Για την υπερκατανάλωση των ορυκτών καυσίμων παγκοσμίως γράφει το αμερικανικό περιοδικό The Economist, το οποίο υποστηρίζει πως εάν σταματήσουν τα κράτη να τα χρησιμοποιούν, τότε τα περιβαλλοντικά και τα αναπτυξιακά οφέλη θα είναι μεγάλα.
«Οι περισσότεροι οικονομολόγοι συμφωνούν πως οι επιδοτήσεις ορυκτών καυσίμων είναι μια κακή ιδέα. Προωθούν μια κακή τοποθέτηση αποθεμάτων στην οικονομία και κυρίως στην υπερκατανάλωση ορυκτών καυσίμων. Μπορεί να είναι ένας βάρος στα δημόσια οικονομικά δεδομένα. Επιπρόσθετα, αυτή η κατανάλωση ενισχύει τις παγκόσμιες εκπομπές άνθρακα», αναφέρει ο Economist, τονίζοντας παράλληλα πως επικρατούν στην παγκόσμια οικονομική σκηνή και νέες τάσεις:
«Μερικές χώρες, έχουν ήδη βάλει μυαλό όσον αφορά την παράτολμη φύση των ενεργειακών επιδοτήσεων, και προσπαθούν να τις πάρουν πίσω. Κατά τα προηγούμενα χρόνια, η Ιορδανία, το Μαρόκο, η Ινδονησία και η Μαλαισία έχουν κόψει όλες τις επιδοτήσεις και αύξησαν τις τιμές των καυσίμων. Αλλά, αυτό οφείλεται περισσότερο σε οικονομικά και φορολογικά προβλήματα παρά σε περιβαλλοντικούς παράγοντες:
Είναι το αυξανόμενο κόστος των επιδοτήσεων, παρά οι ανησυχίες για την κλιματική αλλαγή, κάτι που εξηγεί το ενδιαφέρον για τις περικοπές τους, λέει ο Φατίχ Μπιρόλ του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας. Εχουν γίνει ακριβές, καθώς οι παγκόσμιες τιμές πετρελαίου έχουν υπερδιπλασιαστεί από το 2009 μέχρι το 2012. Στην Ιορδανία για παράδειγμα, το κόστος τους αυξήθηκε πάνω από δέκα φορές μέσα σε μόλις 2 χρόνια. Και σε πολλές άλλες χώρες, οι επιδοτήσεις αγγίζουν πάνω από το 5% του ΑΕΠ».
Στη συνέχεια, το περιοδικό αναφέρει πως σε παγκόσμιο επίπεδο, το κόστος των κρατικών επιδοτήσεων για τα ορυκτά καύσιμα αυξήθηκε από 311 δισ. δολάρια το 2009 σε 544 δισ. το 2012, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΔΟΕ. Μόλις συμπεριληφθεί η απώλεια φορολογικών εσόδων, το ποσοστό αυτό ανέρχεται σε περίπου 2 τρισεκατομμύρια δολάρια, που αντιστοιχεί σε πάνω από 8% των κρατικών εσόδων, τονίζει πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, μεγάλο μέρος αυτών των δαπανών είναι σπατάλη, καθώς η υπερκατανάλωση ενέργειας δεν οδηγεί σε υψηλότερα επίπεδα οικονομικής παραγωγής, αλλά αντ 'αυτού σε χαμηλότερα επίπεδα απόδοσης. Αλλες έρευνες, δείχνουν ότι η πλειονότητα αυτών των δαπανών οδηγεί σε μεγάλο ποσοστό «απωλειών», που σημαίνει ότι χάνεται η οικονομική απόδοση, ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής παρέμβασης. Στην περίπτωση των επιδοτήσεων των καυσίμων για τις οδικές μεταφορές, το ποσό αγγίζει τα 110.000.000.000 δολάρια σε παγκόσμιο επίπεδο το 2012, ενώ οι απώλειες ανήλθαν σε 44.000 εκατομμύρια δολάρια, υπολογίζει ο Lucas Davis από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια σε έγγραφο του.
«Τα απόβλητα αυτά είναι ντροπή. Για την διάλυση των επιδοτήσεων για τα ορυκτά καύσιμα η ερώτηση που αγγίζει μεγάλο μέρος του ανεπτυγμένου κόσμου είναι η ακόλουθη: Πώς να μειωθούν οι παγκόσμιες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, χωρίς να πλήξουν την οικονομική ανάπτυξη και το βιοτικό επίπεδο. Πάνω από το 15% των παγκόσμιων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα προκαλούνται σήμερα ως συνέπεια της πολιτικής υπερκατανάλωσης σύμφωνα με έρευνα του ΔΝΤ.
Με την κατάργηση αυτών των πολιτικών, πολλές χώρες θα πιάσουν σχεδόν αμέσως τους στόχους τους για τη μείωση διοξειδίου του άνθρακα για την επόμενη δεκαετία. Και όπως η κατάργηση των επιδοτήσεων, μακροπρόθεσμα, θα αυξήσει την οικονομική αποδοτικότητα και θα ελευθερώσει τις κυβερνήσεις έτσι ώστε να μπορούν να κάνουν δημόσιες δαπάνες για να ακολουθήσουν περισσότερες πολιτικές υπέρ της αειφόρου ανάπτυξης, όπως η εκπαίδευση και τις δημόσιες υποδομές μεταφορών, αυτό θα μπορούσε και να μειώσει τα επίπεδα άνθρακα και να ωφελήσει την τόνωση της ανάπτυξης», υποστηρίζει ο Economist.
Κλείνοντας, το δημοσίευμα παραδέχεται ότι η πολιτική των επιδομάτων δεν είναι εύκολο να καταργηθεί καθώς η κοινή γνώμη είναι κατά των υψηλών τιμών στην ενέργεια και θα χρειαστεί η σταδιακή κατάργηση τους η οποία μπορεί να χρειαστεί και πέντε χρόνια, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ.