφορά σε διαλεκτικά κομμάτια που διαφωτίζουν μερικές γκρίζες ζώνες της αρχικής εκδοχής. Όσο για το έξτρα σεξ, μοιάζει κι αυτό σαν μια εναλλακτική εκδοχή διαλόγου. Ναι, είναι πολύ πιο περιγραφικό, αλλά με μέτρο και χωρίς εκμεταλλευτική διάθεση. Δεν σε προσβάλει, σε βάζει πιο μέσα στο σύνολο της ταινίας. Με μια απίστευτη πορνογραφική αθωότητα. Και με μια μοναδική τεχνική όταν συνειδητοποιήσεις ότι ενώ εσύ νομίζεις πως βλέπεις τον Σάια Λα Μπεφ να μοστράρει το περήφανο πέος του, ή την απίστευτη λολίτα Στέισι Μάρτιν να ρουφάει τα αρούφηχτα, αυτό είναι προϊόν μοντάζ και ψηφιακών ενθέσεων με επαγγελματίες πορνοστάρ που ανέλαβαν τη σκληρή δουλειά.
Τι είναι το πορνό; Τι είναι η τέχνη; Να σου πω κάτι Μπερλινολόγιο μου, ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ, είναι από τη φύση του πολύ πιο πορνό από την ταινία του Τρίερ. Εκμεταλλευτικό με άλλοθι τη νεκρά φύση της φυματικιάς φεστιβαλίστριας που ξιπάζεται ότι ανακαλύπτει τη μεγάλη τέχνη. Σόρι κούκλα μου, αλλά η έννοια της μεγάλης τέχνης δεν ήταν ποτέ αντικειμενική. Υποκειμενική ήταν πάντα και κάθε ανάπηρη από μας, θέλει να την επιβάλλει σαν αντικειμενική. Ίσως γι αυτό το «Nymphomaniac» είναι η πιο αντιφεστιβαλική, φεστιβαλική ταινία που έγινε ποτέ. Επειδή ο ίδιος ο δημιουργός της «εξορίστηκε» από το «άβατο» (μη χέσω) των Κανών, κι έκανε την καύλα μεγαλειώδη κωμική τραγωδία. Έτσι απλά για να σε μπλοκάρει για άλλη μια φορά, μπας και βάλεις μπρος να ξεμπλοκάρεις. Εγώ για παράδειγμα, σήμερα λέω να πάω καλεσμένος σε straight sex party. Για το τι έγινε στο κόκκινο χαλί, με τη σακούλα στα μούτρα του Σάια Λα Μπεφ που έγραφε «Δεν είμαι διάσημος πια», τη θεά Ούμα Θέρμαν κλπ. αύριο υπόσχομαι αναλυτικό ρεπόρτ. H μισή ντροπή δική μου, η άλλη μισή δική σας και η αμηχανία μοιρασμένη. Άντε γεια, τα λέμε αύριο Μπερλινολόγιο μου.
***Διάβασε (αν θες) την κριτική του ΤΑΖ και του iefimerida για το Nymphomaniac όπως προβάλλεται στην Ελλάδα ΕΔΩ http://goo.gl/93bBIM
***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana . Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και