Ο Τάσος Βογιατζής είναι διευθυντής και η Ρουμπίνη Διαμαντοπούλου αρχισυντάκτρια του SONIK - στο οποίου τις αράδες έχουν κατά καιρούς βάλει την υπογραφή τους τόσοι πολλοί και διαφορετικοί λάτρεις της μουσικής, που είναι σαν λεύκωμα. Το SONIK λοιπόν, έχει επιλέξει, στην Ελλάδα του 2011, να συνεχίζει να ασχολείται με την (διευρυμένη) εναλλακτική μουσική. Καταδικασμένο, θα πεις. Αλλά μπορεί και όχι.-Είναι το Sonik το τελευταίο πραγματικά alternative περιοδικό;Τάσος Υπάρχουν λίγα αλλά καλά ανεξάρτητα περιοδικά που προσπαθούν να επιβιώσουν. Ίσως αν είχαμε μόνο το SONIK τα πράγματα να ήταν εξαιρετικά δύσκολα, καθώς είναι αλήθεια ότι για να βγει σωστά ένα περιοδικό, χρειάζεται μια υποδομή που μόνο ένας όμιλος εκδόσεων περιοδικών έχει την ευχέρεια να διαθέτει. Εμείς καταφέραμε να ενώσουμε πολλά διαφορετικά πράγματα (εκδόσεις βιβλίων, επιμέλεια εκδόσεων για λογαριασμό άλλων, περιοδικά, site), που δεν είναι στον ίδιο ακριβώς κλάδο, αλλά έχουν όμως μια κοινή αισθητική και κουλτούρα, κι έτσι επιβιώνουμε. Ρουμπίνη Ελπίζω πραγματικά να μην μείνει μόνο του, τελευταίο και καταϊδρωμένο. Δεν είναι εύκολες εποχές για alternative (…ή μη) περιοδικά, αλλά προσπαθούμε να παραμένουμε αισιόδοξοι και να ελπίζουμε ότι πάντα θα υπάρχει χώρος και αποδοχή για οτιδήποτε ή οποιονδήποτε επιχειρεί να προτείνει κάτι που να μην χρειάζεται ανοιχτήρι για κονσέρβα. -Πώς σου φαίνεται οι κατρακύλα των μεγάλων εκδοτών του lifestyle; Το είχες προβλέψει;
Τάσος Το μεγάλο πρόβλημα υπάρχει στα περιοδικά ποικίλης ύλης που φαντάζουν εκτός εποχής σ’ αυτή την διαδικτυακή υπερπληροφόρηση. Αλλά το πρόβλημα αυτό δυστυχώς δεν έχει και λύση. Δεν γίνεται να εξειδικευτούν κάπου, δεν γίνεται τώρα να εκπροσωπήσουν ή να φέρουν μπροστά ένα νέο κίνημα – είναι πλέον πάρα πολύ αργά, και δεν ήταν κι αυτός ο λόγος της εμφάνισής τους. Χωρίς να παραβλέπει κανείς ότι όλα τα περιοδικά έχουν σοβαρό πρόβλημα, και για πολλούς λόγους που έχουν να κάνουν από τη μη ορθολογική διανομή της Ελλάδας, τη γενικότερη κατάσταση των επισφαλειών κ.τ.λ., τα περιοδικά του lifestyle- σεξο-lifestyle, μοιάζουν περιττά. Δεν πιστεύω όμως ότι μπορεί κανείς να γελάσει χαιρέκακα, την ώρα που η ίδια αλυσίδα επηρεάζει όλους. Π.χ. ένας εκδότης που είναι στα πρόθυρα διάλυσης δεν πληρώνει τους προμηθευτές του, οι οποίοι σκληραίνουν ακόμα περισσότερο τους όρους πληρωμής και ανεβάζουν τις τιμές, οπότε και οι πιο μικροί επηρεάζονται... Ρουμπίνη Οι μεγάλοι εκδότες δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να κατρακυλήσουν μόνοι τους. Θέλω να πω πως η κατρακύλα τους έχει την μορφή χιονοστιβάδας, όσο κατεβαίνει την πλαγιά παρασύρει ό,τι βρίσκει στο δρόμο της, ένα σωρό κόσμο δηλάδή. Δεν μπορείς να γελάσεις με αυτό. Όσο για τις προβλέψεις, η απάντησή μου είναι όχι. Το μέγεθος και η ταχύτητα της χιονόμπαλας νομίζω ότι είναι μεγέθη που και με κληρονομικό χάρισμα δύσκολα θα μπορούσε κανείς να τα φανταστεί πριν 3 χρόνια.
-Το Sonik πώς επιβιώνει;
Τάσος Σχεδόν κάθε μήνα αναρωτιόμαστε ποιο είναι το περιοδικό που θέλουμε. Πώς θα γίνει καλύτερο και τι είναι τελικά αυτό το μουσικό περιοδικό που ταιριάζει στην εποχή μας. Πολλές φορές έχουμε κατηγορηθεί ότι αλλάζουμε και ξαναλλάζουμε την τράπουλα, όμως δεν πιστεύω ότι θα φτάναμε εδώ αν περιμέναμε να μας οδηγήσουν οι εξελίξεις. Πάμε εμείς μπροστά, έστω κι αν κάνουμε λάθος. Έχουμε κάνει μερικές –ακόμα και ακριβότερες από τις αντοχές μας- κινήσεις, όπως τα βινύλια, έχουμε βγάλει αρκετά συλλεκτικά τεύχη που ο κόσμος τα ζητάει ακόμα και μήνες μετά, κάνουμε διαρκώς αλλαγές και μονίμως έχουμε ως ανταγωνιστή τον εαυτό μας, δηλαδή την υπερπληροφόρηση του avopolis.gr. Προσπαθούμε να πάρουμε τη θέση μας απέναντι σε αυτό, με περισσότερη ανάλυση, πιο συγκεντρωτικά αφιερώματα, και λιγότερη πληροφορία.Ρουμπίνη Η απάντηση εδώ σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι άλλη από: δύσκολα. Γίνεται μια τεράστια προσπάθεια κάθε μήνα για μια αξιοπρεπή έκδοση με πολλά προβλήματα και δυσκολίες. Αλλά τελικά, όπως φαίνεται, το σημαντικό είναι ότι πράγματι το SONIK επιβιώνει.
-Ποιο είναι το μεγαλύτερό του κατόρθωμα, ως περιοδικού;
ΤάσοςΤο ότι έχει ένα σταθερό κοινό, το ότι έχουμε βγάλει μερικά τεύχη που μπορεί κάποιος να τα κρατήσει και για χρόνια στη βιβλιοθήκη του... Μικροεπιτυχίες υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα, αλλά και πολλές γκάφες. Πάρα πολλές.Ρουμπίνη Είμαστε πολύ περήφανοι για κάποια τεύχη του SONIK. Και τα 7’’ βινύλια που δίνονταν για μια μεγάλη περίοδο ήταν πραγματικό κατόρθωμα.
-Γιατί κάποιος να αγοράσει ένα περιοδικό στον καιρό του internet;
Τάσος Αυτή είναι η ερώτηση που κάνουμε στους εαυτούς μας κάθε μήνα. Αυτή είναι η ερώτηση που κάνω από την αρχή της έκδοσης του περιοδικού, καθώς, ως άνθρωπος του internet ξεκίνησα με το Avopolis, το 1996, αλλά και αρκετά νωρίτερα σε bbs και forum… Είχα απορρίψει το περιοδικό ως κάτι το περιττό χρόνια πριν. Παρόλα αυτά μπήκα στο χώρο, έμαθα πολλά... Αλλά κάθε μήνα δεν παύω να κάνω στον εαυτό μου και στους συνεργάτες μου την ίδια ερώτηση και να προσπαθώ να την απαντήσω. Αυτό έχει να κάνει κάθε φορά τόσο με ένα κεντρικό αφιέρωμα στην ύλη και ένα δώρο που είναι πραγματικά μοναδικό (πχ cd με πρωτότυπες ηχογραφήσεις – διασκευές ή συλλογές ή πρωτότυπα βινύλια)... Αλλά όσο περνάει ο καιρός τόσο η διάθεσή μας (αλλά και του κοινού) μας οδηγεί στο να κάνουμε λιγότερα πράγματα, αλλά πράγματα που θα μείνουν. Πηγαίνουμε περισσότερο προς συλλεκτικές εκδόσεις – βιβλιοπεριοδικά... Ρουμπίνη Κακά τα ψέματα, είναι φετίχ το περιοδικό. Δεν το παίρνεις μόνο για να δεις τα τελευταία νέα. Το παίρνεις για να το μυρίσεις, για να το ξεφυλλίσεις, το παίρνεις με σκοπό να το κρατήσεις. Ξέρω πολύ κόσμο που περιφέρει κούτες με περιοδικά από μετακόμιση σε μετακόμιση και πολύ απλά αδυνατεί να τα ξεφορτωθεί. Και φυσικά όσο πιο προσεγμένη η έκδοση γραφιστικά, τυπογραφικά, συντακτικά κ.ο.κ., τόσο πιο δύσκολα πάει για ανακύκλωση.
-Και ποιοι είναι τελικά αυτοί που το αγοράζουν; Σε ποιους απευθύνεται;
Τάσος Μουσικόφιλοι πάνω από όλα – σε ένα ευρύ φάσμα που περιλαμβάνει από τον πολύ καλό γνώστη ως εκείνον που τώρα ξεκινάει – ιδίως στις επετειακές εκδόσεις. Ένα μεγάλο μέρος του κοινού βρίσκεται στην επαρχία. Όμως τα πραγματικά καλά τεύχη (που είναι τελικά κι αυτά που είναι και πιο εμπορικά) πάνε πιο καλά στην Αθήνα. Ρουμπίνη Το SONIK είναι περιοδικό ειδικού τύπου και κατά συνέπεια έχει ειδικό κοινό. Κοινός παρονομαστής σε όσους το διαβάζουν είναι η εμμονή με την μουσική, τώρα σε τι βαθμό υπάρχει αυτή η εμμονή, αυτό παίζει.
-Τι θυμάστε από τότε που το πρωτοξεκινήσατε και τι έχει αλλάξει από εκείνες τις εποχές;
Τάσος Ότι είχα τρελό άγχος για το επιχειρηματικό. Δεν είναι και ό,τι πιο ξεκούραστο να υπογράφεις τη μία επιταγή μετά την άλλη και να χρεώνεσαι, έστω για κάτι που πιστεύεις. Απ’ έξω από το χωρό πολλά τραγούδια ακούγονται αλλά αν δεν το ζήσεις από μέσα δεν μπορείς να καταλάβεις. Αλλά κυρίως μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι τότε οι περισσότεροι δεν είχαμε ιδέα. Απλώς νομίζαμε ότι γνωρίζουμε τί σημαίνει περιοδικό. Μάθαμε μετά από πολλά λάθη σε όλους τους τομείς και μετά από πολύ καιρό. Όταν ξεκινήσαμε είχαμε και ανταγωνισμό και υπήρχε και μια σχετική αγορά. Ως αρχή είχα να μην κατηγορούμε ποτέ ανταγωνιστικά έντυπα – αντίθετα τα φέρναμε στο γραφείο και τα μελετάγαμε για να δούμε που υστερούμε. Θυμάμαι όταν είδαμε το πρώτο τεύχος τυπωμένο. Μετά από 6 μήνες δουλειάς. Πρώτη εντύπωση: χαρά. Δεύτερη εντύπωση: απογοήτευση. Αμέσως μπήκαμε στη διαδικασία να βελτιώσουμε τα πάντα. Αυτόματος πιλότος δεν υπήρχε πάντως ούτε τότε, ούτε τώρα. Κάθε φορά έχουμε και τον ενθουσιασμό και αρκετή γκρίνια και πίεση...