THEATRALE: «Ψύλλοι στ’ αφτιά» και μπλεξίματα κρεβατοκάμαρας σαν εορταστικός, γευστικός αφρώδης οίνος [κριτική & video]

Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος ανακαλύπτει πως το κλασσικό μπορεί να είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικό όταν οι μεταπράτες του, σέβονται την κομψότητα και την σπιρτάδα του.

Στην Αθήνα των 300 πάνω κάτω θεατρικών παραστάσεων (αναλογικά τα περισσότερα θέατρα από κάθε άλλη πόλη του κόσμου) δεν υπάρχει πιο παρεξηγημένο, μη σου πω και πιο δύσκολο πράγμα, από το να παρουσιάσεις ένα συμπαγές, δουλεμένο, χορταστικό μαζικό θέαμα. Κυρίως στον τομέα της κωμωδίας. Κι ακόμα περισσότερο όταν δεν φιλοδοξείς κάποια επανεφεύρεση του είδους για να έχεις καλλιτεχνικό άλλοθι να κρυφτείς σε περίπτωση αποτυχίας. Αλλά πατάς σε μια δοκιμασμένη και κλασσική συνταγή.

Τι πιο κλασσικό από έναν μάστορα της φάρσας όπως ο Ζορζ Φεϊντό σε μια κωμωδία «εποχής» με μπερδέματα κρεβατοκάμαρας και έναν πολυπληθή φιρμάτο θίασο σε κεντρική σκηνή όπως το θέατρο Αλίκη. Το πρόβλημα με κάτι τόσο κλασσικό, είναι πως πολύ εύκολα μπορεί να σου προκύψει παλιακό και ξεπερασμένο. Ή αν πας να το εκμοντερνίσεις τραβώντας τη «διασκευή» σου από τα μαλλιά, φτηνό και εκφυλισμένο. Εν προκειμένω κι ευτυχώς, κάτι τέτοιο είναι το μόνο που δεν συμβαίνει στο «Ψύλλο στ' αφτιά». Κι αυτό οφείλεται κατ' αρχής στη φρέσκια αλλά όχι εξυπνακίστικη απόδοση του Θοδωρή Πετρόπουλου και φυσικά στην πείρα του Γιάννη Κακλέα, που μπολιάζει με το γνωστό up tempo του το εγχείρημα, χωρίς όμως να του ζαλίζει τον έρωτα.

Και στην ευτυχή σκηνική συνύπαρξη μίας ομάδας ηθοποιών που ενώ έχουν τηλεοπτικά κυρίως, δημιουργήσει «χαρακτήρα» αναγνωρισιμότητας, έχουν ταυτόχρονα την πείρα να μπολιάσουν τα στοιχεία των ρόλων τους, με μια μεζούρα από αυτό που το κοινό ξέρει και περιμένει από αυτούς αλλά και με σεβασμό απέναντι στο ότι καλούνται να υπηρετήσουν ένα συγκεκριμένο θεατρικό. Όχι όλοι στις ίδιες ταχύτητες οφείλω να ομολογήσω (αν και το σκηνοθετικό «σπιντ» του Κακλέα δεν τους αφήνει και πολλά περιθώρια αποκλίσεων). Με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη να δίνει ρεσιτάλ στο διπλό του ρόλο. Και τη Σοφία Μουτίδου να κάνει τη διαφορά όσον αφορά τη διαχείριση του ούτως ή άλλως εκρηκτικού ταπεραμέντου της, σε μια πιο αυτοελεγχόμενη αλλά εντελώς απολαυστική τροχιά. Η Βίκυ Σταυροπούλου, φαίνεται πιο περιορισμένη στα χαρακτηριστικά της περσόνας που έχει χτίσει στο «γυαλί». Η Μίνα Αδαμάκη απολαμβάνει με αποστασιοποίηση παιχνιδιάρας ντίβας την "guest" εμφάνιση της σαν πατρόνα του αμαρτωλού ξενοδοχείου. Κι από τη νεότερη γενιά, τόσο ο Πάνος Βλάχος όσο και η Μαρία Κωνσταντάκη, κουβαλάνε με τονωτική για το σύνολο ενέργεια, την ηλικιακή τους τσίτα και το ταλέντο τους, σαν φυσαλίδες ανθρακικού σε γευστικό αναψυκτικό. Κάτι που ισχύει και για τους περισσότερους δεύτερους ρόλους, τον Θωμά Παλιούρα, τον Κώστα Αποστολάκη, τον Γιώργο Κοψίδα, τον Κώστα Τριανταφυλλόπουλο αλλά σαφώς λιγότερο για τον Πάνο Βλάχο που αισθάνεται μάλλον άβολα στα «ρούχα» του.

