Έγγαμος βίος: ένα φύσει δυσεπίλυτο πρόβλημα, ένα αίνιγμα, ένας πραγματικός γρίφος από τους πιο σκοτεινούς των ανθρώπινων κοινωνιών. Τι κρατάει μαζί δύο ανθρώπους μετά από χρόνια ένωσης με τα δεσμά του γάμου; Γιατί τα ζευγάρια συνεχίζουν να διατηρούν μία παρωχημένη για πολλούς κοινωνική σύμβαση ακόμη και όταν αυτή παραπαίει;
Η πορεία των πραγμάτων είναι κάτι παραπάνω από γνωστή:
Άνδρας γνωρίζει γυναίκα ή το αντίστροφο. Η έλξη είναι ισχυρή ή σε άλλες περιπτώσεις καλλιεργείται με τον καιρό.
Τον πρώτο ενάμιση χρόνο όλα είναι «μέλι γάλα», η σεξουαλική επαφή γεμάτη φλόγα και ενθουσιασμό, η αλληλοκατανόηση δίνει και παίρνει, κανείς δεν χαλάει το χατίρι κανενός. Αυτός είναι έτοιμος να παραβλέψει τη νύστα του και να σηκωθεί για της φτιάξει πρωινό κι εκείνη είναι ικανή να του κάνει μασάζ όλο το βράδυ στον πονεμένο του αυχένα έπειτα από ώρες εργασίας στο γραφείο.
Ο ένας προσέχει τον άλλο σαν τα μάτια του. Προλαβαίνει τις επιθυμίες του και τις μετουσιώνει σε πράξη με περίσσεια όρεξη.
Ακαταπόνητοι εραστές κάνουν έρωτα όλη νύχτα ακόμη και αν την επομένη δουλεύουν.
Τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να διαταράξει όλη αυτή την ευτυχία, τη γαλήνη, την εναρμόνιση των σωμάτων και των εγκεφάλων. Μία πραγματική γαλήνια θάλασσα ορμονών που τους πλημμυρίζει κατά κύματα και τους φέρνει πιο κοντά, ακόμη πιο κοντά, όλο και πιο κοντά, έως ότου...
Έως ότου από την πολλή εγγύτητα αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους μικρά ψήγματα ενός μελλοντικού ραγίσματος, στην αρχή ανάξια λόγου, στη συνέχεια όλο και πιο ορατά και στο τέλος ανυπέρβλητα.
Η ερωτική ζωή αρχίζει να εξασθενεί. Τίποτα δεν είναι όπως πριν. Η φλόγα αργοσβήνει, η αλληλοκατανόηση που άλλοτε δέσποζε αρχίζει σιγά σιγά να ξεθωριάζει, τα προβλήματα της καθημερινότητας εισβάλλουν από κάθε σχισμή στη σχέση, την ξεθωριάζουν, το πάθος καταλαγιάζει, υπάρχει όμως ακόμη η αγάπη και η ψυχική σύνδεση που δεν αφήνει κανέναν εκ των δύο να οδεύσει εκτός σχέσης.
Πάνω στα δύο-τρία χρόνια αποφασίζουν να παντρευτούν στοιβάζοντας τα κακώς κείμενα στα τρίσβαθα της ντουλάπας.
Το κάνουν. Παντρεύονται και για λίγο αισθάνονται πως κάτι από το παλιό πάθος είναι ακόμη ζωντανό. Για λίγο όμως διότι αυτό υπάρχει περισσότερο στο κεφάλι τους παρά στην αδυσώπητη πραγματικότητα.
Ο άτεγκτος φυσικός νόμος της εντροπίας των πάντων δεν αφήνει άθικτες τις σχέσεις.
Το αντιλαμβάνονται μετά από ένα επιπλέον χρόνο, όταν οι καυγάδες εντείνονται, η έλξη έχει πάει «για τσιγάρα» και δεν έχει επιστρέψει ποτέ, σαν σύζυγος με Αλτσχάιμερ, και ο μεν πιάνει τον εαυτό του να σκανάρει τα οπίσθια των συνεργάτιδών του, ενώ η δε υστεριάζουσα το αντιλαμβάνεται και δεν της αρέσει καθόλου.
Η συνέχεια είναι γνωστή: αυτός ή αυτή ή και οι δύο καταλήγουν να ανταλλάσσουν σωματικά υγρά με άλλους εκτός συζυγικής κλίνης και το χάος βασιλεύει... Chaos reigns!
Ήρθε η καταστροφή; Το επίσημο τέλος, το οποίο είχε έρθει εδώ και καιρό, βρίσκεται πλέον προ των πυλών;
ΌΧΙ, λένε οι σύγχρονοι ψυχοθεραπευτές, τίποτα δεν τελείωσε. Ίσα-ίσα τώρα ξεκινούν όλα! Οι κραυγές και τα κλάματα είναι απλά η εισαγωγή σε ένα νέο έργο, το οποίο κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και περιστάσεις, μπορεί να μετατραπεί σε ρομαντική κομεντί και όχι σε αλά Μπέργκμαν δράμα.
Αυτό τουλάχιστον πιστεύουν οι ειδικοί σε θέματα σχέσεων και απιστίας σύμβουλοι-ψυχοθεραπευτές Esther Perel, συγγραφέας του Mating In Captivity, και Emily Brown, συγγραφέας The Affair as a Catalyst for Change: τα ζευγάρια δεν αντιλαμβάνονται ότι το ενοχλητικό κέρατο ίσως είναι το καλύτερο πράγμα που τους συνέβη ποτέ και ότι ευθύνονται αμφότεροι για τη δημιουργία του πρόσφορου για απιστία χώρου μεταξύ τους.
Το κέρατο δεν είναι η αιτία αλλά το σύμπτωμα. Γι' αυτό και μέλημα της σύγχρονης συμβουλευτικής είναι η απο-εστίαση της προσοχής από το καθαυτό γεγονός της απιστίας και η επικέντρωση στα υφέρποντα συναισθήματα, η ανάλυση των οποίων ενδεχομένως να οδηγήσει στην κατανόηση των αιτίων.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία ο ένας παύει να κατηγορεί τον άλλο και αρχίζει να τον ακούει. Η συγχώρεση έρχεται στο τέλος και ίσως κάνει τη σχέση ακόμη πιο ισχυρή από ποτέ.
Βεβαίως, από την άλλη, όλα αυτά μπορεί να είναι και αποτέλεσμα του φυσικού οπτιμισμού των Αμερικανών που θέλουν τα πάντα να έχουν happy ending!
Κι αν δεν έχουν;