Κορίτσια που πέφτουν στην παγίδα χωρίς να το αντιληφθούν. Θέλοντας να μοιάσουν στα μοντέλα, στην τέλεια εικόνα που βλέπουν στα περιοδικά, σταδιακά σταματούν να τρώνε. Αυτή είναι η γενική αντίληψη για τη νευρική ανορεξία. Η Κέλσι Οσγκουντ όμως δίνει μία άλλη διάσταση σε αυτή τη διαταραχή. Εκείνη των κοριτσιών που επιδιώκουν να την πάθουν. Το ξέρει καλά, γιατί και η ίδια είναι μία από αυτές.
«Η ανορεξία είναι μεταδοτική και εγώ ήθελα να κολλήσω», είναι ο τίτλος του άρθρου της Οσγκουντ στο Time. Σε αυτό που εξηγεί πως η υπερβολική πληροφόρηση για τις διατροφικές διαταραχές μετατράπηκε σε δίκοπο μαχαίρι, καθώς για κάποιες κοπέλες η ανορεξία έγινε ο τρόπος να γίνουν «εύθραυστες και ενδιαφέρουσες». Διαβάστε τι γράφει:
«Οταν ήμουν 13, αποφάσισα ότι θα γίνω ανορεξική. Πίστευα ότι αφιερώνοντας τον εαυτό μου στην ασθένεια, θα γλίτωνα από μία συναισθηματικά μπερδεμένη εφηβεία. Αντί για αυτό, ήθελα να γίνω σαν τα ανορεξικά κορίτσια που έβλεπα στην Οπρα, που φαίνονταν πρότυπα αυτοελέγχου. Διάβαζα ότι έβρισκα μπροστά μου για τις διατροφικές διαταραχές. Οπλισμένη με τη γνώση, τα κατάφερα και για τα επόμενα οχτώ χρόνια της ζωής μου νοσηλεύτηκα τέσσερις φορές.
Η ίδια η ασθένεια άλλαξε δραματικά την τελευταία δεκαετία. Σήμερα, δεν υπάρχει κορίτσι που να μην γνωρίζει για την ανορεξία. Αλλά η έκρηξη ενημέρωσης έγινε δίκοπο μαχαίρι. Ο αριθμός των ανθρώπων που νοσηλεύονται για διατροφικές διαταραχές αυξήθηκε κατά 24% από το 2000 έως το 2009, περίπου το ίδιο διάστημα που στα σχολεία άρχισαν να μιλούν για αυτό το θέμα.
Οταν κυνηγούσα πεισματικά την ανορεξία, θεωρούσα τον εαυτό μου ανώμαλο. Αλλά όταν μπήκα στο νοσοκομείο διαπίστωσα σύντομα πως δεν ήμουν η μόνη που το έκανα. Αρκετοί ασθενείς γύρω μου είχαν φτάσει εκεί γιατί ερωτεύτηκαν αυτή την ιδέα της διαταραχής. Κάποιοι από αυτούς μου έλεγαν για το πώς έκαναν συμφωνίες πείνας με φίλους, ή διαγωνισμούς για να δουν ποιος θα φάει λιγότερο. Οπως κι εγώ, είχαν ερωτευτεί το συμβολισμό της ανορεξίας, για να ανακαλύψουν αργότερα πόσο δύσκολο ήταν να αλλάξουν αυτές τις καταστροφικές συνήθειες.
Θεωρώ ότι τόσες πολλές κοπέλες θέλουν να γίνουν ανορεξικές γιατί η κοινωνία δεν επικοινώνησε τις τρομακτικές συνέπειες των διατροφικών διαταραχών, αλλά αυτό που ίσως να φαίνεται ως το όφελος από αυτές. Το να είσαι αδύνατη και ξεχωριστή. Πρέπει να σταματήσει αυτό. Και είναι σημαντικό να υπάρχει παρέμβαση με τα κορίτσια που πειραματίζονται με τις διαταραχές. Αν δεν το κάνουμε, θα καταλήξουν όπως ήμουν εγώ: δυστυχισμένη και προσπαθώντας απεγνωσμένα να θεραπευτώ από μία ασθένεια που κάποτε επιθυμούσα διακαώς».