Μιλά χαμηλόφωνα, με σιγουριά και με τα τεράστια γαλάζια μάτια της να κοιτούν τον συνομιλητή της σταθερά. Η 31χρονη Κατερίνα Αγγελοπούλου -μεσαία κόρη του κορυφαίου Ελληνα σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου, που χάθηκε πρόωρα σε τροχαίο κατά τη διάρκεια γυρισμάτων, πριν από δύο χρόνια-, δεν αισθάνθηκε ποτέ ότι βρίσκεται στη σκιά του πατέρα της. Μέσα από μια απίστευτα τρυφερή σχέση πατέρα-κόρης, αλλά και με όλους τους δημιουργικούς χυμούς του Θόδωρου Αγγελόπουλου να είναι παρόντες και να μεταγγίζονται στα παιδιά του, η Κατερίνα, παρά τις αρχικές της διαφορετικές δηλώσεις («θέλω να γίνω πυρηνική φυσικός!»), στράφηκε στο χώρο του θεάτρου και ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία.
Αν και ζει και εργάζεται στο εξωτερικό, δέχθηκε αστραπιαία την πρόταση που της έκανε πριν από περίπου ένα χρόνο, η Εθνική Λυρική Σκηνή, να σκηνογραφήσει την παράσταση φόρο τιμής «Ταξίδι στην αιωνιότητα», με μουσική της Ελενης Καραϊνδρου, από τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Μια παράσταση από το μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, σε σκηνοθεσία και σκηνογραφία Ρενάτο Τζανέλλα, που από την 1 Φεβρουαρίου παρουσιάζεται ξανά στην Εθνική Λυρική Σκηνή (επόμενες παραστάσεις 5,7,8,9 Φεβρουαρίου στο Ολύμπια).
«Ενας τρόπος να βρίσκομαι κοντά του»
Οταν την συνάντησα πέρυσι, λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης, όπου υπογράφει τα σκηνικά, αλλά και τα κοστούμια, την ρώτησα πόσο δύσκολο ήταν να βυθίζεται -με το πένθος παρόν- στο σώμα της δουλειάς του πατέρα της. Να δημιουργεί κάτι για μια παράσταση αφιερωμένη στο έργο του, στις ταινίες του, με τις οποίες μεγάλωσε, ενηλικιώθηκε. Και μου απάντησε με τη συγκίνηση του δημιουργού, αλλά κυρίως της θυγατέρας ότι αυτό που την έκανε να πει αμέσως «ναι» στην πρόταση του Μύρωνα Μιχαηλίδη ήταν: «... η αόρατη γραμμή που συνδέει την παράσταση αυτή με τον πατέρα μου. Είναι ένας τρόπος να βρίσκομαι κοντά του. Η μουσική της Ελένης, όσες φορές και αν την ακούσω, θα έχει πάντα σχέση με τον πατέρα μου και το έργο του. Θα πρέπει να μου κάνεις λοβοτομή, για να αποκτήσει μια εντελώς καινούργια διάσταση μέσα μου».
Η Κατερίνα, αν και ζει στο εξωτερικό, στο Σαν Φρανσίσκο, βρισκόταν στην Ελλάδα όταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος χτυπήθηκε από διερχόμενη μοτοσυκλέτα στο Κερατσίνι, ενώ παρακολουθούσε από απόσταση τα γυρίσματα της τελευταία του ημιτελούς ταινίας «Η άλλη θάλασσα», αφού συμμετείχε σε αυτήν. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος το ζύγισε μέσα του, και έβαλε και την Κατερίνα να το ζυγίσει καλά, πριν αποφασίσει να στραφεί στη σκηνογραφία. Η πρώτη τους συνεργασία είχε όλα τα συναισθήματα που μπορεί να φέρει η σχέση, ο διάλογος, οι αντιρρήσεις πάνω στην εργασία, ανάμεσα σε έναν πατέρα και μια κόρη. Η ίδια μου εξηγούσε πως τους χρειάστηκε λίγος χρόνος για να βρουν το σημείο όπου στάθηκαν και οι δύο, όμως, πάντα υπήρχε το φίλτρο και η συνθήκη του κορυφαίου σκηνοθέτη, που ήθελε να ακούει τους συνεργάτες του. «Μπορεί να έπαιρνε αυτός την τελική απόφαση, αλλά εφόσον είχες την εμπιστοσύνη του σου άφηνε πολλά περιθώρια. Κι εγώ δεν είχα την εμπιστοσύνη του επειδή ήμουν κόρη του, πιστέψτε με, υπήρξαν τριβές και συγκρούσεις. Δουλεύοντας μαζί του έμαθα εξαιρετικά πολλά σε μικρό χρονικό διάστημα και γνώρισα τον πατέρα μου με άλλο τρόπο, που για μένα ήταν ένα πολύ μεγάλο δώρο. Η δυσκολία ήταν να φτάσεις να διατυπώσεις τη σχέση. Όταν γίνεται αυτό, μετά τα πράγματα κυλάνε πολύ διαφορετικά»
Από τα Ηνωμένα Εθνη στη Βασιλική Οπερα
Η Κατερίνα Αγγελοπούλου, όπως και οι αδελφές της, έζησε με τον πιο φυσικό τρόπο, μέσα στο σπίτι τους μεγαλώνοντας την δημιουργική, χειρονομιακή, υψηλής ακρίβειας και σπάνιου συναισθήματος, τέχνη, του πατέρα της, που υπήρξε ένας από τους κορυφαίους σκηνοθέτες της Ευρώπης. Ο Τεό της παγκόσμιας κινηματογραφικής βιομηχανίας. Και ήταν το παιδί που έδειχνε πως δεν ήθελε να βρεθεί μέσα σε αυτή την μαγεία, όσο και αν -προφανώς- την είχε μεταλάβει από τη γέννα της.
Δήλωνε, ως έφηβη, ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει πυρηνική φυσικός. Τελικά σπούδασε Μαθηματικά στο Imperial College στο Λονδίνο και μάλιστα, για ένα διάστημα, εργάστηκε στην Υπατη Αρμοστεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών! Εχοντας κάνει έναν επιτυχημένο κύκλο σπουδών και με σημαντική εργασιακή απασχόληση, ήδη, ήταν έτοιμη να ακολουθήσει αυτό, που φαίνεται πως ήταν, ο τελικός προορισμός της: Αρχισε σπουδές σκηνογραφίας στο Central Saint Martin's. Η όπερα την προσέλκυσε αμέσως και άρχισε να συνεργάζεται με κορυφαίους του λυρικού θεάτρου στο Λονδίνο και μάλιστα συνεργάστηκε με τον Γκράχαμ Βικ, τον οποίο συνάντησε, μέσω της συμμετοχής της στον διαγωνισμό σκηνογραφίας Lindbury Prize, όπου κατόρθωσε να είναι φιναλίστ. Το 2012, εξασφάλισε ειδική υποτροφία της Βασιλικής Οπερας που της έδωσε τη δυνατότητα να συνεργαστεί με την Ες Ντέβλιν στην παράσταση «Οι Τρώες», συμπαραγωγήτης Σκάλας του Μιλάνου και της Οπερας του Σαν Φρανσίσκο. Eπίσης συμμετείχε σε εκθέσεις στο National Theatre του Λονδίνου, το Barbican Centre και το Southbank Centre. Ταυτόχρονα εργάστηκε στην ομάδα της τελετής λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο το 2012.
Η Κατερίνα Αγγελοπούλου, που αγαπά βαθιά την Αθήνα, ζει και εργάζεται εδώ και μερικά χρόνια στο Σαν Φρανσίσκο. Η παράσταση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής είναι μια σπάνια ευκαιρία για το κοινό να ονειρευτεί ξανά, μέσα από τον ήχο της κινηματογραφικής ταυτότητας του Θόδωρου Αγγελόπουλου, αλλά και να δει τη δουλειά της Κατερίνας. Για τη σημειολογία του θέματος, φρόντισε να υπάρχει στο σκηνικό ένα δέντρο – πώς θα μπορούσε άλλωστε να υπάρξει τοπίο, με αναφορά στον Θόδωρο Αγγελόπουλο, χωρίς ένα δέντρο μέσα;