Τα απομεινάρια μιας τσακισμένης Αργούς, που υπάρχει σαν ανάμνηση, με την πλώρη της να μπαίνει και να «σκίζει» τη σκηνή της Επιδαύρου, αποτελούν το μοναδικό σκηνικό της «Μήδειας» του Ευριπίδη, που σκηνοθετεί ο Αντώνης Αντύπας και θα παρουσιάσει στο αργολικό θέατρο της Επιδαύρου, αύριο Σάββατο και μεθαύριο Κυριακή, σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά.
Ένας δεκαπενταμελής γυναικείος Χορός, ντυμένος στα μαύρα, που δεν ταυτίζεται με κάποια συγκεκριμένη εποχή, εμφανίζεται ως ομάδα προσκυνητών και αφηγείται την ιστορία της Μήδειας.
Η σκηνική αναπαράσταση της αρχαίας τραγωδίας βασίζεται στην παρουσία όλων των ηθοποιών, που βρίσκονται επί σκηνής σε όλη την διάρκεια του έργου, είτε ερμηνεύοντας, είτε παρακολουθώντας.
Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους της Μήδειας και του Ιάσονα ερμηνεύουν η Αμαλία Μουτούση και ο Χρήστος Λούλης.
Ο Ευριπίδης αποθεώνει τον έρωτα στο πρόσωπο της Μήδειας, της δαιμόνιας και σοφής Ανατολίτισσας πριγκίπισσας, εγγονής του Ήλιου, που εξανθρωπίστηκε από το πάθος της για τον Ιάσονα, τον ακολούθησε στην Ελλάδα και προδομένη έγινε φόνισσα των παιδιών της για να εκδικηθεί τη μοιχεία του πατέρα τους, παρασύροντας και τον ίδιο σε ένα αμετάκλητο πένθος.
«Με απασχόλησε η διαδρομή της Μήδειας. Πώς θα μπορούσε να προσεγγιστεί χωρίς φόβους μέσα από έναν βαθύ ενθουσιασμό. Το στοιχείο τής παιδοκτόνου με έκανε ν' αναρωτηθώ πάρα πολύ πάνω σε αυτό το πρόσωπο».
Αυτό το στοιχείο, εξηγεί η ηθοποιός, δεν ήταν αρκετό για να αισθανθεί ότι προσεγγίζει τον ρόλο. Η συγκεκριμένη τραγωδία, όπως και κάθε άλλο έργο ποιητικό, μιλά με μία μεταφορά. Η Μήδεια είναι ηττημένη, για την πρωταγωνίστρια της παράστασης του Αντώνη Αντύπα και έχει κόψει τις γέφυρες, προκειμένου να ακολουθήσει τον απόλυτο έρωτα.
«Ο Ευριπίδης τη βάζει να ξεριζώσει σιγά-σιγά την ζωή της, καταστρέφοντας οτιδήποτε τη δένει με αυτήν. Για να ξαναγεννηθεί, πρέπει πρώτα να πεθάνει. Δεν σφάζει τα παιδιά της, τα θυσιάζει. Η θυσία είναι ο "ζωντανός" θάνατός της, το πέρασμά της σε μία άλλη διάσταση. Μέσα από αυτήν οδηγείται από το απόλυτο σκοτάδι στο φως», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Αμαλία Μουτούση.
Έργο βαθύτατα ερωτικό, μέσα από το δράμα της προδομένης Μήδειας και την αντιπαράθεσή της με τον Ιάσονα, φωτίζει τη θέση της γυναίκας, τη διαμάχη των δύο φύλων, αλλά και την κρίσιμη ηθική καμπή, στην οποία είχε φτάσει ο αρχαίος κόσμος λίγο πριν την επερχόμενη κατάρρευση.
«Πρόκειται για μία γυναίκα που αγαπούσε, προδόθηκε και ο έρωτάς της μετατράπηκε σε μίσος. Αυτό είναι ένα στοιχείο αναλλοίωτο, που αφορά την ανθρώπινη φύση από τότε που υπάρχει. Η Μήδεια όταν έχει το άλλο μισό της, νιώθει ολοκληρωμένη, όταν το χάνει ξαναγίνεται το άγριο θηρίο, που ήταν πριν γνωρίσει τον Ιάσονα. Γιατί είχε υπάρξει δολοφόνος, προτού σφαγιάσει τα παιδιά της. Πρόδωσε τον πατέρα της, σκότωσε και έκοψε κομματάκια τον αδερφό της, εξαπάτησε τις κόρες του Πελία, για να ψήσουν τον πατέρα τους. Μέσα από τον έρωτά της για τον Ιάσονα εξανθρωπίστηκε και κατάφερε να ημερεύσει. Όταν την πρόδωσε, επέστρεψε στην αρχική άγρια φύση της», εξηγεί η πρωταγωνίστρια.
Ένα άλλο σημερινό χαρακτηριστικό της Μήδειας, που γοήτευσε την ηθοποιό, ήταν το γεγονός ότι η Μήδεια είναι «ξένη».
«Η Μήδεια δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο. Είναι ξένη με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Ξένη μέσα της, ξένη όσον αφορά τον τόπο, τη γλώσσα, τις συνήθειες. Έχει τη μοναξιά που νιώθει ο άνθρωπος που είναι διαφορετικός και που τον αντιμετωπίζουν σαν διαφορετικό», συνεχίζει.
Είναι η δεύτερη φορά που η Αμαλία Μουτούση υποδύεται τη Μήδεια, η πρώτη ήταν πριν είκοσι χρόνια με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, όταν ήταν ακόμα πολύ νέα στην περιπέτεια του θεάτρου. Πρωτόγνωρη εμπειρία για ίδια η Μήδεια με σκηνοθέτη τον Μαρμαρινό, εμπειρία, που διήρκεσε σχεδόν τρία χρόνια. Έτσι έγινε η πρώτη της επαφή με το αρχαίο δράμα και συνειδητοποίησε τι σημαίνει ποιητικός λόγος. «Αυτός ο ρόλος υπήρξε καθοριστικός για μένα, με την έννοια ότι άνοιξε έναν χώρο μέσα μου, τον οποίο ό,τι και να κάνω από τότε, τον κουβαλάω», εξηγεί.
Όπως σημειώνει η ίδια, η μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά και η μουσική, την οποία επιμελείται η Ελένη Καραϊνδρου είναι δύο στοιχεία, που διαμορφώνουν την παράσταση. «Η μετάφραση του Χειμωνά σχεδόν σκηνοθετεί την παράσταση, καθώς έχει μία μοναδικότητα και μέσα από αυτήν αποκτά το έργο τον βασικό του χαρακτήρα. Το ίδιο ισχύει και για τη μουσική που έχει γραφτεί ειδικά για το συγκεκριμένο έργο. Όλα τα χορικά είναι μελοποιημένα, υπάρχει λίγη πρόζα», αναφέρει.
Αν και αγχωμένη για τη Μήδεια, η Αμαλία Μουτούση δεν κρύβει την αγωνία της για τις δύσκολες μέρες, που βιώνει η χώρα.
«Η κρίση, που βιώνουμε, δεν είναι αυστηρά οικονομική. Είναι μία κρίση ηθικής και αξιών. Από εκεί ξεκινούν όλα. Για μένα, πρόκειται για μία κρίση πνευματική, που βιώνει ολόκληρη η ανθρωπότητα και η χώρα μας εντονότερα».
Ωστόσο, εμφανίζεται αισιόδοξη για την παρουσία της τέχνης σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας. Ελπίζει ότι σε κρίσιμες στιγμές ο χώρος της τέχνης θα συνεχίσει να «μιλάει». Εκτιμά ότι στη νέα εποχή όλοι θα γίνουν πιο επιλεκτικοί και θα καταφέρουν να ξεφύγουν από την «τρέντι» τέχνη υπό το πρίσμα του lifestyle. «'Ηρθε η στιγμή να αναλάβει και ο θεατής, όπως και ο πολίτης, τις ατομικές του ευθύνες».
Ύστερα από ένα διάστημα απουσίας από το θέατρο αποφάσισε να πει το «ναι» και να αναμετρηθεί με τον ρόλο της Μήδειας: «Είναι όπως όταν ερωτεύεσαι. Σου λέει κάτι ο άλλος και σου αρέσει. Έτσι ήθελα να παίξω κι εγώ αυτόν τον ρόλο. Το ίδιο μου συμβαίνει και σε όλες τις δουλειές στις οποίες συμμετέχω. Στη συγκεκριμένη παράσταση είχε να κάνει πιο πολύ με τη δεδομένη στιγμή της ζωής μου, που μου έγινε η συγκεκριμένη πρόταση. Είχα λαχτάρα και μεγάλη δίψα να μπω και να συμμετέχω σε μία παραγωγή όπως αυτή της Μήδειας σε μετάφραση του Χειμωνά».
Μετά την Επιδαύρια «Μήδεια», η Αμαλία Μουτούση θα πρωταγωνιστήσει στην ταινία «Η χαρά της Χαράς» του Ηλία Γιαννακάκη.