Ρουμπίνη Πριν 10 χρόνια υπήρχε εγχώριος ανταγωνισμός και μάλιστα υγιής και εποικοδομητικός. Υπήρχαν δισκογραφικές, πολυεθνικές και ανεξάρτητες, και λειτουργούσαν όλες - τηρουμένων των αναλογιών. Υπήρχε κοινό και κυρίως υπήρχε η πεποίθηση ότι όλο αυτό δεν αφορά μόνο εμάς κι εμάς. -Ήσασταν "indie και alternative" τότε;
Τάσος Άκουγα και ακούω ένα εύρυ φάσμα από μουσικές. Περισσότερο μπορώ να πω ότι με εκφράζει το avopolis.gr με τα διαφορετικά είδη που καλύπτει. Για πολλά χρόνια έγραφα εκεί και αρκετά άρθρα και κριτικές με άλλα ονόματα, για έλληνες καλλιτέχνες, προσπαθώντας να διώξω αυτό το σνομπισμό των indie για την ελληνική μουσική. Σιγά σιγά πέρασε. Το SONIK, ως περιοδικό, οφείλει να έχει ταυτότητα πιο συγκεκριμένη. Είναι αυτό που λέω για τα lifestyle περιοδικά. Θέλεις να είσαι λίγο απ’ όλα; Στο περίπτερο δεν είσαι τίποτα. Ρουμπίνη Ήμουν ακριβώς ό,τι είμαι τώρα, μείον ένα μωρό.
-Πλέον δεν το βλέπετε περισσότερο ως μια μίνι επιχείρηση;
ΤάσοςΕίναι μια επιχείρηση, με την έννοια της ευθύνης... Όταν έχεις δάνεια, επιταγές και κόσμο που ζει από μια εταιρεία (πέρα από τους συντάκτες που απλώς συμπληρώνουν μικρά ποσά στο εισόδημά τους), είσαι κάθε μήνα σε μια πραγματικότητα που μόνο χόμπι δεν είναι.Τώρα που τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για όλους (κυρίως γιατί έχει πέσει αρκετά το κόστος της διαφήμισης για να συμβαδίσουμε όλοι με τό τί γίνεται γύρω μας), δεν μπορείς να μην το δεις αλλιώς. -Και πώς απευθύνεσαι στα νιάτα που ψάχνονται με το ροκ όντας ένας κουρασμένος τριαντάρης;
Τάσος Κοίτα... ως ένας άνθρωπους που δουλεύει πάνω από 15 ώρες την ημέρα τα τελευταία 7 χρόνια, και δεν έχει σχεδόν ποτέ χρόνο, νιώθω λίγο αμήχανα μπροστά σε ανθρώπους της ηλικίας μου που μου λένε ότι δεν έχουν πια χρόνο για να ακούσουν μουσική. Το βρίσκω λίγο ηλίθιο. Βλέπω επίσης άλλους «συνοδοιπόρους» να αποκηρύττουν είδη και συγκροτήματα και να βολοδέρνουν βαριεστημένα από το ένα στο άλλο... Δεν χρειάζεται κανείς να είναι αιώνιος έφηβος για να πηγαίνει σε συναυλίες ή να εξιτάρεται με νέες μπάντες. Το να έχει περισσότερα ακούσματα και να μπορεί να τοποθετήσει καλύτερα αξιακά ένα νέο group είναι θεμιτό, αλλά το να κουράζεται με κάτι που μόνο να σε ανανεώσει μπορεί, ε είναι λίγο υπερβολικό. Είναι σαν να λέμε σε έναν που γυμνάζεται μέχρι τα 60 του και είναι πολύ πιο υγιής από εμάς που δεν κουνιόμαστε από την καρέκλα και το laptop, γιατί δεν κουράστηκε από τα 30 (όπως εμείς). Σίγουρα δεν χρειάζεται να έχεις άπειρο χρόνο, μόνο διάθεση να ακούσεις προτάσεις που θα σου κάνουν οι συνεργάτες και φίλοι σου. Αλοίμονο αν νιώθεις κουρασμένος στα 35. Και κυρίως από τη μουσική.
