O Tάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος κάνει κάτι πρωτόγνωρο σε φεστιβαλικές συνθήκες: Απολαμβάνει ταινίες (ελπίζοντας να σταματήσει αυτό μπας και απολαύσει τίποτα άλλο. «ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΜΠΕΡΛΙΝΟΛΟΓΙΟ: ΗΜΕΡΑ 2η »...
...θα σε πάω στο γρήγορο σήμερα γιατί είναι και Παρασκευή βράδυ και πρέπει να κάνω μαλλιά για να βγω. Το ότι χτες βγήκα κάπου που δεν θυμάμαι, γύρισα σπίτι χωρίς να θυμάμαι και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι σήμερα δε θα ξαναβγώ δεν πιάνεται γιατί ούτε και αυτή την υπόσχεση την θυμάμαι.
Επίσης θα σε πάω στο γρήγορο και για έναν άλλο λόγο. Επειδή εντελώς ύποπτα, μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχει πέσει στην αντίληψη μου κάτι σε νεγκατίβα για να το σχολιάσω όπως μου αρέσει και γαληνεύει την μαυροψυχιά μου. Για την ακρίβεια, μάλλον το αντίθετο. Σε αντίθεση με τα προγνωστικά μου που προέβλεπαν βαρεμάρα. Σπάνια σε φεστιβάλ ξεκινάς με υπέροχες ταινίες, συνήθως τρως πρώτα τα μπάζα και μετά αν σου κάτσει κι έχεις αντοχές βλέπεις κάτι καλό. Όμως εδώ τα πράγματα κύλισαν διαφορετικά.
Για το «The Grand Budapest Hotel» του Γουές Άντερσον, δεν είχα ιδιαίτερες αμφιβολίες απ' το trailer κι όλας. Θα μου πεις «πας καλά; Από πότε σε ψήνουν τα trailer;» Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα έπρεπε να είναι τελείως ατάλαντος ο σκηνοθέτης για να μπορεί να αποτύχει με τέτοιο υλικό, εννοώ αυτό που είδα στο trailer. Κι ο Άντερσον είναι το ακριβώς αντίθετο του ατάλαντου.
Δεν είναι η ώρα να σου γράψω πολλά για αυτό το απολαυστικό, στιλιζαρισμένο, ευρηματικό, αστυνομικό κωμικό παραμύθι που μοιάζει σαν μια αριστοτεχνική, vintage ταπετσαρία μοτίβων μέσα σε μοτίβα, ιστοριών μέσα σε ιστορίες. Στα χέρια κάποιου άλλου, τέτοια πληθώρα υλικού και έμπνευσης, θα μπορούσε να καταλήξει σε απόλυτη καταστροφή. Στα χέρια του Άντερσον, καταλήγει σε σαρωτικό ανεμοστρόβιλο ενός εναλλακτικού, ενήλικου «Μάγου του Οζ» σε διασκευή «πειραγμένης» σαπουνόπερας που σε μεταφέρει κάπου εντελώς αλλού. Δημιουργώντας σου μια απίστευτη γλυκιά σχιζοφρενική ζαλάδα με την αντίθεση ανάμεσα στην υπολογισμένη κατασκευαστική του τεχνική και την αβίαστη, θερμή αθωότητα.
Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη ταινία αυτού του μοναδικού δημιουργού, σίγουρα όμως είναι η πιο απολαυστική του. Mε ένα all star cast η πλειοψηφία του οποίου ήρθε στο Βερολίνο κι από μόνοι τους έφταναν για να γεμίσουν το κόκκινο χαλί. Ο Ρέιφ Φάινς, ο Τζεφ Γκόλνμπλαμ, ο Γουίλεμ Νταφό, ο Έντουαρτ Νόρτον, ο super cool Μπιλ Μάρεϊ με εκπληκτικές επιλογές καπέλων,= και φυσικά η πάντα υπέροχη Τίλντα Σουίντον που έκανε το κόκκινο χαλί να φαίνεται τσιτάκι μπροστά στην ανεπιτήδευτη γκλαμουριά της. Κάνοντας τη διαφορά στην τελετή έναρξης, όταν δήλωσε πως αισθάνεται σαν τον Ντέιβιντ Μπόουι.
