Πρόχειρο και βιαστικό θρίλερ ηδονοβλεπτικών γεύσεων με κλειστοφοβικά αρώματα, πνίγεται στην αφέλεια του σεναρίου και την ανεπάρκεια του σκηνοθέτη, σε επιστροφή της Hammer ταιριαστή με την παράδοση της εταιρείας. Στις αίθουσες την Πέμπτη 28 Ιούλη.
Γιατρίνα ψάχνει σπιτικό και βρίσκει το διαμέρισμα των ονείρων της σε εξωφρενικά χαμηλή τιμή, αλλά πού να φανταστεί ότι ο τραγανός ιδιοκτήτης που έρχεται σα μπόνους στην ευκαιρία, έχει σκοπό να πάρει πολλά περισσότερα απ’ την νοικιάρισά του, πέρα από το νοίκι.
Προφανώς πάσχοντας απ’ την κατάρα του πρώιμου Όσκαρ, η Hilary Swank έχει φάει το μεγαλύτερα κομμάτι της τελευταίας δεκαετίας ψάχνοντας τον τίτλο που θα επιβεβαιώσει την βράβευσή της για το Million Dollar Baby (2004) κι εκτός απ’ τα χρόνια της, έχει φάει και τα μούτρα της με τις επιλογές που βρίσκει μπροστά της. Ετούτη η φορά δεν κάνει διαφορά, με την πάλαι ποτέ φερέλπιδα πρωταγωνίστρια να επιστρέφει σε θριλερικά σκοτάδια μετά την θρησκευτική ασυναρτησία του The Reaping (2007), για να δώσει σουφρωμένα χειλάκια στην ταινία που προγραμματιζόταν να σηματοδοτήσει την επιστροφή της θρυλικής Hammer στις μεγάλες οθόνες (πριν αντικατασταθεί απ’ την συμμετοχή της εταιρείας στην παραγωγή του Let me In (2010)).
Κι επειδή το οσκαρικό της πηγούνι και το τηλεοπτικό υποκατάστατο του Javier Bardem, που ακούει στο όνομα Jeffrey Dean Morgan, σε αποπροσανατολίζουν απ’ την καταγωγή της παραγωγής, ο Cristopher Lee κάνει δυο-τρία cameo στην αρχή για να σου θυμίσει πού βρίσκεσαι, κι ύστερα αφήνει τη δουλειά στον Robert Orr (έναν απ’ τους γραφιάδες του Underworld: Rise of the Lycans (2009)) και τον συνσεναριογράφο του και σκηνοθέτη Antti Jokinen, να σε πλακώσουν με την προχειρότητα και την επιφανειακότητα του σεναρίου, για να σε καλωσορίσουν στην επιστροφή της Hammer στις μισοψημένες και βιαστικές προσποιήσεις τρόμου, σα να μην υπάρχει αύριο.
Έχοντας ως απαύγασμα της σκηνοθετική του σταδιοδρομίας την τελετή έναρξης της Eurovision στο Ελσίνκι, ο Jokinen εδώ βρίσκει προφανώς την ευκαιρία της ζωής του, έχοντας οσκαρικές μυώδεις καμπύλες να μετατρέψει σε θελκτικό πειρασμό για τον βαρεμένο εσωστραφή ξυλουργό του. Όμως η ανεπάρκειά του να δημιουργήσει έστω και υπόνοια νοσηρής σεξουαλικότητας και κλειστοφοβικής ατμοσφαιρικότητας, που να δώσει τόνο στην ιστορία ψυχωτικού ματάκια που έχουν εμπνευστεί ταπεινά οι σεναριογράφοι απ’ το Ψυχώ (1960), ξεμπροστιάζει το εκτροχιασμένο σενάριο, που σκοτώνει το σασπένς του αποκαλύπτοντάς σου όλα του τα μυστικά εξωφρενικά νωρίς, για να μπορέσει να σε πνίξει με την ησυχία του στο νερόβραστο άδοξο ρομάντζο της πρώτης πράξης, το παιδαριώδες κι επαναλαμβανόμενο ξετύλιγμα της περισσότερο κωμικής, παρά στοιχειωτικής εμμονής στο δεύτερο κομμάτι, και να σε ξεκάνει με την φορμουλαϊκή και φτηνιάρικη κορύφωση του κλεισίματος στο τέλος.