-Τι σας τι δίνει πιο πολύ στην τρέχουσα κουλτούρα;
Τάσος Το ότι δεν βγαίνουμε όλοι από το καβούκι μας, για να δούμε λίγο τα πράγματα στην κανονική διάσταση και αξία που έχουν στη ζωή μας. Το ότι δυσκολευόμαστε ολοι να δούμε τον πραγματικό αντίκτυπο που έχουν αυτά που κάνουμε... Το ότι δεν ακούμε γενικώς, πολλές φορές. Το ότι έχουμε άποψη για το πώς μπορεί να γίνει κάτι, χωρίς να γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα.Ρουμπίνη Νομίζω λίγο πολύ όλοι είμαστε εθελοντικά εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμό μας. Και αυτό το βρίσκω λίγο τρομακτικό. Σαν χρυσόψαρα σε γυάλα, άντε σε ενυδρείο στην καλύτερη περίπτωση. Και για να απαντήσω πιο συγκεκριμένα: Μου την δίνει η προχειρότητα που επικρατεί παντού, η λογική του πασαλείμματος και η ανακύκλωση των ίδιων ανθρώπων, που με κάποιο μαγικό τρόπο είναι παντού.
-Θα θέλατε να ήσασταν ροκ σταρ; Κάποιοι λένε πως αυτοί που γράφουν για μουσική, ήθελαν πάντα να παίζουν αλλά απέτυχαν.
Τάσος Μάλλον για λαϊκός σταρ κάνω... Χαχα... Δεν ξέρω. Δεκάδες θεωρίες και δικαιολογίες υπάρχουν αν κάποιος δεν αποθεώσει το δίσκο σου. Ειδικά στην Ελλάδα, υπάρχει κόσμος που δεν θέλει να γράφει για ελληνικά γκρουπ γιατί δεν αντέχει όλη αυτή τη γκρίνια... Δεν μπορούμε να δεχτούμε κάποια πράγματα. Και επιπλέον, δεν κάνουμε όλοι για όλα. Αλλά υπάρχει μια διαφορά: το να είσαι καλός ακροατής δεν προϋποθέτει να είσαι τέλειος μουσικός, ούτε σταρ. Αλλά αν θέλεις να είσαι σταρ ή καλός μουσικός, θα πρέπει να ακούς τι γίνεται γύρω σου. Να έχεις ανοικτά αυτιά. Ρουμπίνη Πρόσπαθησα να μάθω κιθάρα πριν μερικά χρόνια. Απέτυχα παταγωδώς. Τζάμπα η κιθάρα και ο ενισχυτής. Το να ανέβω σε σκηνή όμως, για οποιοδήποτε λόγο, είναι πραγματικά ανάμεσα στους χειρότερους εφιάλτες μου.
-Έχετε κάνει hype κάτι που μετανιώσατε;
Τάσος Θυμάμαι τις υπερβολές για τους Mary & the Boy, όταν τους είδα για πρώτη φορά σε εκείνο το σπίτι στη Στουρνάρη. Από στόμα σε στόμα και από sms σε sms βρεθήκαμε κάποιοι εκεί ένα βράδυ και πάθαμε σοκ με το guerilla σκηνικό. Εκ των υστέρων, πολλά μπορούμε να πούμε - παρόλα αυτά, καμιά φορά χρειάζεται να φωνάξεις όταν παντού επικρατεί θόρυβος. Επίσης, hype μόνο από έναν δεν γίνεται, τί να κάνουμε. Και δεν δημιουργήσαμε μόνοι μας hype για κανένα. Ας πούμε η Lifo, προσπαθούσε να αποδείξει ότι αυτή έμαθε στον κόσμο τη Μόνικα. Είναι αστείο, έτσι; Ξέρω έναν σκασμό ανθρώπους που θα το διεκδικούσαν αυτό (κι εμείς ας πούμε, όταν βάζαμε πολύ πιο πριν το demo της στο cd του περιοδικού), αλλά το βρίσκουν απλά περιττό. Δεν βγαίνεις ποτέ να πεις, εμείς σας μάθαμε αυτό. Είναι τόσο 80s...
