Σαν μια μικρή... Ελλάδα είναι η παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη (μαζί με τη Σπείρα Σπείρα). Από την μία οι μονόλογοι δέκα ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Δικοί μας άνθρωποι, εμείς οι ίδιοι, που τα λέμε για να βγουν από μέσα μας. Που δεν αντέχουμε να τα κρατήσουμε... εντός των τειχών. Και από την άλλη η λύτρωση μέσω της μουσικής. Η βαθιά, αρχαία χαρμολύπη των Ελλήνων. Πτώση και ανατροπή, αντάμα. Χαρά και θρήνος που εναλλάσσονται σε ίσες... ποσότητες. Αυτή δεν ήταν πάντα η Ελλάδα; Με τα μεγαλεία της και τα βάραθρά της, πάντα στα άκρα, πατώντας σε ένα μεταίχμιο θριάμβου και ήττας. Γι' αυτή την... μικρή – μεγάλη Ελλάδα, μιλάει σήμερα ο Σταμάτης Κραουνάκης στο iefimerida.gr και τον Διονύση Μαρίνο.
Για τα σπουδαία και τα λίγα της. Για τα πάθη και τα λάθη της. Για τη... θεραπεία της μουσικής, για την πολιτική κατάσταση και για το αιώνιο φως μιας χώρας που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, δίχως να έχει βρει ακόμα τον τρόπο.
Πάνω από όλα για τη σωτηρία μας μέσω του «Όταν έχω εσένα». Διότι χωρίς το... εσένα, δεν υπάρχει ελπίδα. Μόνοι μας, πλέον, δεν βγαίνει...
Κύριε Κραουνάκη, τι ακριβώς βλέπουμε στο «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης»; Πώς θα χαρακτηρίζατε την παράσταση;
Μουσική διαδήλωση υπέρ βωμών και εστιών.
Τι είναι για εσάς το «Όταν έχω εσένα»;
Η αγκαλιά... για τους ανθρώπους που χαμένοι αναζητούν μια μικρή νησίδα συμπαράστασης κι αλληλεγγύης στην επόμενη μέρα τους. Να πάμε μαζί, να ελπίζουμε, να πάρουμε κουράγιο, ό,τι έχουμε κάποιον κοντά μας.
Τι είναι για εμάς το... όταν έχουμε «εμάς»; Το ρωτώ διότι το αίτημα των ημερών είναι η αλληλεγγύη απέναντι στα λογής δεινά.
Γράφτηκαν πολλά. Πολλοί συνάδελφοί σας το αναλύουν καλύτερα από εμένα. Κρατάω αυτό που μου είπε μια γυναίκα , μετά την παράσταση..."τέλεια κύριε Κραουνάκη, δουλεύει το φάρμακο και είναι φθηνότερο από οποιονδήποτε γιατρό...".
Σε εποχές... περίεργες πώς πρέπει να αντιπαρατίθεται η τέχνη και οι δημιουργοί στον εξανδραποδισμό και στη βαρβαρότητα;
Δύναμη, πίστη, αλληλεγγύη, δυνατή φωνή και δημιουργία ,η μόνη αντίσταση, να μιλάμε, να ουρλιάζουμε, αν χρειάζεται, στον ανελέητο αυτό πόλεμο καταρράκωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτούμε το δίκιο του εχθρού, και ο μεγαλύτερος για' μένα εχθρός είναι το κόλλημα σ' αυτό που νομίζαμε ότι μας βόλευε, κι ότι αν κάτσουμε ήσυχοι θα επανέλθει. Όχι δεν θα επανέλθει...ευτυχώς! Υλικά σιγά- σιγά για τα καινούργια μας σπίτια...και δυνατά τις ανθρώπινες σχέσεις μας...το τραγούδι είναι τζάκι με φωτιά ψυχής. Το θέατρο είναι στέγη αισθημάτων. Ο ρόλος του δημιουργού είναι γιατρειά, επαγρύπνηση και δημιουργία. Αυτό μέχρι τελευταία ρανίδα..και με οποιοδήποτε κόστος.
Κραυγάζει η τέχνη, σιωπά, υποσημειώνει ή τι άλλο;
«Η δράσε ή σκάσε» λέει μια φίλη μου, προτείνω το πρώτο.
Η παράσταση είναι γεμάτη από τραγούδια, χιούμορ, ρεαλισμό. Μα, τι κάνετε; Αυτή η χώρα ζητάει επιμόνως μοιρολόγια, γκρίζα πρόσωπα και... χαλασμένο υπερρεαλισμό.
Λάθος, είμαστε η χώρα του φωτός. Αυτό θέλουν τζάμπα, την ενέργεια, την αθωωτική δύναμη του ήλιου μας, της θάλασσάς μας, τα νερά μας, τα φρούτα μας, τα ψάρια μας, τα ποιήματά μας, τα αγάλματά , τα θέατρά μας. Αυτή η χώρα ζητάει ξανά το παλιό της πρόσωπο, το πρώτο, το ανίκητο.
Το σύνθημα είναι «πιάνουμε τη ζωή από τα κέρατα; Δεν τα παρατάμε»;
Το σύνθημα είναι «μαζί θα επιβιώσουμε» και μετά βλέπουμε, πληρώνουμε λάθη, δικά μας. Τους ψηφίζαμε, δώσαμε εξουσία σε ανθυποπρακτοράκια τρίτης κατηγορίας, φιλοδοξίες άρρωστες. Το καταλάβαμε αυτό; Μπήκαν στα σπίτια μας, πέσαν οι τοίχοι προς τα μέσα, κι ακόμα μερικοί δεν το βλέπουν. Δεν πειράζει, πάντα οι λίγοι κάνανε τη δουλειά.
Το τραγούδι (εννοώ το πραγματικό, όχι το σαχλό)... τραγουδιέται μόνο ή γίνεται συνείδηση και ένας άλλος τόπος σκέψης;
Το τραγούδι είναι το όχημα της καρδιάς. Άμα η καρδιά οδηγεί και η ψυχή συνάδει και το σώμα ξυπνάει.
Είστε ένας άνθρωπος που, για να το θέσω λαϊκά, δεν μασάτε τα λόγια σας. Υπάρχει τίμημα σε αυτό; Αν, ναι, το υπολογίζετε;
Αυτό είναι η δουλειά μου. Βέβαια υπάρχει τίμημα και βέβαια δεν το υπολογίζω. Το κέρδος είναι μεγαλύτερο από το τίμημα: να με εμπιστεύονται και να με χαιρετάνε οι συμπατριώτες μου παντού, με τα μάτια να λάμπουνε και την καρδιά τους να χαίρεται. Φυσικά υπάρχουν κι αυτοί που με σιχαίνονται, είναι εύσημό μου να με σιχαίνονται συγκεκριμένα συστήματα, αλλοίμονο... Είναι πολλοί οι δεινόσαυροι, αλλά και πολύ γελοία καρτούν τελικά.
Είστε από τους πρώτους που γύρισαν την πλάτη τους στις δισκογραφικές και προχωρήσατε με ίδιες δυνάμεις. Τελικά υπάρχει τρόπος να αποφυλακίζεται κανείς από δεσμεύσεις;
Υπάρχει πάντα τρόπος αν το έργο σου έχει κάτι να πει. Δεν γύρισα καμία πλάτη, ένιωθα ότι αν συνέχιζα θα κατάπινα το μέλλον μου και το ήθελα ζωντανό και διαχειρίσιμο από μένα. Είχα δίκιο τελικά, τότε το έκανα από ένστικτο , επενδύοντας τα ελάχιστα χρήματά μου, όπως και με τη σπείρα, κέρδισα την ανεξαρτησία μου, την ελευθερία της έκφρασής μου και τους νεώτερους που με εμπιστεύθηκαν.
Για την κοινωνία, η... εταιρία που την διαφεντεύει είναι η εξοχότητα της Ε.Ε. και της τρόικας. Εκεί υπάρχει, πιστεύετε διέξοδος;
Δεν τους έχουμε καμία ανάγκη. Ανάγκη τούς έχουν όσοι έχουν δανειοδοτηθεί με δις και τρις και δεν θα τα επιστρέψουν ποτέ. Οσοι είναι ανοιχτοί στα τραπεζάκια και μεταφέρουν αγωνιωδώς από ταμείου εις ταμείον... Ερχεται μεγάλη σύγκρουση, είναι αναπόφευκτη, κι όσο καθυστερεί τόσο χάνουμε.
Πριν αναφέρθηκα στην αλληλεγγύη, εσείς δίνετε το παράδειγμα της συλλογικότητας με τη «Σπείρα – Σπείρα». Αυτή η εμπνευσμένη κολεκτίβα συνεχίζει το πολυποίκιλο έργο της εδώ και χρόνια. Τελικά οι Έλληνες μπορούμε να συνεργαστούμε
Ναι, φτάνει να υπάρχει αρχηγός, που να τον εμπιστευόμαστε και που να σέβεται και να τιμά τους εταίρους του. Είμαστε ζωντανό δείγμα εξελισσόμενου συνόλου, παρ' όλα τα σκουπίδια που φάγαμε, πολλές φορές, το έργο απαντούσε πάντα. Σηκώσαμε όρθια την Ευρώπη, μίλησαν για την Ελλάδα την ώρα που όλοι μας βρίζανε. Κρατάμε το αγώνισμα σε ψηλά στάνταρ. Τώρα, μ' αυτή την «επιτυχία» ας μου επιτραπεί η λέξη, ας μη θεωρηθεί ύβρις, εφτά η ώρα είμαστε κάθε βράδυ στο θέατρο, επαναλαμβάνουμε τα χορευτικά, κάνω διορθώσεις, συζητάμε, ζεσταίνουμε φωνές, δεν ησυχάζουμε στιγμή. Είμαστε φορείς ιδεών και αισθημάτων. Πρέπει να' μαστε καθαροί σαν χειρουργοί.
