Κλόουν οπλισμένοι μόνο με χαμόγελα, ταξιδεύουν σε εμπόλεμες περιοχές για να διασκεδάσουν τους πρόσφυγες [εικόνες]

Τα όρια τους προκειμένου να απαλύνουν τον πόνο των άλλων ξεπερνά η ομάδα των Κλόουν Χωρίς Σύνορα, η οποία στέλνει σε εμπόλεμες περιοχές κλόουν με μοναδικό τους «όπλο» το χαμόγελο και την διάθεση να διασκεδάσουν τα ανήλικα παιδιά, τα οποία υποφέρουν από τις φρικτές συνθήκες των εμπόλεμων συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο.

Οπως αναφέρει το περιοδικό Vice σε δημοσίευμα του, η πρώτη γνωστή εμφάνιση κλόουν σε εμπόλεμη περιοχή έγινε το 1993, «όταν ο κλόουν από την Βαρκελώνη Τορτέλ Πολτρόνα, ταξίδεψε εν μέσω πολέμου στην Κροατία για να κάνει ''νούμερα'' σε καταυλισμό προσφύγων. Είχε αμφιβολίες σχετικά με την αποδοχή που θα είχε, αλλά μετά από ένα πλήθος 700 παιδιών τα οποία ήρθαν αν τον δουν, έφυγε πεπεισμένος για την σημασία της κωμωδίας σε καιρό κρίσης σε περιοχές συγκρούσεων. Αυτό το ταξίδι, ενέπνευσε τον Πολτρόνα να ιδρύσει τους Κλόουν Χωρίς Σύνορα, μια οργάνωση αφοσιωμένη στο να φέρνει χιούμορ σε χώρες όπου οι κλόουν συνήθως δεν πατάνε εύκολα».

Στη συνέχεια, το Vice μιλά με τον Ντέιβιν Λιχτένστάιν, έναν από τους επικεφαλής του αμερικανικού τμήματος της οργάνωσης, ο οποίος το 1990 διασκέδαζε τους Μεξικανούς πρόσφυγες κατά την εξέγερση των Ζαπατίστας, αλλά και με τον Τιμ Κανιγκχαμ ο οποίος έχει κάνει παρόμοιες εμφανίσεις στην Κολομβία, του Εκουαδόρ, την Αϊτή, το Λεσόθο, το Περού, την Νότια Αφρική και την Σουζιλάνδη, με το περιοδικό να σχολιάζει: «Το ότι χρησιμοποιούν ρόπαλα των ζογκλέρ και άλλα τρικ για να εμψυχώσουν τους πρόσφυγες που έχουν χάσει τα σπίτια τους και τις οικογένειες τους, είναι ένας πολύ ξεχωριστός τρόπος να περνάς το χρόνο σου, γι αυτό τους καλέσαμε να μας πουν τι και πως το κάνουν».

Στη συνέντευξη, ο Λίχτενστάιν αναφέρει τους σκοπούς της οργάνωσης λέγοντας: «Προσπαθούμε να επικεντρωθούμε σε αυτούς με την περισσότερη ανάγκη στον κόσμο. Και ναι πολλά από αυτά τα μέρη είναι επικίνδυνα. Μερικοί από αυτούς είναι επικίνδυνοι για βαρετά πράγματα, όπως η μεταφορά. Αν και έχουμε πάει σε εμπόλεμες ζώνες, δεν έχουμε πάει τόσο κοντά στο σημείο της σύγκρουσης. Ωστόσο υπάρχει τυχαία βία σε αυτά τα μέρη», αναφέρει.

Ο Κάνινγκχαμ, αναφέρεται σε μερικές αποστολές των Κλόουν χωρίς σύνορα: «Εχουμε στείλει ομάδας σε καταυλισμούς προσφύγων στο Μπουτάν. Στέλνουμε κλόουν κυρίως σε μέρη κοντά στον πόλεμο. Στην Κολομβία, κάναμε ένα πρότζεκτ κοντά στα σύνορα με το Εκουαδόρ, 100 γιάρδες μακριά από ένα στρατόπεδο ανταρτών. Αλλά η παρουσία της βίας είναι στο παρασκήνιο», τονίζει, ενώ αναφέρεται και σε μια παράσταση του στο Μεξικό, όπου ένας αλκοολικός τον αιχμαλώτισε με λάσο την ώρα που βρισκόταν σε ένα άλογο και τον έσυρε στον δρόμο.

«Πάμε όπου μας καλούν», αναφέρει και τονίζει πως «εάν έχουμε διασυνδέσεις με άλλες ΜΚΟ που έχουν βάσεις σε αυτές τις περιοχές, αυτό μας δίνει κάποια ασφάλεια. Πάμε όπου μας ζητήσουν. Δεν λέμε ποτέ ''νομίζω ότι πρέπει να πάμε στο Εκουαδόρ αυτή τη στιγμή επειδή νομίζω πως μας χρειάζονται''. Είναι κατά ένα μέρος για ασφάλεια, αλλά νομίζω επίσης πως δεν είναι πάντα οι κλόουν σωστό να εμφανίζονται. Οταν συνδεόμαστε με άλλες ΜΚΟ, όπου μας καλωσορίζουν και ο κόσμος ξέρει ότι θα έρθουμε, νομίζω ότι είναι πιο ηθικό και επιδραστικό».

Στη συνέχεια, οι δύο κλόουν μιλούν και για τα παράπονα που έχουν γίνει σε βάρος τους: «Είχαμε πάρει ένα e-mail από έναν γιατρό ο οποίος παραπονιόταν πως κάνουμε απλά ''νούμερα'' και δεν φέρνουμε ρούχα, τρόφιμα ή φάρμακα εκεί που τα χρειάζονται και του απαντήσαμε με μια λίστα οργανώσεων που κάνουν αυτό ακριβώς το πράγμα. Αλλά υπάρχουν και πολλοί άλλοι που άλλαξαν άποψη όταν μας είδαν με τα παιδιά».

Τέλος, οι δύο κλόουν μιλούν και για την εμπειρία τους σε ένα πρόσφατο ταξίδι στην Παλαιστίνη και το πως κατάφεραν οι κλόουν να «σπάσουν» τα ισλαμικά στερεότυπα, επειδή ακριβώς είναι κλόουν και μπορούν να «παραβαίνουν» τους νόμους:

«Σε μια μουσουλμανική περιοχή όπως η Παλαιστίνη, ήμασταν ένας άνδρας και μια γυναίκα κλόουν ως συνήθως. Είχαμε ετοιμαστεί για ένα μουσουλμανικό κοινό ωστόσο. Βγάλαμε εκτός αρκετά μέρη όπου αγγίζει ο ένας τον άλλον, ή που κουνάμε τους μηρούς μας, επειδή θέλαμε την ασφάλεια μας. Αλλά εν τέλει ταλαιπωρηθήκαμε για να τα ξαναβάλουμε, επειδή καταλάβαμε ότι οι κλόουν μπορούν να σπάνε τους κανόνες. Είναι εντάξει για έναν άνδρα και μια γυναίκα κλόουν να αγγίζουν ο ένας τον άλλον. Εχουμε άλλους κανόνες.

φωτογραφίες: Clowns Without Borders