Σε μια κατ' εξοχήν μικροαστική πολυκατοικία στον πεζόδρομο της οδού Ηρακλειδών, εκεί όπου τα μαγαζάκια λιανικού εμπορίου επιβιώνουν σαν παμπάλαιες επιγραφές «Πίστωσις δεν δίδεται», «κατεβαίνουν» τα σκαλάκια του ημιυπόγειου βιβλιοπωλείου «Λεμόνι».
Ο Σπύρος Τσιτσές που κρύβεται πίσω από αυτό είχε ένα μεγάλο πάθος: το βιβλίο. Αλλά όχι όποιο και όποιο. Το καλό, το ποιοτικό βιβλίο με μια μεγάλη αδυναμία στη λογοτεχνία, την ποίηση, το θέατρο, το δοκίμιο, την τέχνη, τη φιλοσοφία.
Σ' αυτόν εδώ το χώρο με τα ξύλινα ράφια, που φαντάζουν παλαιικά, οι γυναίκες συμφωνα με την Ελευθεροτυπία, διαβάζουν περισσότερο μυθιστορήματα και διηγήματα. Οχι κατ' ανάγκην από τα εμπορικά, αφού εδώ η επιλογή είναι αυστηρή, χωρίς να είναι «μεταλλική». Ο αντρικός πληθυσμός επιμένει ιστορικά, δοκιμιακά και φιλοσοφικά. Ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα σαράντα, δηλαδή η πρώτη ωριμότητα και η οικονομική αυτάρκεια.
Η οικονομική κρίση για το «Λεμόνι» είναι μία πρόκληση. «Ο κόσμος συγκεντρώνεται σε μικρά βιβλιοπωλεία, γιατί έχει προσωπική επαφή με τον βιβλιοπώλη και ανταλλάσσει απόψεις», εκτιμά ο Σπύρος Τσιτσές. Η αναγνωστική ανάσχεση στον οικονομικό κατήφορο έρχεται με τα βιβλία: «Μανιφέστο των ανήσυχων οικονομολόγων. Κρίση και χρέη στην Ευρώπη: 10 μύθοι και 22 μέτρα που προτείνουμε για να βγούμε από το αδιέξοδο», Αλέν Τουρέν «Μετά την κρίση. Από την κυριαρχία των αγορών στην αναγέννηση της κοινωνίας», Ναόμι Κλάιν «Το δόγμα του σοκ. Η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής».
Αν το όνομα του Ντοστογέφσκι δεν ξαφνιάζει στην κατηγορία «Διαχρονικοί συγγραφείς», ξαφνιάζει το γεγονός ότι στο «Λεμόνι» ξεπουλάει η ασιατική και ειδικότερα η ιαπωνική ποίηση.
Αλλά το «Λεμόνι» παίζει με τις εξαιρέσεις. Καβάφης, Ελύτης, Καρούζος, Αγγελάκη-Ρουκ είναι οι ποιητές της πρώτης ζήτησης. Τα ποιητικά βιβλία του Γιάννη Βαρβέρη, τα οποία εκτίθενται στη βιτρίνα, δεν είναι εκεί μόνο λόγω του θανάτου του. Ανέκαθεν τα προτιμούσαν οι «ημιυπόγειοι» αναγνώστες.
Λεμόνι, Ηρακλειδών 22, Θησείο