-Έχεις προβάλει ποτέ κάποιον μόνο και μόνο για να πάρεις διαφήμιση;
ΤάσοςΣε ό,τι έχει να κάνει με τις κριτικές, δεν υπάρχει το κριτήριο της διαφήμισης. Στην αρχή όμως το εξώφυλλο του περιοδικού είχε να κάνει αρκετά και με τις εταιρείες που διαφημίζονταν - και δεν είναι και ντροπή να το πούμε αυτό. Αλλά πάντα βάζαμε ονόματα που πιστεύαμε ότι είχαν το μέγεθος ώστε να φέρουν περισσότερο κόσμο κοντά στο περιοδικό, πέρα από τους τακτικούς αναγνώστες. Αυτή είναι άλλωστε και η βιτρίνα ενός περιοδικού. Το δίλημμα ήταν τύπου... Nick Cave ή PJ Harvey. Και κυρίως, αν θα είχαμε αποκλειστική συνέντευξη. Πιο παλιά ένα περιοδικό δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς τη δισκογραφική, αλλά ακόμα και τότε προσπαθούσαμε να είμαστε όσο πιο ανεξάρτητοι μπορούσαμε, τουλάχιστον σ’ αυτά που προτείνουμε και κρίνουμε. Τώρα, με την κατάρρευση των δισκογραφικών, δεν τίθεται καν θέμα. Οι δισκογραφικές είναι παντελώς άχρηστες για ένα περιοδικό. Και έχουν καταστεί από μόνες τους άχρηστες, αφού (εκτός από 1-2) έχουν αποκηρύξει το ρόλο τους και ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από το πώς θα προωθηθεί η δουλειά του καλλιτέχνη. Από άποψη για τα μέσα; Άλλο τίποτα. Από δουλειά ουσίας; Ελάχιστη. Δεν είναι και τυχαίο πλέον ότι κάθε μουσικός ακολουθεί το μοναχικό του δρόμο πλέον.
-Για ποιον δίσκο θα έγραφες έναν τρισέλιδο διθύραμβο;
Τάσος Όσο περνάει ο καιρός μάθαμε ότι η αξία μιας κριτικής και ενός δίσκου δεν έχει να κάνει με το μέγεθος. Όσο πιο συνοπτικά τα πεις, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχεις να βρεις αναγνώστες που τελικά θα ακούσουν. Με αυτή την έννοια σήμερα θα γράφαμε λιγότερα για το πρώτο album των Interpol ή των Arcade Fire και όχι όλο αυτό το αράδιασμα αναφορών.Ρουμπίνη Είχα θεωρήσει ιδιοφυές το Medulla της Bjork και ευχαρίστως θα έγραφα ένα τρισέλιδο διθύραμβο. Πόσοι θα τον διάβαζαν βέβαια είναι μια καλή ερώτηση.
-Ποια τεύχη ήταν τα πιο εμπορικά, και γιατί, νομίζετε;
Τάσος Το τεύχος με τους Στέρεο Νόβα και το βινύλιο θα μείνει στην ιστορία ως το πιο εμπορικό. Ήταν η πρώτη φορά που είχαμε σκεφτεί και την επανατύπωση. Επίσης, όλα τα συλλεκτικά τεύχη (που δεν έχουν καν δώρο) έχουν πάει περίφημα στο περίπτερο. Ο κόσμος βαρέθηκε γενικά τα αναλώσιμα. Δεν του πιάνουν χώρο και τα έχει με ένα κλικ. Χρειάζεται κάτι παραπάνω.
