Για τις σχέσεις Αριστεράς -Εκκλησίας και τις επαφές που έχει καλλιεργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με την Ορθοδοξία γράφει το περιοδικό The Economist, φέρνοντας το παράδειγμα ενός 20χρονου ψηφοφόρου του Αλέξη Τσίπρας, ο οποίος παράλληλα έχει και σχέσεις με την Εκκλησία.
«Ο Νίκος, ένας νεαρός άνδρας από την Ξάνθη, περνά την ζωή του σε μια δύσκολη ισορροπία. Οπως και άλλοι Ελληνες στα 20 τους, είναι τρομαγμένος από το κοινωνικό κόστος της λιτότητας που πρέπει να αντέξει η χώρα. Οι πολιτικές του ιδέες, βρίσκονται προς τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θέλει να ακυρώσει το Μνημόνιο. Στην υπόλοιπη ζωή του, είναι ένα ενεργό μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπου συμμετέχει σε θεολογικές συζητήσεις και βοηθά ως ψάλτης», γράφει σε δημοσίευμα του ο Economist.
Σχολιάζοντας την επιλογή αυτή του νεαρού 20χρονου, ο Economist επισημαίνει πως «μια τέτοια ισορροπία τα πρόσφατα χρόνια έμοιαζε αδύνατη. Τα ακροδεξιά κόμματα, συμπεριλαμβανομένων -μαζί με άλλους- των νταήδων της Χρυσής Αυγής, έχουν τουλάχιστον υπογείως χρησιμοποιήσεις θρησκευτική ρητορική για να κερδίσουν στήριξη στην σκληρή ξενοφοβική τους γραμμή, στην οποία οι μετανάστες θεωρούνται αποδιοπομπαίοι τράγοι. Στα τέλη του 2013, ήρθε ένα βίντεο στο φως όπου ο Νίκος Μιχαλολιάκος μιλούσε για τους ιερείς και περιέγραψε ορισμένους από αυτούς ως χρήσιμους υποστηρικτές. Ολο αυτό έχει ενισχύσει τον αντικληρικό ζήλο πολλών υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ που θέλουν να διακοπούν οι βαθιές θεσμικές σχέσεις μεταξύ εκκλησίας και κράτους».
Ωστόσο το αμερικανικό έντυπο τονίζει ότι όσον αφορά και την περίπτωση του νεαρού Νίκου, τα πράγματα έχουν εξομαλυνθεί, καθώς «ο φλογερός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας φαινόταν σκληρός αντικληρικός: δεν έχει παντρευτεί στην εκκλησία ούτε έχει βαπτίσει τα παιδιά του. Αλλά λίγες ημέρες πριν, είχε μια συνάντηση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και βρήκε κοινό έδαφος με την εκκλησία όσον αφορά την μεταναστευτική πολιτική, το περιβάλλον και την φτώχεια. Παράλληλα, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επέπληξε έναν βουλευτή ο οποίος έκανε μια γελοία εμφάνιση σε ένα τοπικό φεστιβάλ κάνοντας πως έδινε τις Ευχαριστίες ντυμένος ως παπάς. Προς απογοήτευση κάποιων οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ, ένα ανώτερο στέλεχος του κόμματος είπε ότι η «προσβολή των ιερών μυστηρίων» μιας θρησκείας είναι απαράδεκτη συμπεριφορά».
Για κάποιους, αυτή η στροφή είναι απλώς μια ρεαλιστική προσαρμογή από ένα κόμμα το οποίο βρίσκεται πρώτο σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις και έχει την ευκαιρία να αναλάβει την εξουσία. Αυτό μπορεί να είναι ένας αρκετά καλός λόγος για να φύγει από τον ριζοσπαστισμό προς τον ρεαλισμό και τον σεβασμό.»
Τι αλλαγές θα φέρει μια αριστερή κυβέρνηση στις σχέσεις κράτους-εκκλησίας
Στη συνέχεια, ο Economist μιλά για τις αλλαγές που ενδέχεται να φέρει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στις σχέσεις του κράτους με την εκκλησία, τονίζοντας ότι ναι μεν θα υπάρξουν αλλαγές, «ωστόσο η Αριστερά δεν μπορεί να παραμείνει στις παλιές αντιθρησκευτικές της θέσεις, αφού καθώς αυξάνονται οι τάξεις των ψηφοφόρων της, μέσα στα μέλη της πλέον βρίσκονται αρκετοί πιστοί Χριστιανοί. Υπήρξαν πνευματικές συζητήσεις ανάμεσα στην εκκλησία και την αριστερά για δεκαετίες, όμως το νέο πράγμα είναι ότι πολλοί απλοί πιστοί και ψηφοφόροι επιλέγουν την αριστερή πολιτική και αυτό θα πρέπει να δημιουργήσει ένα γόνιμο έδαφος για συζήτηση. Αυτό όμως, πολλοί ακτιβιστές ΣΥΡΙΖΑ δεν το καταλαβαίνουν, όχι τόσο επειδή είναι άθεοι, περισσότερο επειδή είναι αντικληρικοί και αντιτάσσονται στα προνόμια της εκκλησίας. Οσο για την εκκλησία, θα πρέπει να δούμε αν μπορεί να πάει πέρα από τα συσσίτια και να κοιτάξει τα βαθύτερα αίτια για τα οποία πολλοί άνθρωποι χτυπούν την πόρτα της σε απόγνωση. Ο ''προφητικός λόγος" της συνίσταται απλώς στην υποστήριξη και την άσκηση φιλανθρωπίας, ή θα λογαριαστεί με τους ανθρώπους που έχουν φέρει την Ελλάδα σε αυτή την κατάσταση;».
Κλείνοντας, ο Economist τονίζει ότι ανάμεσα στην Εκκλησία και την παραδοσιακή Αριστερά, υπάρχει κοινό έδαφος, καθώς και οι δύο πλευρές κοιτούν πολύ ύποπτα την παγκοσμιοποίηση, η κάθε πλευρά είναι βαθύτατα προσηλωμένη στην κατανόηση των δικών της ''ιερών γραφών'' και την αποκάλυψη της αλήθειας. Τι θα μπορούσαν λοιπόν ενδεχομένως, να μάθουν ο ένας από τον άλλο; Στην καλύτερη περίπτωση, τόσο η θρησκεία όσο και η ριζοσπαστική πολιτική μπορούν να πάνε στη ρίζα των προβλημάτων, στα οποία αναλύονται τα βαθύτερα αίτια για τους οποίους οι άνθρωποι πιστεύουν και ενεργούν όπως ενεργούν. Στη χειρότερη περίπτωση τους, η θρησκευτική πίστη και ο πολιτικός ριζοσπαστισμός έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα: Ενθαρρύνουν μια νοοτροπία θυματοποίησης και κατηγορούν τους άλλους για ό, τι πηγαίνει στραβά».