Θύμα αυταπάτης φαίνεται πως πέφτουν οι μητέρες, καθώς βλέπουν τα μοναχοπαίδια τους ή τα μικρότερα σε ηλικία παιδιά τους πιο κοντά σε σχέση με το ύψος που έχουν στην πραγματικότητα.Αντίθετα, όσον αφορά στα υπόλοιπα παιδιά τους, μπορούν να υπολογίσουν το αληθινό ύψος τους. Τα συγκεκριμένα στοιχεία, που έρχονται να ανατρέψουν σε αυτή την περίπτωση το μύθο της κουκουβάγιας μαμάς, προέκυψαν σε μία νέα αυστραλιανή επιστημονική έρευνα, που αποδίδει αυτή την ψευδαίσθηση στο ότι οι μητέρες νιώθουν υπερπροστατευτικά για τα μικρά ή τα μοναδικά παιδιά τους, με συνέπεια να τα βλέπουν και πιο απροστάτευτα, άρα πιο κοντά.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον δρα Τζόρντι Κάουφμαν του Κέντρου Ερευνών Εγκεφάλου και Ψυχολογίας του πανεπιστημίου Τεχνολογίας Σουίμπερν της Αυστραλίας, που έκαναν τη τη σχετική δημοσίευση στο διεθνούς κύρους περιοδικό βιολογίας "Current Βiology", σύμφωνα με το BBC, το "Science" και το "New Scientist", έκαναν πειράματα με 77 μητέρες που είχαν παιδιά ηλικίας δύο έως έξι ετών, από τις οποίες ζήτησαν να σημειώσουν από το μυαλό τους το ύψος του παιδιού τους με μια γραμμή στον τοίχο.
Οι επιστήμονες, αφού στη συνέχεια μέτρησαν το πραγματικό ύψος κάθε παιδιού, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι μητέρες συστηματικά υποεκτιμούν το ύψος του πιο μικρού στην ηλικία παιδιού τους κατά 7,5 εκατοστά κατά μέσο όρο. Αντίθετα, συνήθως εκτιμούν με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια το ύψος κάθε άλλου παιδιού που έχουν (ιδίως του πρωτότοκου) ή διαφόρων αντικειμένων στο χώρο (π.χ. του τραπεζιού της κουζίνας).
Όπως χαρακτηριστικά είπε ο Τζόρντι Κάουφμαν, «για τους γονείς, το "μωρό" της οικογένειας παραμένει πάντα "μωρό"». Το φαινόμενο, μεταξύ άλλων, εξηγεί γιατί οι περισσότεροι γονείς ξαφνιάζονται που βλέπουν το πρώτο τους παιδί σαν να μεγάλωσε και να ψήλωσε ξαφνικά, μόλις γεννιέται το μικρότερο αδελφάκι του. Η άφιξη του νέου παιδιού αυτομάτως «σπάει την μαγεία» στα μάτια των γονιών και το πρώτο τους παιδί εμφανίζεται μπροστά στα μάτια τους στις πραγματικές του διαστάσεις, τις οποίες ως τώρα ενστικτωδώς υποεκτιμούσαν.
Όλα αυτά, κατά τους ψυχολόγους, δεν είναι παρά «παιγνίδια του νου». Όπως είπε ο Τζόρντι Κάουφμαν, «δεν μπορούμε να εμπιστευόμαστε την ακρίβεια της αντίληψής μας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δείξαμε ότι τα αισθήματά μας για τα παιδιά μας επηρεάζουν το πώς τα βλέπουμε».