Περίπου 250 εκατομμύρια χρόνια πριν, λίγο πριν την εμφάνιση των δεινοσαύρων, στο τέλος της Πέρμιας περιόδου υπήρξε μια μαζική εξαφάνιση ειδών τόσο σοβαρή ώστε να εξακολουθεί να είναι η μεγαλύτερη στην ιστορία της Γης. Για πρώτη φορά οι ερευνητές αποκαλύπτουν τα αίτια της καταστροφής.
Ορισμένοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι αυτή η εξαφάνιση προκλήθηκε από τις ηφαιστειακές εκρήξεις που έγιναν στη Σιβηρία εκείνη την περίοδο, ωστόσο νέα έρευνα από μια επιστημονική ομάδα με επικεφαλής την Λίντα Ελκινς Ταντον, Διευθύντρια του Τμήματος Γεωλογικού Μαγνητισμού του Καρνέτζ δείχνουν ότι οι ατμοσφαιρικές επιδράσεις των εκρήξεων αυτών είχαν καταστροφικές συνέπειες.
Η μαζική εξαφάνιση περιλαμβάνει την ξαφνική απώλεια περίπου του 90% των θαλάσσιων ειδών και περισσότερο από το 70% των χερσαίων ειδών θέτοντας τις βάσεις για την άνοδο των δεινοσαύρων.
Το αρχείο των απολιθωμάτων δείχνει ότι η οικολογική ποικιλότητα δεν κατόρθωσε να ανακάμψει πλήρως, μέχρι αρκετά εκατομμύρια χρόνια μετά την εξαφάνιση.
Ωστόσο σύμφωνα με τους ερευνητές, κύρια αιτία ήταν ένα αέριο που απελευθερώθηκε από μια μεγάλη λωρίδα του ηφαιστειακού βράχου στη Ρωσία που ονομάζεται Σιβηρικές Παγίδες.
Χρησιμοποιώντας προηγμένες τεχνικές τρισδιάστατης μοντελοποίησης, η ομάδα με επικεφαλής τον Μπέντζαμιν Μπλακ του ΜΙΤ, ήταν σε θέση να προβλέψει τις επιπτώσεις των αερίων που εκλύονται από τις Σιβηρικές Παγίδες στο τέλος της Πέρμιας περιόδου στην ατμόσφαιρα .
Τα αποτελέσματά τους δείχνουν ότι η ηφαιστειακή δραστηριότητα απελευθέρωσε τόσο διοξείδιο του άνθρακα (CO2) και διοξείδιο του θείου ( SO2 ), που θα μπορούσε να δημιουργήσει πολύ όξινη βροχή και ενδεχομένως έκπλυση του εδάφους από θρεπτικά συστατικά γεγονός που είχε καταστροφικές επιπτώσεις στα φυτά και άλλους ευάλωτους χερσαίους οργανισμούς.
Οι απελευθέρωση αλογονούχων ενώσεων, όπως το χλωριούχο μεθύλιο θμπορεί επίσης να οδήγησε σε παγκόσμια κατάρρευση του όζοντος .
Η ηφαιστειακή δραστηριότητα ήταν πιθανά επεισοδιακή παράγοντας όξινη βροχής και καταστρέφοντας το όζον. Η ομάδα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι έντονες διακυμάνσεις του pH και η υπεριώδης ακτινοβολία , σε συνδυασμό με μια συνολική αύξηση της θερμοκρασίας από τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, συνέβαλαν στη μαζική εξαφάνιση των ειδών στο τέλος της Πέρμιας περιόδου.