Λεπτομέρειες να 'χουμε να γράφουμε, εφ' όσον το έργο είναι έργο συνόλου ανεβασμένο σε rollercoaster και ως τέτοιο χορογραφείται – σκηνοθετείται. Με μια προσεγμένη σαν θέαμα και ατμόσφαιρα μπελ επόκ, σκηνογραφία ευχάριστων για το μάτι και τη ρυθμολογία του έργου αλλαγών, στα πλαίσια μιας όμορφης παραγωγής. Ακόμα και η Ντένη Βαχλιώτη που πολλές φορές είναι ικανή ενδυματολογικά για το χειρότερο, αυτή τη φορά βρίσκεται σε κέφια, προσθέτοντας χρώμα και χαρά. Γιατί αυτό είναι και το βασικό ζητούμενο. Η χαρά στην κομψή, αστική εκδοχή της, όπως παράγεται από μια μαστόρικη αλληλουχία παρεξηγήσεων που δεν σε αφήνουν να βαρεθείς. Και μολονότι η διακριτική ειρωνεία του Φεϊντό απέναντι στα αστικά ήθη, εκ των πραγμάτων κουβαλάει πλέον πάνω της τη σκόνη του χρόνου, είναι τέτοιο το ταλέντο του στο στήσιμο των καταστάσεων και των σκηνών του, μαζί με ένα αλάνθαστο ένστικτο φλερταρίσματος με την υπερβολή, προσεκτικά όμως, πριν τα όρια της μετατροπής της σε χυδαιότητα κι όχι παραπέρα, που δεν σε απασχολεί ο χρόνος που έχει περάσει.

Κάτι στο οποίο συμβάλλουν με το σεβασμό αλλά και την υπερκινητικότητα τους (κειμενικά και σκηνοθετικά) οι Κακλέας – Πετρόπουλος, δίνοντας στέρεη βάση στους ηθοποιούς τους, με ανάσες ανάμεσα στην καρτουνίστικη υπέρβαση και την προσγείωση. Όχι τυχαία, το «Ψύλλοι στ' αφτιά» είναι μια από τις πιο επιτυχημένες εμπορικά φετινές θεατρικές παραστάσεις. Μια φαρσική κωμωδία παρεξηγήσεων που ενώ είναι παραμαγειρεμένες στην κωμική τους υπέρβαση, προκύπτουν τελικά σαν γεύση με al dente υφή. Και σε αφήνουν με την χαμογελαστή αίσθηση μιας χορταστικής θεατρικής βραδιάς, από αυτές που δεν καλείσαι να ανακαλύψεις τα τρίσβαθα της ανθρώπινης ψυχής ή πειραματικές εκφράσεις, αλλά να γευτείς την σπινθιριστή ομορφιά της ελαφρότητας ενός αφρώδους οίνου που δεν θέλει να σε μεθύσει αλλά να σε ευθυμήσει, με σεβασμό, κέφι και σούπερ ρυθμό.
*ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΙΚΗ (City Link, Aμερικής 4, τηλ 2103210021, www.ellthea.gr ): «Ψύλλοι στ'Αφτιά» του Ζορζ Φεϊντό. Απόδοση - Διασκευή: Θοδωρής Πετρόπουλος. Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας

*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana . Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκηση.