Ο Οτο Λέβικ, ένας απ τους πολλούς και γενναίους Νορβηγούς που με τη βάρκα του πήγε κοντά στο νησί Οτόγια την ώρα του μακελειού, την Παρασκευή, βρέθηκε μπροστά στο φοβερό δίλημμα 'ποιόν να σώσω, ποιόν ν αφήσω', δεχόμενος την ίδια ώρα τα πυρά του δράστη των συνολικά 86 ανθρωποκτονιών, στην περιοχή της κατασκήνωσης της νεολαίας των Εργατικών. Τελικά, ο Λέβικ μπόρεσε να διασώσει μέσα απ τα νερά και τα πυρά σχεδόν 50 νεολαίους.
Θυμάται όμως ο Λέβικ, όπως η σύζυγός του Βέντσε μαρτυρά --ο ίδιος επιλέγει βασικά να σιωπά-- "την έκφραση στα πρόσωπα άψυχων νέων, που επέπλεαν".
* Τέσσερις, ίσως πέντε, νεολαίοι αγνοούνται έως τώρα στην περιοχή της κατασκήνωσης.
Ο Λέβικ, όπως κι άλλοι διασώστες έκαναν, έρριξε στα νερά της λίμνης Τίρι-φιόρντ πολλά σωσίβια, σωτήρια για όσους νέους μπορούσαν να τα πλησιάσουν και με αυτά να απομακρυνθούν απ το πεδίο πυρών του ακροδεξιού Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ.
Στην κοντινή παραλία άλλοι πολίτες, με ρουχισμό και ιματισμό, προσπάθησαν να ζεστάνουν τους νέους, που κατέφθαναν εκεί, ύστερα από πολύωρη παραμονή στο παγωμένο νερό.
*Αποτελεί θέμα έρευνας κάτω από ποιές συνθήκες στο νησί Οτόγια, ενώ έπρεπε, εντούτοις την ώρα του μακελειού δεν έκανε βάρδια ένας οπλισμένος αστυνομικός. Αποτελεί, βέβαια, τραγική ειρωνία ότι, ο δράστης των δεκάδων ανθρωποκτονιών ήταν οπλισμένος και φορούσε τη στολή του αστυνομικού...
Σύμφωνα με συγκλίνουσες μαρτυρίες διασωστών, ο τρόμος των νέων στο νησί Οτόγια την ώρα του μακελειού έγινε τέτοιου βαθμού, ώστε τους κατέλαβε, τελικά, υστερία... Φώναζαν δυνατά --τρέμοντας και όντας πολύ τρομαγμένοι--σαν αντίκρυζαν τους διασώστες τους. Οταν όμως ηρεμούσαν τελικά, τότε πολλά παιδιά ρωτούσαν τους διασώστες τους : "μπορώ να πάρω μιά σφιχτή αγκαλιά;"...
Συνολικά στο ειδυλιακό νησί βρίσκονταν, όταν νωρίς το απόγευμα της Παρασκευής άρχισε να ξετυλίγεται το δράμα, ως και 300 νέοι.