-Τι λέτε σε όσους ειρωνεύονται τα εξεζητημένα κείμενα κάποιων συντακτών σας;
Τάσος Πολλές φορές έχουν δίκιο, αλλά κι αυτό έχει να κάνει με την οπτική με την οποία βλέπει κανείς ένα άρθρο. Δεν είναι η Βίβλος να αναζητούμε δόγματα. Είμαστε εδώ και για να συμφωνούμε και για να διαφωνούμε. Επιπλέον, δεν γίνεται περιοδικό μόνο με πληροφορία. Θέλει άποψη. Και στην άποψη πολλές φορές καλό είναι να υπάρχει ενθουσιασμός και όχι πάντα μέτρο. Ρουμπίνη Καλοδεχούμενη είναι η κριτική, σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι δυνατόν να αρέσουν όλα σε όλους, πόσο βαρετό θα ήταν αυτό;
-Γιατί υπάρχει η αίσθηση ότι το Sonik τα βάζει κατά καιρούς με όλους (διοργανωτές, δισκογραφικές κ.λπ);
Πραγματικά δεν το γνωρίζω. Δεν είναι η πρόθεσή μας, πέρα από κάποιες στήλες που υπάρχουν για να λένε κάποια κακώς κείμενα. Νομίζω ότι ακόμα και από αυτά κάτι έχει βγει. Τάσος
-Είναι τελικά το πράγμα σάπιο και στην τόσο μικρή ελληνική alternative κοινότητα;
Τάσος Αν με ρώταγες πριν μερικά χρόνια, είχα να σου πω πολλά, ειδικά για εξαιρετικά ψωνισμένα άτομα και συμπεριφορές. Νομίζω ότι όλοι είμαστε πιο προσγειωμένοι τώρα. Νομίζω ότι κακώς ταυτίζουμε το κοινό με 20 παιδιά που από περιοδικό σε περιοδικό, από μπαρ σε μπαρ και από site σε site προσπαθούν να αφήσουν στίγμα. Δεν είναι αυτοί το εναλλακτικό κοινό, και δεν είναι και όλοι ίδιοι. Άνθρωποι που το παλεύουν μέρα-νύχτα, έχουν κάνει και δυο πράγματα, και έχουν αίσθηση πού πατάνε και πού βρίσκονται δεν μπορούν να μπουν στο ίδιο καζάνι με ψωνισμένους ημιμαθείς που το μόνο που κάνουν είναι να έχουν άποψη για τους άλλους. Δεν μπορεί να είναι το ίδιο ο αποτυχημένος επαγγελματίας σνομπ που ψάχνει να βρει τι δεν γνωρίζουν οι υπόλοιποι για να το αποθεώσει και βολοδέρνει στα ίδια μέρη για να τον δουν και να δει, με αυτόν που μπορεί να σταθεί σε μια σοβαρή κουβέντα. Αν δεν μπορείς να ακούσεις, δεν μπορείς να ακούσεις γενικώς.Ρουμπίνη Δεν είναι τόσο μικρή πλέον η ελληνική alternative κοινότητα, έτσι δεν είναι; Νομίζω τα τελευταία πέντε χρόνια έχει αυξηθεί και έχει πληθείνει αισθητά. Υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι υπάρχουν και γλάστρες που ποτίζονται μαζί με τους βασιλικούς, υπάρχει και η απόχρωση σάπιου μήλου.
-Διευθυντής και αρχισυντάκτρια, παντρεμένοι, με παιδιά. Whatever happened to your rock 'n' roll;
Τάσος Παντρεμένοι, ευτυχώς με ανθρώπους που λατρεύουν εξίσου τη μουσική.Ρουμπίνη Ευτυχώς επίσης δεν μας έβαλαν να πάρουμε και όρκο παρθενίας μαζί με την δουλειά!