Ενας καβγάς με τον πατέρα του. Αυτό ήταν που έστειλε τον Ντιν Μοχάμεντ σε ένα κελί, σε ναό στο Αφγανιστάν, αλυσοδεμένο να τρέφεται μόνο με ψωμί για 40 ημέρες. Είναι ένας από τους ανθρώπους που αναγκαστικά υποβλήθηκαν στην παραδοσιακή «θεραπεία», για να φύγουν από το σώμα του τα κακά πνεύματα.
Ακόμη και έπειτα από μία δεκαετία διεθνούς χρηματοδότησης και γιατρών από τον υπόλοιπο κόσμο που καταφθάνουν στο Αφγανιστάν, πολλοί πιστεύουν ότι η παραπάνω διαδικασία σε ναό θα θεραπεύσει τα προβλήματα ψυχικής υγείας. Ή όπως το βλέπουν εκείνοι, την «κατάληψη» του σώματος από τα κακόβουλα πνεύματα.
«Είχα έναν μεγάλο καβγά με τον πατέρα μου», λέει ο Μοχάμεντ στο AFP. Ο αδύνατος νεαρός άνδρας κάθεται σε μία βρώμικη κουβέρτα, με βαριές αλυσίδες γύρω από τους αστραγάλους και τους καρπούς του. «Του έκλεψα χρήματα για να αγοράσω μία μηχανή. Είμαι πολύ δυστυχισμένος και θυμωμένος μαζί του που με έβαλε εδώ μέσα», προσθέτει.
Είναι ένας από τους κρατούμενους στα 20 κελιά που βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο. Είναι μικροσκοπικά, με χαμηλό ταβάνι, υγρασία και χωρίς θέρμανση το χειμώνα. «Ο ασθενής κρατείται αλυσοδεμένος για 40 ημέρες, με μοναδική τροφή ψωμί με μαύρο πιπέρι», εξηγεί ο Μαλίκ, ο επικεφαλής του ναού.
«Με αυτό τον τρόπο θα φύγουν τα κακά πνεύματα. Οταν κάποιος έχει καταληφθεί από φαντάσματα, διαβάζουμε αποσπάσματα από το Κοράνι και παντρεμένες γυναίκες χωρίς παιδιά πρέπει να τους δώσουν φυλαχτά για να φύγουν τα πνεύματα», προσθέτει μιλώντας για μία παράδοση 360 χρόνων, με την οποία- κατά τον ίδιο- έχουν θεραπευθεί χιλιάδες άνθρωποι.
Στο τέλος της «νοσηλείας», οι ασθενείς πίνουν ζωμό από κεφάλι κατσίκας, ώστε να ολοκληρωθεί η διαδικασία κάθαρσης. Οπως γίνεται κατανοητό βέβαια, όσοι υποβάλλονται σε αυτό το μαρτύριο παρουσιάζουν προβλήματα υγείας και μετά βίας μπορούν να μιλήσουν εξαιτίας της εξάντλησης.
«Δεν ήθελα να έρθω, ο αδερφός μου με ανάγκασε», λέει Αμπντούλ, ένας άνδρας περίπου 30 ετών με αδύναμη φωνή που δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί τον έστειλαν στο ναό. «Μου είπαν ότι θα με πάνε στο γιατρό και μου πήραν 90 δολάρια για αυτό. Ζαλίζομαι και έχω πονοκεφάλους», προσθέτει.
Βρίσκεται σε ένα κελί με έντονη δυσοσμία, ενώ συχνά παιδιά τον πλησιάζουν για να τον κοροϊδέψουν. Ο Σαχ Τέμορ Μοσαμίμ, διευθυντής του ψυχιατρικού νοσοκομείου της Καμπούλ, εννοείται πως τονίζει ότι δεν υπάρχει επιστημονικό υπόβαθρο στη θεραπεία. «Οσο επιθετικός κι αν είναι ο ασθενής, αν δεν του δώσεις φαγητό για 40 ημέρες θα γίνει πιο ήσυχος. Στο Αφγανιστάν είναι παράδοση να αντιμετωπίζουν έτσι τα άτομα με ψυχικά προβλήματα».
Αυτό που φοβάται περισσότερο ο Μοχάμεντ και ο Αμπντούλ είναι πως δεν τους έβαλαν στο κελί για να θεραπευτούν, αλλά για να πεθάνουν. Από το κελί τους βλέπουν τους πρόχειρους τάφους εκείνων που δεν έφυγαν ποτέ από εκεί. Μερικές οικογένειες δεν επιστρέφουν για να πάρουν τους «ασθενείς», που μπορεί να παραμείνουν 6-8 μήνες έγκλειστοι, μέχρι που τελικά αφήνουν την τελευταία τους πνοή.