Χρειάστηκε αρκετές φορές να κοιτάξουν κάποιον στα μάτια και να του πουν ότι πάσχει από καρκίνο. Ωστόσο κι αυτοί βρέθηκαν στην άλλη πλευρά όταν κάποιος συνάδερφός τους τους ανακοίνωσε ότι πρέπει να δώσουν τη δική τους μάχη με τη νόσο.
Απόψε το βράδυ ο Αντώνης Σρόιτερ μέσα από την εκπομπή του στον ALPHA κάνει «Αυτοψία» στη ζωή ανθρώπων που φορώντας τις λευκές μπλούζες έδωσαν αγώνα για να σώσουν, για να θεραπεύσουν κάποιους συνανθρώπους τους, αλλά και που οι ίδιοι αντιμετώπισαν ή αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα υγείας. Συγκλονιστικές ιστορίες και μαρτυρίες μπροστά στην κάμερα της εκπομπής από ανθρώπους που βρέθηκαν και στις δύο «όχθες» και αποφάσισαν να αλλάξουν «πλεύση» στη ζωή τους.
Η Μαρία Πουλίζι, Ογκολόγος - Αντινοθεραπευτής -Επιμελήτρια στο Α' Ογκολογικό Τμήμα του Νοσοκομείου Μεταξά, λέει στον Αντώνη Σρόιτερ ότι κάποτε με τους συναδέλφους της ένιωθε προστατευμένη από τη μικρή ακτινοβολία που δέχονταν από τις θεραπείες των ασθενών της. Ώσπου μια μέρα ένας έντονος πόνος την ανάγκασε να κάνει εξετάσεις. Ακόμη θυμάται τις εκφράσεις των συναδέλφων της οι οποίοι δυσκολεύτηκαν να της πουν την αλήθεια. Ο δικός της «Γολγοθάς» κράτησε χρόνια. Δίπλα στους ασθενείς της έμαθε όμως, όπως χαρακτηριστικά λέει, να ακούει περισσότερο, να έρχεται πιο κοντά με τους ανθρώπους που εναποθέτουν τις ελπίδες τους στα χέρια της. «Ζω καλύτερα τώρα, έχω απαλλαχτεί από τα "πρέπει", μου αρέσει η ρουτίνα της δουλειάς μου δεν έχω άγχος πια. Για εμάς τους καρκινοπαθείς ο χρόνος κυλάει διαφορετικά». Αν και γιατρός έζησε και αυτή την άσχημη συμπεριφορά κάποιων συναδέλφων της, αφού όπως χαρακτηριστικά λέει «έπεσα και εγώ επάνω σε συνάδελφο που δεν μου έδινε σημασία. Ήμουν ξαπλωμένη πάνω στο μηχάνημα για να κάνω θεραπεία και μιλούσαν για άλλα πράγματα. Ο πόνος θέλει σεβασμό! Εάν δεν μπορείς να προσφέρεις πρέπει να σιωπάς, να σέβεσαι»!
Τη δική του εμπειρία καταθέτει στην κάμερα της εκπομπής και ο Νίκος Μπουντούρογλου, Ογκολόγος - Ακτινοθεραπευτής, λέγοντας ότι στέκεται συχνά στο μπαλκόνι του νοσοκομείου «Μεταξά» ατενίζοντας τη θάλασσα. «Όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο ένιωσα απογοήτευση και σκέφτηκα ότι είμαι πολύ νέος και έχω να δώσω τις δικές μου μάχες. Μου έδωσαν 30% πιθανότητες να θεραπευτώ. Ο άνθρωπος που πάσχει από καρκίνο πρέπει να αλλάζει περπατησιά, να ταξιδεύει, να παλέψει για το όνειρό του, να ενδιαφέρεται για την οικογένειά του».
Για τον Νίκο Καρβούνη, Ογκολόγο-Παθολόγο, διευθυντή της Α' Παθολογικής Κλινικής του «Μεταξά» όλα ξεκίνησαν με μια απλή εξέταση. Στη συνέχεια εμπιστεύτηκε τους συναδέλφους του. Φέρνοντας στη μνήμη του τις ώρες που νοσηλευόταν σε ένα από τα δωμάτια του νοσοκομείου θυμήθηκε ένα πρωινό όταν κάτω από το νοσοκομείο αγκυροβόλησε ένα πλοίο με νέους ανθρώπους οι οποίοι διασκέδαζαν «Ακόμη θυμάμαι αυτή τη σκηνή. Κάτω ακριβώς οι συνάνθρωποί μας οι οποίοι απολάμβαναν τις ξεχωριστές στιγμές και λίγα μέτρα πιο πάνω ήμουν εγώ και οι άλλοι ασθενείς. Εκεί καταλαβαίνεις το νόημα της ζωής, ότι η ζωή προχωράει και ότι κάθε αγώνας είναι ξεχωριστός». Αναφερόμενος μάλιστα στις ελλείψεις που υπάρχουν στο σύστημα Υγείας τονίζει ότι στη χώρα μας «δεν υπάρχουν ξενώνες για καρκινοπαθείς, ενώ αυτή τη στιγμή υπάρχουν ακόμη και άστεγοι οι οποίοι πάσχουν από την ασθένεια. Θα πρέπει ως κοινωνία να είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον», λέει με νόημα ατενίζοντας την ήρεμη θάλασσα από τον 5ο όροφο του νοσοκομείου.