Είναι πάντα μεγάλη χαρά να στρώνεται στους βρόμικους δρόμους της Αθήνας ένα κόκκινο χαλί. Μας κάνει να αισθανόμαστε λίγο Χόλιγουντ, έστω λίγο Μπόλιγουντ, με όλους αυτούς τους μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας. Pas mal, όμως, θα έλεγε και η Κατρίν, διότι «όπως το βρίσκεις τον καιρό, έτσι τον αρμενίζεις…».
Θα αναρωτιέσαι ποια είναι η Κατρίν; Πόσο πασέ και ντεμοντέ είσαι εάν δεν καταλαβαίνεις ποια Κατρίν. Η Αγία Κατρίν του Αιγάλεω λες να είναι, η Ντενέβ ντε, που αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα μας τον καιρό της κρίσης. Καλεσμένη αυτή και η Άννα Μουλαλίς –το λες το γκ στα γαλλικά; δεν το λες- στην πρεμιέρα του Γαλλόφωνου φεστιβάλ, όπου ο κόσμος συνέρρεε για λίγη νότα γκλάμορους, λίγο χαβιάρι, μια γαλλική σαμπάνια. Τι και εάν το μόνο που είδαμε ήταν κάτι ποπ-κορν που έπεσαν στο πάτωμα του «Αττικόν» την ώρα –τι σου είναι αυτό το timing- που έκανε είσοδο η ψηλή, αδύνατη Ελληνίδα-Γαλλίδα Άννα. Τρομαγμένο το προσωπικό, έκανε νόημα η μία στην άλλη «σκούπα, σκούπα». Όχι να μαζέψουν την Άννα, αλλά τα ποπ-κορν που θα σκάλωναν στο τακούνι της και ποιος πληρώνει τα νοσήλια, με τις απεργίες που έρχονται στο ΕΣΥ…
Εσύ πάλι θα μου πεις ότι το κατάμεστο σινεμά ήταν γεμάτο προσωπικότητες. Τουρλού-τουρλού, λίγο από ποιότητα, λίγο από τηλεοπτική περσόνα, λίγο από πολιτική, ήμασταν όλοι μια χαρούμενη ατμόσφαιρα. Πρώτη σειρά ο Αγγελόπουλος, ακίνητος και αμίλητος σαν τις ταινίες του, η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, που έσπασε "πλάκα" με την ταινία, ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος παρουσιαστής της βραδιάς με το γαλλικό αξάν χωρίς τη Μενεγάκη, η «εδώ Πολυτεχνείο» Μαρία Δαμανάκη με την όμορφη κόρη της, η σύζυγος Γιάννη Πρετεντέρη, μέχρι και ο υπουργός μας κ. Παπακωνσταντίνου ήταν εκεί με την ξανθιά σαν τη μάγισσα Κέιτ Μπλάνσετ στον «Άρχοντα των δαχτυλιδιών» σύζυγο.
Μειδιάματα, χαιρετισμοί, φιλοφρονήσεις, και λίγη ελληνική βαρβατίλα και αγκωνιές του στυλ «είναι η θέση μου εδώ, μαντάμ», «αχ, δεν γίνεται να κάτσω τόσο μπροστά, δεν βλέπω σας λέω», στα άπταιστα ελληνικά, με ανάμεικτα γαλλικά για να κρατήσουμε ψηλά το επίπεδο.
Και ύστερα ήρθε η Κατρίν. Λίγο πριν την έναρξη της ταινίας του Φρανσουά Οζόν με τον ελληνικό τίτλο «Η σουσουράδα»;!! (ο Θεός να μας φυλά), ανέβηκε λίγο αμήχανη στη σκηνή, να πει δυο λόγια. Είχε προηγηθεί η Άννα Μουλαλίς, η οποία εάν έκλεινες τα μάτια και την άκουγες μόνο, φανταζόσουν την Τσεζάρια Εβόρα σε συνδυασμό μπαρουτοκαπνισμένης Νένας Μεντή. Καλέ τι φωνή είναι αυτή; Πόσα τσιγάρα έκανε η μάνα της όταν την κυοφορούσε; Τεσπά, που λένε για χάριν συντομίας, η Κατρίν ήταν σαν ψάρι έξω από το νερό του. Μας έκανε την τιμή να μας πει ελληνικά «Καλησπέρα», χειροκροτήσαμε εμείς, και μετά δυο λόγια στα γαλλικά, ψιλοτρακαρισμένα, άχρωμα, κενά νοήματος. Σαν να είχε μόλις ξυπνήσει. Θα έλεγες ότι τις έβλεπες τις τσίμπλες της στα μάτια. Είναι αλήθεια αυτό που λέει και ένας φίλος, «παιδί μου, οι ηθοποιοί χωρίς κείμενο, δεν τα λένε…», ε ας της έγραφαν ένα κείμενο, να το πει σαν ρόλο, ξέρω και εγώ τι να πω.
Highlight της βραδιάς φυσικά δεν ήταν η ταινία. Δεν με βλέπεις που από εδώ το πάω, από εκεί το φέρνω και δεν το αγγίζω το θέμα. Για να μην με πεις πάλι πικρόχολο, άστα ας μείνουμε στο backstage. Τελειώνουν οι λόγοι, και οι χαιρετισμοί και ζητούν οι φωτογράφοι να έρθουν λίγο μπροστά τα τιμώμενα πρόσωπα για φωτογραφίες. Ο πρέσβης Κριστόφ Φαρνό, σωστός τζέντλεμαν, να τον χαίρεσαι με τα ελληνικά του, τους τρόπους του, άψογος. Στη σκηνή η κα Ντενέβ, που όλοι τη φώναζαν mademoiselle, και εγώ θυμήθηκα τη θεία μου την Ευτέρπη, κακάσχημη η κακομοίρα, ανύπαντρη και μάλλον αειπάρθενος που τη ’λέγαν στη γειτονιά στα 80 της χρόνια «δεσποινίς Ευτέρπη». Τι mademoiselle ήταν αυτό και κακό…, και όχι τίποτα άλλο, ήταν madame η Άννα, η νεότατη, σαν το μπουμπούκι.
Είναι να μη νιώθει η παλιά, το σύμβολο μια δυσφορία; Και την παρατηρώ τη μικρή δυσφορία στο αριστερό τσίνορο της Ντενέβ που της ζητούν τώρα να φωτογραφηθεί μαζί με τη νέα. Λίγο διστακτική, πώς να το πιεις αυτό το ποτήριον;, λίγο την έσπρωξαν να έρθει στο καρέ, τελικά –αν και mademoiselle- απεδείχθη κυρία και την έβγαλε τη ρημαδοφωτογραφία. Τι ήταν, όμως, μετά να κατέβει πρώτη τα σκαλάκια η Άννα… Τι ήταν αυτό το χέρι βοηθείας που της έτεινε για να βοηθήσει στη στράτα-στρατούλα… τι αντίδραση ήταν αυτή της Ντενέβ, που αγέρωχη αρνήθηκε τη βοήθεια της «πτωχής μικράς». Γιατί σου λέει και η Ντενέβ, δεν είμαι και σαν την Ακρόπολη να με βοηθήσεις να κατέβω. Ούτε έφερα το πι μου, γιατί έσπασα το γόνυ μου. Εγώ πάντα μόνη μου ανέβαινα τις σκάλες της επιτυχίας, πάντα μόνη θα τις κατεβαίνω… Καλά αυτό δεν το είπε, δεν θα μπορούσε όμως;
Και αρχίζει η ταινία. Και κοντέψαμε να πεθάνουμε από γαλλική ανοησία. «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» για τους εξηντάρηδες ήταν το έργο, με απίστευτη αφέλεια, ποτισμένη με ευρήματα δαλιανιδικού τύπου. Τι χαριτωμενιές, τι μούτες, πόσο χοντρός έχει γίνει ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ, ω mon Dieu. Η βραδιά έκλεισε άδοξα, μόνον ο Σειληνός που δεν βγήκε στο κλείσιμο για μερικά οριεντάλ χορευτικά, άσε που η Ντενέβ την έκανε νωρίς. Μάλλον πονοκέφαλο της προκάλεσε αυτή η Μουλαλίς.
Πραγματικά δεν ξέρω πώς το λένε όλο αυτό στα γαλλικά... αλλά σε προκαλώ βρες μου καλύτερη λέξη από το «βραδιά-φέσι», σε παρακαλώ…