Κινδυνεύοντας να πάθω ζάχαρο από αυτή την ξαφνική έκρηξη καλοσύνης μου, πρέπει να πω ότι μάλλον εκεί βρίσκεται και η μοναδικότητα όλης της Μπερλινάλε. Στην ανεπιτήδευτη γκλαμουριά εννοώ. Παρακολουθώντας την τελετή έναρξης (που είχε και τα κουλά της όπως μια τραλαλού ντυμένη Φάρα Φόσετ χρυσόμυγα με κομμωτικό ατύχημα από ένα συγκρότημα με τίτλο "The Asteroids Galxy Tour", που τραγουδούσε που και που) ήταν ολοφάνερο. Ναι, οι Γερμανοί δεν φημίζονται για την αισθητική τους, αλλά επειδή μάλλον το ψυλλιάζονται αυτό, χέστηκαν κι όλας για να δημιουργήσουν κολεξιόν εστέτ όπως προσπαθούμε εμείς με βλαχομπαρόκ ζέση σε ανάλογες τελετές. Που ούτε κι εμείς φημιζόμαστε για την αισθητική μας, για να το ξεκαθαρίζουμε. Μια μεσογειακή έξω καρδιά έχουμε για διαφημιστικό άλλοθι που κι αυτή τελικά, στημένη και ψεύτικη την κόβω. Γιατί αυτή η «έξω καρδιά» έχει φάει τόσο μπουρδούκλωμα με την νεοελληνική σοβαροφάνεια του κυριλέ από την στάνη που κάνει τον Ζορμπά τραβέλι.
Κάτι που στην Μπερλινάλε δεν το είδα. Από τον διευθυντή του φεστιβάλ Ντίτερ Γκόσλικ που ανέβηκε στη σκηνή σαν ηλικιωμένο παιδάκι, με γέλιο, ατόφια χαρά και αυτοσαρκασμό, χωρίς να νοιώθει την ανάγκη για βαρυσήμαντες δηλώσεις. Μέχρι την παρουσιάστρια Άνκε Ένγκελκε που δεν είχε κανένα πρόβλημα να κάνει παιχνιδιάρικα πειράγματα με τους παρευρισκόμενους ή να αναφερθεί στο (γουάου ταμπού) γεγονός του ότι η Μπερλινάλε δείχνει μια ιδιαίτερη αγάπη στις ομοφυλοφιλικές ταινίες. Που να δω δηλαδή τον Εϊπίδη στη Θεσσαλονίκη να εντάσσει όπως τα Teddy Awards (τα βραβεία για τις gay ταινίες του φεστιβάλ Βερολίνου) μια ανάλογη ενότητα, τύπου «Ηφαιστίωνας» (γνωστός και ως γκόμενος του Μέγα Αλεξάνδρου) και να φωτογραφηθώ με μπικίνι στο Λευκό Πύργο.
Άσχετο και μην το ξεχάσω γιατί δεν το έχω αναφέρει πουθενά (όχι πως είναι και κάποιο σημαντικό θέμα αλλά λέμε). Στη φετινή κριτική επιτροπή προεδρεύει ο παραγωγός, σεναριογράφος και δεξί χέρι, αριστερό πόδι του Ανγκ Λι,Τζέιμς Σέιμους και ακολουθούν ο βραβευμένος με όσκαρ, αγαπημένος ηθοποιός του Ταραντίνο, Κριστόφ Βαλτζ, η παραγωγός των Τζέιμς Μποντ, Μπάρμπαρα Μπρόκολι, η ηθοποιός που κέρδισε πέρσι τις καρδιές της Μπερλινάλε με την ερμηνεία της στο «Frances Ha», Γκρέτα Γκέργουιγκ, ο σκηνοθέτης – οραματιστής Μισέλ Γκοντρί («Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού», η Περσίδα σκηνοθέτης κλπ. Μήτρα (σόρι, Μίτρα) Φαραχάνι, η Δανέζα ηθοποιός Τρίνε Ντάιρχολμ και ο σούπερ σταρ του ασιατικού κινηματογράφου, Τόνι Λιουνγκ.
