Ο Μαρκ Λόουεν δεν έγραψε για την Ελλάδα από το γραφείο του στη Μ. Βρετανία. Ηρθε στα μέρη μας, περπάτησε στους δρόμους με τα κλειστά μαγαζιά και τους ανέστιους. Ανέβηκε ως το βράχο της Ακρόπολης για να αποτίσει φόρο τιμής στο παρελθόν της Ελλάδας και στον δύοντα ήλιο της πόλης.
Μίλησε με ανθρώπους, άκουσε τη φωνή τους, είδε τις διαμαρτυρίες στο δρόμο και πήρε μια ουσιαστική ιδέα για το τι πραγματικά συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Τι είδε λοιπόν ο Βρετανός;
Οπως σημειώνει και στο άρθρο του στο BBC, «υπάρχει αχτίδα ελπίδας για το ελληνικό μέλλον». Οπως σημειώνει χαρακτηριστικά «αυτό που δεν καταλαβαίνουν πολλοί στο εξωτερικό είναι πως μια χώρα μπορεί να καταρρεύσει. Με τις μολότωφ να πέφτουν στο δρόμο, το κοινοβούλιο να ψηφίζει συνεχώς μέτρα λιτότητας, την ανεργία να καλπάζει και τις Βρυξέλλες να πιέζουν. Κι όμως αρκετά μαγαζιά είναι ανοιχτά, ο τουρισμός στην Ελλάδα πηγαίνει καλά, αλλά από την άλλη σε θλίβει να βλέπεις τη ραχοκοκαλιά του κοινωνικού ιστού στην Ελλάδα να σπάει στα δύο».
Για τον Μαρκ Λόουεν οι ξένοι ανταποκριτές δεν έχουν κάνει καλά τη δουλειά τους καθώς «δεν έχουν καταφέρει να δείξουν ανάγλυφα την κατάρρευση μιας χώρας που μέχρι πρόσφατα είχε αυτοπεποίθηση. Τα σχολεία και τα νοσοκομεία δεν έχουν καν τα βασικά για να λειτουργήσουν. Ανθρωποι πεθαίνουν μέσα στα σπίτια τους από αναθυμιάσεις, γιατί το πετρέλαιο είναι ακριβό και ένα κόμμα που αρνείται το Ολοκαύτωμα, αγγίζει το 10% στις δημοσκοπήσεις. Αυτό δεν είναι κατάρρευση;».
Από την άλλη, όμως, ο ανταποκριτής του BBC προσπαθεί να πιάσει το νήμα μιας αισιοδοξίας που βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα. Σημειώνει χαρακτηριστικά «η Ελλαδα λειτουργεί, η κυβέρνηση δεν έπεσε και το κύμα διαμαρτυρίας των προηγούμενων ετών έχει ξεθωριάσει. Η αντιπολίτευση είναι χωρισμένη σε πολλά σημεία, στις φοιτητικές διαδηλώσεις ακούγονται συνθήματα που τα ακούγαμε προ 40 ετών, αλλά ακόμα και έτσι οι Ελληνες αγαπούν τη ζωή και παλεύουν γι' αυτήν. Η σημασία της οικογένειας σ' αυτόν τον τόπο είναι θωρακισμένη. Κάποιοι θεωρούν πως η κρίση θα είναι για καλό».
Ναι, ακούγεται οξύμωρο, αλλά ο Λόουεν το επεξηγεί «αρκετός κόσμος πιστεύει ότι τώρα θα μειωθεί το πελατειακό κράτος και η διόγκωση του δημόσιου τομέα. Οι Ελληνες μαθαίνουν να ζουν με αυτά που έχουν. Αναπτύσσεται το αίσθημα της αλληλεγγύης και του ''όλοι μαζί'', η φοροδιαφυγή δεν είναι πλέον αποδεκτή. Είναι μια επώδυνη μετάβαση, αλλά αρκετοί επιλέγουν την τωρινή κατάσταση, από το 2004 που η Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων και του Euro 2004 έδειχνε πλούσια, αλλά δεν ήταν. Η ψευδαίσθηση αποχωρεί και οι Ελληνες περνούν από το θυμό, τη θλίψη και την άρνηση στη συνειδητοποίηση».
Για να καταλήξει «οι αριθμοί δείχνουν ανάκαμψη, οι επισκέπτες παραδέχθονται την ελληνική ανθεκτικότητα. Αν και κάτω από τα χαμόγελα είναι ευδιάκριτη η αγωνία για το μέλλον».