Κεφάλαιο δημόσιος λόγος. Η έξωθεν μαρτυρία των επωνύμων (άσχημος όρος, αλλά ας το παρακάμψουμε) και ο τρόπος που την διαχειρίζονται. Σκεφτήκατε ποτέ να λειάνετε τις γωνίες; Να στρογγυλέψετε τα πράγματα;
Πολλές φορές. Το προσπαθώ, έχω φίλους που μου λένε την αλήθεια, δεν με κολακεύουν, αλλά όταν πρέπει να τα χώσω, τα χώνω. Δεν γίνεται να αφήνουμε το κάθε αναιδές ημιδιαπλεκόμενο να λέει ό,τι θέλει. Εχει τύχει να συγχωρέσω, να ζητήσω συγγνώμη, όταν χρειαστεί δεν κωλώνω, αλλά τόση αδιαντροπιά ώρες - ώρες με στέλνει, φουντώνω.
Ο δικός σας τοίχος στο fb, συχνά – πυκνά γίνεται πεδίο πολιτικής τοποθέτησης, αλλά και η ραδιοφωνική παρουσίας σας είναι –επί της ουσίας- μια πολιτική πράξη. Είναι η πλευρά του δημιουργού που ζει μέσα στην κοινωνία και όχι σε χρυσό κλουβί;
Αυτό χρειάζεται να κάνω τώρα. Εκτός από τη μουσική μου ,που είναι το ύψιστο κόμμα μου και το μόνο που δεν με πρόδωσε ποτέεεε (...).
Είναι φοβική η κοινωνία μας; Πάσχει από πρόωρη γήρανση και κάματο; Ανεχόμαστε το διαφορετικό; Και αν ναι μέχρι ποιου σημείου;
Όχι! Εχουμε dna αρχαίο ελληνικό, πασπαλισμένο με ορθοδοξία, αλλά είμαστε γλεντζέδες άνθρωποι, του φωτός και του Διονύσου, αυτή είναι η βάση μας. Τα λοιπά είναι υποκριτικά ένθετα, μποτοξικά φαινόμενα σε μούτρα που είναι σαν την καλή χαρά. Βέβαια, δεχόμαστε το διαφορετικό, αρκεί να μας μιλάει η καρδιά δεν κάνει λάθος. Ποτέ!
Συνέχεια του προηγουμένου: το όραμα των νοικοκυραίων, την περίοδο της ευμάρειας, ευθύνεται –έστω και εν μέρει- για τον σημερινό κατήφορο; Συνάμα ποια είναι η ευθύνη του πολίτη απέναντι στα κόμματα, στο σύστημα, στο βαθυκράτος;
Είμαστε τεμπέληδες και στην σκέψη και στη δράση. Περιμέναμε να έρθει άλλος να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Να τρέξει για τα λεφτά, να βάλει υποθήκες. Να κάνει τα κουμάντα και να'ρθουν όλα έτοιμα. Τα νοικοκυριά που δεν εκτεθήκανε στην ευκολία, έχουν προβλήματα αλλά θα πέσουν τελευταία. Δράση, αντίθεση, αλληλεγγύη, τώρα και μάχη μέχρις εσχάτων ...και έρωτα για τη ζωή, παιδιά.
Υπάρχει παρακάτω ή... παραπάνω σε αυτό που ζούμε; Βλέπετε φως; Η ελπίδα που είναι κρυμμένη;
Στην οικογένειά μας ,με την ευρύτερη έννοια, το κοινό συμφέρον και η κατανόηση του από την πλειοψηφία. Σκουλήκια πάντα θα υπάρχουν. Εγώ κυκλοφορώ με... μπαϋγκόν!
Σκοτάδι βλέπετε και αν ναι που θα το εντοπίζατε; Σας προβληματίζει η άνοδος ακραίων στοιχείων στην κοινωνία;Το γεγονός ότι για πολλούς έχει γίνει αποκούμπι, ένα ναζιστικό μόρφωμα;
Είναι σημείο του καιρού και της φτώχειας μας, αλλά και της δυστυχώς τεράστιας αδυναμίας του αριστερού χώρου να συσπειρωθεί. Ετσι γεννιούνται τα τερατάκια. Πολλά απ' αυτά, θα φανερωθεί στο μέλλον, ότι είχαν τη μήτρα τους στα κόμματα εξουσίας.
Να κλείσουμε, όπως ξεκινήσαμε: με την παράσταση. Να φορούσε τα καλά μας για να έρθουμε ή το καλό μας χαμόγελο; Να τραγουδήσουμε ή όχι; Να αφεθούμε ή μήπως είναι λάθος; Τι μας προτείνετε να κάνουμε;
Ελάτε, η πόρτα είναι εκεί και προσεγγίσιμη για όλους. Και όπως σας είπα, το φάρμακο δουλεύει. Έλα όπως είσαι!
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σταμάτης Κραουνάκης + Σπείρα Σπείρα
«Όταν έχω εσένα»
Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο, στις 21.00
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Πειραιώς 206, Ταύρος
Τηλ. 210-3418550