Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος ξαναβλέπει το «Plus One» και αναρωτιέται αν οι ιθαγενείς μπορούμε να ξεπεράσουμε το πάθος για τσαρούχι και εθνοσωτήριες μαντινάδες.
PLUS ONE
Βαθμολογία: 6 / 10
Φυσικά και δεν αναφέρω τυχαία τις μαντινάδες. Μετά την συγκινητική απαγγελία τους από τον σύγχρονο Τζέιμς Πάρις του ελληνικού σινεμά, Γιάννη Σμαραγδή, προς τον «σωτήρα» της χώρας, πρωθυπουργό Ντόντο, αποκτούν άλλο νόημα.
Όπως και το σουξέ της φιλμογραφίας του Σμαραγδή που μας κάνει να νοσταλγούμε την «Μαντώ Μαυρογένους» και τους «Γενναίους του Βορά». Γιατί ασχολιέμαι ξανά με μια ανύπαρκτη καλλιτεχνικά περίπτωση; Για έναν πολύ απλό λόγο. Μολονότι δεν πρόλαβα για προσωπικούς λόγους να γράψω ;έγκαιρα κριτική για το «Plus One» του Ντένη Ηλιάδη που με έκανε να περάσω τρίκαλα (τρεις φορές καλά ανόητε) με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη όσον αφορά τα εισιτήρια που έκοψε η ταινία.
Δεν ήταν η μόνη φέτος. Ακόμα και απέναντι σε ταινίες που κριτικά εναντιώθηκα και μάλιστα έντονα, όπως το πολυβραβευμένο «Miss Violence», φρικτή απογοήτευση ήταν το ρεζουμέ στα ταμεία για κάτι που ακούστηκε τόσο στο εξωτερικό. Φρικτή και ενδεικτική μιας πολύ φοβάμαι πλέον, καθολικής βλαχιάς και βολέματος. Οι επιλογές μας στην ψυχαγωγία ανέκαθεν αντανακλούσαν τις κοινωνικές μας και πολιτικές επιλογές. Κι αυτό γίνεται πλέον επικίνδυνα αισθητό.
Ποιοι είναι οι δύο - τρεις πόλοι που το κοινό θα πειστεί να πάει σινεμά; Από τη μία τα εθνοσωτήρια κινηματογραφικά τραβεστί σόου του κολλητού του Σαμαρά, Σμαραγδή, οι ευπρεπέστατες, χορταστικές μεν αλλά κουτσουρεμένες καλλιτεχνικά στη μετάφραση τους προκειμένου να χαμουρέψουν το ευρύ κοινό, ταινίες εποχής όπως η «Μικρά Αγγλία» του Βούλγαρη που έσκισε, και τα κωμικά χωρίς ίχνος χιούμορ ξερατά σαν το «Πέμπτη και 12». Που πήρε μια κατοστάρα χιλιάρικα εισιτήρια μέχρι στιγμής, μόνο και μόνο επειδή το κοινό ξέρει τον συμπαθέστατο κατά τα άλλα Θανάση Τσαλταμπάση, να κάνει ασφαλείς τηλεοπτικές πιρουέτες σαν wanna be μεταμοντέρνος καραγκιόζης, παντός καιρού.
Από κει και πέρα το μαύρο χάος. Και πνιγμός για οποιονδήποτε άλλον. Δεξιώσεις να γίνονται, πάρτι να φωτογραφιζόμαστε κι έχει ο Θεός. Ότι μας υποδείξουν σαν διεθνές, αυτό τρώμε. Αγνοώντας μέσα στην μακαριότητά μας, ότι τα έπη του Σμαραγδή, θεωρούνται καταγέλαστα έξω από την μικρή μας επικράτεια, με εξαίρεση μερικούς πολύ συγκεκριμένους όσον αφορά στα κίνητρά τους, κριτικούς.
Και ότι ο μοναδικός Έλληνας αυτή τα στιγμή (με εξαίρεση τον Γιώργο Λάνθιμο που τώρα δοκιμάζεται γυρίζοντας την πρώτη του μη ελληνική ταινία) ο οποίος κάνει καριέρα στις Η.Π.Α., είναι ο Ντένης Ηλιάδης. Αδιάφορο για το τσοπανολόι των κρατούντων στα ελληνικά κινηματογραφικά τεκταινόμενα, το αν ο Ηλιάδης υπέγραψε σκηνοθετικά στο Χόλιγουντ, μετά το ελληνικό «Hadrcore», με εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία, ένα από τα καλύτερα remake που έγιναν σε θρυλική ταινία τρόμου, το «The Last House on the Left» που ήταν και η μόλις δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της καριέρας του. Επομένως αδιάφορο και το αν μόλις προβλήθηκε στην Ελλάδα, η τελευταία του, διασκεδαστική, σπιντάτη, σέξι, παρανοημένη, κωμικά τρομακτική και σεβαστική ως προς τα ταπεινά είδη της κινηματογραφικής διασκέδασης πάνω στα οποία πατάει, αμερικάνικη ταινία του, το «Plus One». Εξ' ου και τα ελάχιστα εισιτήρια.
Λογικό είναι εφ' όσον στην ταινία δεν πρωταγωνιστεί κανείς Σάκης Ρουβάς, ώστε να γίνει θέμα για την διεθνή καριέρα του σταρ (ασχέτως αν η ταινία του Σάκη, στις Η.Π.Α. έπιασε σκόνη στα ράφια των βίντεο κλαμπ). Επίσης λογικό αν σκεφτείς ότι κανείς Χατζηνικολάου που γνωρίζει από σινεμά όσα κι εγώ από πολιτική ίντριγκα, δεν βγήκε να βροντοφωνάξει πόσο σημαντική ταινία είναι κάποια άλλη εκτός από το «Ο Θεός αγαπάει το Χαβιάρι» που προκάλεσε ρεύσεις στο θείο Νικόλα.
Ποιος ντόπιος τσομπάνης να ασχοληθεί με τις αναφορές του Ντένη; Με την μαγκιά του να κάνει «γούστα» ανάμεσα σε «Ιnvasion of the Body Snatchers», «Less than Zero» και «Γρανίτα από λεμόνι» σε παραίσθηση, χάνοντας ίσως κάποιες φορές τον έλεγχο, αλλά εναλλάσσοντας τις δοσολογίες των κοκτέιλ του και παραδίδοντας ένα «ξεδιάντροπα» με την καλή έννοια, allou fun park? Mε αρκετά δεύτερα συμβολικά επίπεδα για όποιον γουστάρει να τα εξερευνήσει, και με μια χαρά ακομπλεξάριστη στάση απέναντι στην απόλαυση της ελαφρότητας και της «γουρουνιάς», για όποιον δεν γουστάρει.
Ναι, οκ, δεν πρόκειται για αριστούργημα, αλλά ούτε ο Ηλιάδης είχε καμία πρόθεση να κάνει κάτι τέτοιο ή να το διαφημίσει ως τέτοιο. Ούτως ή άλλως, τα «αριστουργήματα» είναι μια πολύ ύποπτη πλέον πολιτικά και οικονομικά υπόθεση. Πρόκειται για μια χαμηλού προϋπολογισμού, ευχάριστη κινηματογραφική πλάκα φαντασίας, κωμωδίας και τρόμου, που μπορεί να μην δείχνει το 100% των δυνατοτήτων του Ντένη, δεν αναιρεί όμως επ' ουδενί τις υποσχέσεις του για αυτά που μπορεί και πρόκειται να κάνει.
*Δείτε το trailer, διαβάστε περισσότερα για την ταινία και τη συνέντευξη του Ντένη Ηλιάδη στο iefimerida εδώ
klarinabourana. Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/