Ο Κυριάκος Β. σπουδάζει μαθηματικά στην Αθήνα. Πιστεύει ότι ανήκει στον μέσο σκεπτόμενο φοιτητή που συνθλίβεται ανάμεσα στις διεκδικήσεις συνδικαλιστών και κομμάτων. Εκτός σχολής αισθάνεται χωρίς ρόλο και λόγο. Περιγράφει τι δεν είναι πλέον αποφασισμένος να θυσιάσει.
Διανύοντας πλέον τη δωδέκατη εβδομάδα απεργιών και καταλήψεων, έχοντας ως δεδομένο πως το χειμερινό εξάμηνο αποτελεί παρελθόν, έστω και αν κανείς δεν το παραδέχεται ευθέως, η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο μέσος σκεπτόμενος φοιτητής είναι ομολογουμένως περίεργη. Σε αντίθεση με όσα προβάλλονται από τα ΜΜΕ αλλά και από όσα ακούγονται στις φοιτητικές συνελεύσεις, εγώ δεν είμαι ούτε απελπισμένος από το γεγονός ότι η φοιτητική μου ζωή θα πάει ένα εξάμηνο πίσω, ούτε όμως «φοβισμένος» από τις θεωρίες συνωμοσίας περί κοινωνικού κανιβαλισμού και επιβολής της κυβέρνησης επί των «πεφωτισμένων» του πανεπιστημίου.
Η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών έχουν την «απαραίτητη» κοινωνική συνείδηση ώστε να εναντιωθούν στα μέτρα που θέλουν τους μισούς διοικητικούς υπαλλήλους, από τη μια στιγμή στην άλλη, εκτός πανεπιστημίου. Ενας προς ένα οι φοιτητές που παίρνουν το λόγο στις συνελεύσεις εκφράζουν τη, θεωρητική έστω, στήριξη τους στους υπαλλήλους που πρόκειται να χάσουν τις δουλειές τους. Η στήριξη προς τον αγώνα τους και τον τρόπο αντίδρασης ωστόσο, δεν είναι αντίστοιχα μαζική. Ο λόγος είναι προφανής και κατανοητός. Δεν είναι όλοι διατεθειμένοι να θυσιάσουν ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και να πληρώσουν ένα-δύο ενοίκια παραπάνω για χάρη των ανθρώπων που, ανεξάρτητα αν έκαναν σωστά τη δουλειά τους ή όχι, συντηρούσαν και φρόντιζαν για την ομαλή λειτουργία των σχολών.
Ξαφνικά λοιπόν, όλοι ανακάλυψαν πως αγαπάνε τη σχολή τους και δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτή να είναι ανοιχτή. Προσωπικά πιστεύω πως όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, οι φοιτητές έχουν επηρεαστεί από τα αδρανή εδώ και πολλούς μήνες πανεπιστήμια. Συζητώντας και σχολιάζοντας την κατάσταση του πανεπιστημίου με συμφοιτητές μου, κατέληξα στην παρακάτω άποψη. Ο κινητήριος μοχλός που κάνει τους φοιτητές να θέλουν όσο τίποτα άλλο να ανοίξουν επιτέλους οι πύλες των πανεπιστημίων, δεν είναι η αγάπη προς την εκάστοτε επιστήμη τους. Εξάλλου σχεδόν όλοι προτιμούσαν οι σχολές να παραμείνουν κλειστές τις πρώτες βδομάδες των κινητοποιήσεων, επειδή απλά ήθελαν... παραπάνω διακοπές. Αυτό που τους έχει αλλάξει άποψη είναι η αδρανής ζωή που έχουν μετά από τόσους μήνες συνεχόμενης... καλοκαιρινής ζωής.
Συνειδητοποιώ πως πλέον τα ερεθίσματα που έχω λιγοστεύουν σημαντικά, πως βγαίνοντας με φίλους, οι συζητήσεις μας γυρίζουν γύρω από θέματα τετριμμένα που σχεδόν έχω βαρεθεί. Το πανεπιστήμιο δεν είναι ένας χώρος μόρφωσης και μόνο. Πηγαίνοντας στη σχολή ουσιαστικά διανθίζεις τη καθημερινότητά σου. Είτε μέσω των μαθημάτων, είτε μέσω των συζητήσεων με φοιτητές ή καθηγητές είτε μέσω οποιαδήποτε άλλης δράσης. Τα αμφιθέατρα αποτελούν μια ατέρμονη πηγή έμπνευσης και σκέψης.
Το πρόβλημα, όπως το βλέπω εγώ, είναι πως για τους περισσότερους το πανεπιστήμιο είναι η μοναδική πηγή... ζωής. Το χειρότερο δε είναι πως αυτό συμβαίνει χωρίς οι φοιτητές να τρέφουν μια ιδιαίτερη αγάπη προς τη σχολή τους. Απλά τη θεωρούν σημαντική επειδή τους γεμίζει τη καθημερινότητα. Ετσι, διατηρώντας κλειστό το πανεπιστήμιο, η πλειοψηφία των φοιτητών αποσυντονίζονται πλήρως. Θέλουν πίσω τη σχολή τους, γιατί... βαρέθηκαν να μην κάνουν τίποτα στη ζωή τους.
Προφανώς, το γεγονός αυτό έρχεται ως αποτέλεσμα ενός βαθύτερου προβλήματος που υπάρχει στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Στη δωδεκαετή παρουσία στο σχολείο, μπορεί να μαθαίνουμε ανώτερα μαθηματικά, να κάνουμε διατριβή πάνω στους αρχαίους φιλοσόφους, όμως το κάνουμε αυτό υποκινούμενοι από την «ανάγκη» να εισαχθούμε σε κάποια ανώτατη σχολή. Δεν μαθαίνουμε λοιπόν να ασχολούμαστε με κάτι επειδή πραγματικά μας αρέσει. Δεν μαθαίνουμε να στήνουμε τη ζωή μας γύρω από δραστηριότητες που θα την έκαναν πιο όμορφη, παρά μόνο εστιάζουμε και εγκλωβιζόμαστε στην εκάστοτε υποχρέωση που έχουμε.
Βέβαια, μπορεί η τωρινή μας πλήξη να μας βγει σε καλό, αφού συνειδητοποιούμε την αξία του να είναι ένας άνθρωπος αληθινά παραγωγικός. Θα ήταν λοιπόν πιο αποτελεσματικό, κατά την άποψή μου, να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε το προσωπικό μας κύκλο δραστηριοτήτων και να απεμπλακούμε από την «αγάπη» μας για το πανεπιστήμιο. Ισως να πρέπει τελικά να μάθουμε να ζούμε για λίγο καιρό μακριά από το βασικό μας στόχο. Χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά πως θα απαξιώσουμε ξαφνικά τη λειτουργία του. Γιατί τί θα γίνει αν, στη δύσκολη κατάσταση που περνά η χώρα, σε μερικά χρόνια βρεθούμε ξαφνικά χωρίς δουλειά; Ή ακόμα χειρότερα, τί θα γίνει όταν με το καλό αποφοιτήσουμε και θελήσουμε να μπούμε στην αγορά εργασίας, αλλά τα δεδομένα της χώρας δεν μας το επιτρέπουν;