Η αίθουσα της αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο Βερολίνο ήταν κατάμεστη. Αυτό δεν συμβαίνει συχνά στις λογοτεχνικές βραδιές όπου παρουσιάζονται ευρωπαίοι συγγραφείς. Αιτία για το ενδιαφέρον ήταν το γεγονός ότι ο λογοτέχνης ήταν αυτή τη φορά Ελληνας.
Η Ελλάδα στην κρίση και πως αυτή αντανακλάται στη λογοτεχνία -το θέμα ενδιαφέρει και προσελκύει κόσμο. Μόνον που αυτό ακριβώς δεν απασχολεί το κεντρικό πρόσωπο της βραδιάς, τον ποιητή Βασίλη Αμανατίδη. Ο 43χρονος έχει γεννηθεί στην Έδεσσα, αλλά μεγάλωσε και ζει στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασε Ιστορία, Αρχαιολογία και Ιστορία Τέχνης. Από το 1999 έχει δημοσιεύσει έξι συλλογές ποιημάτων και δύο συλλογές διηγημάτων. Κείμενα του έχουν δημοσιευθεί σε δέκα γλώσσες, ενώ ο ίδιος μεταφράζει ποίηση και πεζογραφία από τα αγγλικά στα ελληνικά. Ο Αμανατίδης εκτός από ποιητήςμ, είναι και μεταφραστής και συχνά παρουσιάζει ως performer τα κείμενά του στο κοινό.
«Τα κείμενα θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί κάπου αλλού -στη Νότια Αφρική, στις Φιλιππίνες. Από το κείμενο δεν μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα για τον τόπο. Και όσον αφορά το χρόνο, το γεγονός ότι πρόκειται για το σήμερα μπορεί να το συμπεράνει κανείς μόνον από κάποιους τεχνικούς όρους όπως τηλεόραση και e-mail -αλλά τίποτα πέραν αυτών» εξηγεί ο Τόμας Βόλφαρτ, διευθυντής του Λογοτεχνικού Εργαστηρίου του Βερολίνου.
Ο Βασίλης Αμανατίδης παραδέχεται ότι οι περισσότεροι αναγνώστες έχουν την ανάγκη αναγνωρίσιμων στοιχείων, όπως είναι τα τοπωνύμια για να μπορέσουν έτσι καλύτερα να προσανατολιστούν. «Όμως η λογοτεχνία δεν είναι γεωγραφία. Ανήκει σε έναν ενιαίο χώρο που στην πραγματικότητα δεν έχει να κάνει με τόπο. Τουλάχιστον, αυτός είναι ο τρόπος που το βλέπω εγώ. Και θα ήταν ακόμη καλύτερα εάν παραμερίσουμε τα περιοριστικά τερτίπια της εντοπιότητας προκειμένου να φτάσουμε στο μεδούλι της λογοτεχνίας που είναι η κοινή φύση του ανθρώπου», ανέφερε ο Έλληνας συγγραφέας, σε ρεπορτάζ της Deutsche Welle.
Ένα τέτοιο κείμενο είναι το διήγημα «Το πόμολο στη γλάστρα», που διαδραματίζεται σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί το εκτυφλωτικό φως του ήλιου. Στους ανθρώπους απαγορεύεται να βγουν από το σπίτι, να έχουν συναναστροφές ή να τηλεφωνήσουν, για να μην τους δημιουργείται η ανάγκη να αναζητούν την επαφή με άλλους. Για να αποφευχθούν πιθανοί πειρασμοί αφαιρούνται από τις εξώπορτες τα πόμολα. Ένας όμως παραβιάζει αυτήν την εντολή και κρύβει το πόμολο σε μια γλάστρα. Κάποια στιγμή τολμά και κάνει το βήμα προς τα έξω. Μάταια.
Ακούγοντας αυτό το διήγημα πολλοί στην αίθουσα θυμήθηκαν το μυθιστόρημα «1984» του Τζορτζ Όργουελ. Σε άλλους πάλι έφερε στο νου το σκάνδαλο μαζικής παρακολούθησης από την αμερικανική μυστική υπηρεσία NSA. Όπως αποκάλυψε ο Βασίλης Αμανατίδης, η αφορμή για το διήγημα του ήταν πράγματι ένα πολιτικό γεγονός: η Σύνοδος Κορυφής στο Πόρτο Καρράς τον Ιούνιο του 2003. Όπως θυμάται, εκείνες τις ημέρες επικρατούσε ένας πανικός. Τα καταστήματα στους κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης ήταν ασφαλισμένα με λαμαρίνες, διαδηλώσεις στην πόλη και βίαια επεισόδια στο Πόρτο Καρράς, τραυματισμοί. Το παράλογο ήταν ότι το θέμα της Συνόδου ήταν ένα νέο ευρωπαϊκό Σύνταγμα, δηλαδή η εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.