Η επανάσταση της Αιγύπτου που ξεκίνησε το 2011, πέρα από τις βίαιες συγκρούσεις, οδήγησε και σε μια έκρηξη δημιουργικότητας των νέων και στην άνθιση της τέχνης του δρόμου.
Πλέον όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες στρέφονται σε ταπεινούς δρόμους σε ανοιχτά στούντιο και σε υπαίθριους εκθεσιακούς χώρους, έχοντας ως καμβά ένα γυμνό, σκονισμένο τοίχο τον οποίο γεμίζουν έξυπνα σχέδια και γκράφιτι με νόημα, κάνοντας τη δική τους καλλιτεχνική επανάσταση ενάντια στο καθεστώς.
Οπως αναφέρει μιλώντας στο CNN ο Αχμεντ Αλ Ατάρ, θεατρικός συγγραφέας και καλλιτεχνικός διευθυντής του Κέντρου Φεστιβάλ Σύγχρονης Τέχνης «Τα γκράφιτι είναι μια μορφή τέχνης , ένας τρόπος έκφρασης. Είναι ένας τρόπος δήλωσης ότι ο δημόσιος χώρος είναι για όλους . Είναι για περπάτημα , είναι για να κάθεσαι κάτω, είναι για την επίδειξη . Είναι για την τέχνη»
Η τέχνη του δρόμου υπήρχε στο Κάιρο και πριν από την επανάσταση, έστω και φευγαλέα ή μετά βίας ορατή. Τα γκράφιτι και οι αφίσες εμφανίζονταν σε ορισμένους δρόμους, ωστόσο δεν έμεναν για πολύ, αφού είτε τα καθάριζε ο δήμος, είτε η αστυνομία συνελάμβανε τους καλλιτέχνες επί τω έργω.
Ωστόσο κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του 2011, οι ακτιβιστές καλλιτέχνες δημιούργησαν γκράφιτι και τοιχογραφίες ως μια μορφή μη - βίαιης διαδήλωσης. Τώρα , στο μετεπαναστατικό Κάιρο, η τέχνη του δρόμου συνεχίζει να εξαπλώνεται. Γκράφιτι και στένσιλ εμφανίζονται ακόμα και σε εύπορες γειτονιές όπως το Ζαμαλέκ, όχι μόνο σε κρυφά σοκάκια. Μερικά από τα έργα είναι συναισθηματικά φορτισμένα , εκφράζοντας την κοινωνική οργή , απογοήτευση ή την πολιτική κατάσταση, αποτίοντας φόρο τιμής στους νεκρούς ή τραυματισμένους διαδηλωτές.