Aφού άλλαξε τα εκδοτικά δεδομένα με το βιβλίο του «Πως μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου ο Προυστ», αλλά και με την μελέτη του «Η αρχιτεκτονική της ευτυχίας», ο διάσημος Αlain de Botton ασχολείται τώρα με ένα θέμα ταμπού: Τον συμβατικό ακαδημαϊκό τρόπο που στήνονται οι εκθέσεις στα Μουσεία σε σχέση με αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη το κοινό.
Τα μουσεία θα πρέπει να είναι πιο απρόβλεπτα, παλλόμενα ακόμα και ... χρήσιμα. Θα μπορούσαν αν οι curators, δηλαδή οι επιμελητές των εκέεων σκεφτόντουσαν λιγότερο ως καθηγητές και περισσότερο ως θεραπευτές. Αν δεν οργάνωναν με ακαδημαϊκή εμμονή τις εκθέσεις, αλλά σκεφτόμενοι πως θα κάνουν τον επισκέπτη να απορροφηθεί από την έκθεση, να ταυτιστεί, να συγκλονιστεί. Λέει ο Alain de Boton: ας μην χωρίζουμε τις αίθουσες ανά χρονική περίοδο, για παράδειγμα, αλλά ανά θέμα: γάμος, εργασία, αντιμετώπιση του χρόνου που περνάει, ευτυχία. Αντί να παρέχουμε trivia για την ιστορία της τέχνης, αν απευθύνουμε προσωπικά ερωτήματα. «Πώς θα σταματήσω να ζηλεύω τους φίλους μου», «Πώς θα γίνω περισσότερο υπομονετικός» «Που θα βρω ομορφιά στη ζωή μου».
Ο Βοtton έγραψε πρόσφατα το βιβλίο «Η Τέχνη ως Θεραπεία», ένα μανιφέστο για την βελτίωση των μουσειών τέχνης. Μάλιστα επισκέφτηκε για τις ανάγκες ρεπορτάζ του περιοδικού Νew Yorker το μουσείο Frick της Νέας Υόρκης για να αποδείξει αυτό που εννοεί στους δημοσιογράφους λέγοντας «κοιτάξτε γύρω. Είμαι σίγουρος ότι κανείς δεν έχει την παραμικρή ιδέα τι ακριβώς θα έπρεπε να κάνει».
Η λέξη «θεραπεία» είναι μια μεγάλη, απλή λαϊκή λέξη λέει ο Βotton. Μπορεί να είναι θεραπευτικό να διαπιστώνει κανείς τι είναι πραγματικά όμορφο ή άσχημα, αλλά και να αντιλαμβάνεσαι τις παραμελημένες, εσωτερικές δυνατότητες που έχει κάποιος. Βλέποντας για παράδειγμα το έργου του Bellini «Ο Αγιος Φραγκίσκος στην έρημο» ο Botton δεν εντυπωσιάστηκε από την ιστορία του Αγίου, αλλά από από τις λεπτομέρειες που ζωγράφισε ο Βellini: Τα βρώμικα μαλλιά πάνω στους βράχους, μια μικρή τέλεια πόλη στο βάθος, τα δάχτυλα του Αγίου... «Αυτός ο πίνακας με κάνει να αισθάνομαι ένοχος και λίγο λυπημένος για το γεγονός ότι έχουμε ξεχάσει πως να παρατηρούμε τις λεπτομέρειες» λέει ο Βοtton. «Προσπερνάμε την εμπειρία. Είμαστε συνέχεια στα κινητά μας.... Η θεωρία μου είναι ότι πολλά από τα πράγματα που μας συγκινούν και κινητοποιούν, είναι πράγματ που ποθούμε αλλά δύσκολα κάνουμε».