Οκ, αφού τελείωσα και με τα βαρετά, πάμε παρακάτω Μπερλινολόγιο μου για να κάνω κι αυτά τα έρμα τα μαλλιά που σου είπα στην αρχή να βγω έξω; Τα παρακάτω έχουν ως εξής: Τρεις ταινίες του διαγωνιστικού έκαναν το ποδαρικό τους σήμερα εκ των οποίων τις δύο δεν τις είδα γιατί και βαριόμουνα και βαριόμουνα κι είχα και hangover και σιγά μην τρέχω αξημέρωτα. Η μία ταινία που βαριόμουνα λέγεται «Jack», είναι γερμανική από τον Έντουαρντ Μπέργκερ και όπως μου την περιέγραψαν φίλοι, είναι τύπου Νταρντέν light και στα γερμανικά. Οπότε καλά έκανα που βαριόμουνα. Η δεύτερη λέγεται «Two Men in Town» από τον Ρασίντ Μπουχάρεμπ με Φόρεστ Γουίτακερ, Έλεν Μπέρνστιν, Χάρβεϊ Καϊτέλ. Αμερικανογαλλική παραγωγή με ήρωα έναν μουσουλμάνο κατάδικο που αποφυλακίζεται και έχει μια περίεργη σχέση με τον μπάτσο που τον επιβλέπει στο Νιου Μέξικο. Και για τις δύο ταινίες άκουσα λόγια τύπου «ναι, οκ, εντάξει αλλά ως εκεί».
Η τρίτη όμως ταινία της ημέρας που είχα την ευτυχία να δω, ήταν μια αποκάλυψη. Και μολονότι είναι νωρίς ακόμα, θεωρώ πως θα είναι αδικία αν φύγει χωρίς κάποιο βραβείο. Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιαν Ντεμάνζ με τίτλο «'71». Αν αυτό είναι η πρώτη του ταινία, τι θα κάνει στη δεύτερη; Μπέλφαστ το 1971, βρετανοί στρατιώτες, IRA, "επαναστατικοί ηγέτες» με διπλή ατζέντα, μυστικοί πράκτορες του στρατού, καθολικοί, προτεστάντες, πιτσιρίκια σε ομίχλη τυφλής βίας, οδοφράγματα, βομβιστικές επιθέσεις, πλεκτάνες κι ένας βρετανός στρατιώτης που στο πρώτο 20λεπτο, βρίσκεται αποκλεισμένος και τραυματισμένος στη πιο επικίνδυνη ζώνη της πόλης. Το τι συμβαίνει από κει και πέρα, δεν έχω λόγια. Με μια κάμερα σε φρενίτιδα, με σκηνές καταδίωξης που σε κολλάνε στη θέση σου, με φωτογραφία και φωτισμούς, έργο τέχνης, με μια πόλη να μεταμορφώνεται σε κλειστοφοβικό δωμάτιο. Πολιτικό νουάρ θρίλερ που σε καθηλώνει αμείλικτα και δίχως έλεος. Έχω να περάσω τόσο καλά (και να πηδήξω από το κάθισμα μου σοκαρισμένος από την έκπληξη) σε ταινία φεστιβάλ που παίζεται τις πρώτες του μέρες, αιώνες. Δηλαδή τόση απόλαυση όμως, τόση δεξιοτεχνία, τόσο σινεμά....
Εντάξει ως εδώ Μπερλινολόγιο μου; Ναι, ευχαριστώ. Σε κλείνω τώρα όμως γιατί έχω μήνυμα από έναν ξανθό Ούνο που ελπίζω να είναι φυσικό το μαλλί του κι όχι ντεκαπάζ.
***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana . Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.