Φεύγοντας από την πρώτη ανοιχτή συγκέντρωση της κεντροαριστεράς στη Θεσσαλονίκη, ήμασταν γενικά ικανοποιημένοι. Ο κόσμος ( ομολογουμένως κάποιας ηλικίας στη μεγάλη του πλειοψηφία), ήταν πολύς και έμεινε ως το τέλος, η επιλογή του Τάσου Γιαννίτση αποδείχθηκε σωστή και η κουβέντα που ακολούθησε δεν ήταν, ευτυχώς, άλλη μία συνεδρία ομαδικής ψυχοθεραπείας, γράφει ο Σπύρος Βούγιας, ο οποίος μετά την μη επανεκλογή του είχε εξαφανιστεί από το πολιτικό προσκήνιο.
Και συνεχίζει ο Σπύρος Βούγιας σε άρθρο του στην Athens Voice:
Ωστόσο, όταν αναρωτηθήκαμε αμέσως μετά ποιό ήταν το αποτέλεσμα, το απόσταγμα των δεκάδων παράλληλων, αγχωμένων μονολόγων που αποτέλεσαν τη συζήτηση, δεν μπορέσαμε να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα.
Πραγματικά, αυτή η παραδοσιακή διαδικασία γραμμικού τύπου που επαναλαμβάνεται υποχρεωτικά, σχεδόν βασανιστικά στις πολιτικές, κυρίως, συγκεντρώσεις, είναι πια εντελώς παλιομοδίτικη και ξεπερασμένη. Κουράζει αφόρητα ακόμη και τους πιο εκπαιδευμένους από τους παλιούς, απωθεί και διώχνει τους νεότερους και δεν οδηγεί πουθενά, παρέχοντας ταυτόχρονα την ψευδαίσθηση της δήθεν διεξαγωγής ενός πλούσιου και ουσιαστικού διαλόγου.
Χρωστάει την προέλευσή της στις φοιτητικές γενικές συνελεύσεις της μεταπολίτευσης, στη γραφειοκρατική παλαιοκομματική τελετουργία των κομμάτων και στον κανονιστικό φορμαλισμό θεσμοθετημένων διαδικασιών όπως είναι τα δημοτικά συμβούλια και οι συνδικαλιστικοί φορείς.
Αν θέλουμε να παρακολουθήσουμε από κοντά τις νέες μορφές οργάνωσης του δημόσιου δημοκρατικού διαλόγου και επιθυμούμε πραγματικά να δούμε περισσότερους νέους ανθρώπους στις εκδηλώσεις μας, πρέπει να αλλάξουμε ριζικά τον τρόπο οργάνωσής τους, περνώντας από τη σημερινή γραμμική και επίπεδη διαδικασία στην κυκλικότητα και τη διαδραστικότητα.
Πρόσφορα παραδείγματα συναντά κανείς πια στις περισσότερες εκδηλώσεις δημόσιου διαλόγου η συνέδρια στη Βόρεια Ευρώπη και την Αμερική, που οργανώνονται από νεωτερικές πολιτικές κινήσεις, ερευνητικά ινστιτούτα και δεξαμενές σκέψης (ακόμη και ο Αλέξης Τσίπρας π.χ έχει συμμετάσχει σε παρόμοιες εκδηλώσεις στο πλαίσιο των συχνών υπερατλαντικών του αναζητήσεων). Στη λογική αυτή οι προεδρεύοντες δεν επιτηρούν απλώς το χρόνο και τη σειρά των ομιλητών αλλά καθίστανται συντονιστές με αυξημένες αρμοδιότητες.
Οι ομιλητές επιλέγονται διακριτά, περιλαμβάνοντας πολιτικούς εισηγητές, ειδικούς (δημοσιογράφους η τεχνοκράτες), έμπειρους και καταξιωμένους σχολιαστές και μέλη του ακροατηρίου. Οι εισηγήσεις είναι σύντομες, οι παρεμβάσεις καίριες και περιεκτικές με σεβασμό στο χρόνο και στην άποψη του άλλου. Κυριαρχεί η αίσθηση ότι κάτι αναζητείται και δεν προϋπάρχει και αυτό πρέπει στο τέλος της βραδιάς να προκύψει και μάλιστα να διατυπωθεί και να γίνει αποδεκτό ως αποτέλεσμα μιας απαιτητικής αλλά γόνιμης και δημιουργικής προσπάθειας. Εννοείται ότι όλη η διαδικασία μεταδίδεται ταυτόχρονα από το διαδίκτυο. Είναι ωραία η ζωντανή επαφή των ανθρώπων, η πληροφορία και η γνώση όμως πρέπει να είναι ανοιχτή και να ταξιδεύει έξω απ τις κλειστές αίθουσες, όσο γίνεται πιο μακριά.
Κι αφού δεν προλαβαίνουμε να οργανώσουμε με τέτοιο τρόπο την επόμενη κεντρική εκδήλωση για την κεντροαριστερά που θα γίνει στην Αθήνα τη Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου, ας δοκιμάσουμε να το κάνουμε μιαν άλλη φορά. Κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα και ξέρουμε ότι πολλά (αν όχι όλα) από όσα γνωρίζαμε πρέπει να επινοηθούν απ την αρχή. Αν είναι έτσι, ίσως η πρώτη μεταρρύθμιση που πρέπει να κάνουμε είναι να αλλάξουμε τον τρόπο που συζητάμε.
Το άρθρο του Σπύρου Βούγια συνυπογράφει ο Σταύρος Κωνσταντινίδης, φίλος και πρώην συνεργάτης του στο Υπουργείο Μεταφορών επί κυβέρνησης Σημίτη.