«Αχ, αυτά τα ορφανά» είναι ο τίτλος άρθρου του Σταύρου Θεοδωράκη και αναφέρεται στα «ορφανά» του Γιώργου Παπανδρέου που έγιναν υπουργοί του Μνημονίου, ζουν στη χλιδή και ξαφνικά θυμήθηκαν να κάνουν επανάσταση.
Γράφει ο Σταύρος Θεοδωράκης στο protagon.gr
Ενα μεσημέρι συνάντησα την κυρία Θεοδώρα Τζάκρη. Ήμασταν και οι δύο καλεσμένοι της «Κίνησης Πολιτών» για να μιλήσουμε για την εγκληματικότητα στο «σκοτεινό κέντρο». Ήταν τότε υφυπουργός Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης.
Ήρθε λοιπόν, ανέβηκε στο βήμα, διάβασε ένα κείμενο που της είχαν δώσει οι σύμβουλοί της, κατέβηκε, χαιρέτισε και έφυγε. Όπως συμβαίνει δηλαδή σχεδόν πάντα με τους πολιτικούς (Δεξιούς και Αριστερούς). Και μείναμε εμείς πίσω, (πολίτες, δημοσιογράφοι, καθηγητές, ερευνητές) να συζητάμε και να «μαλώνουμε» μήπως και βρούμε λύσεις.
Η κυρία Τζάκρη όμως ήταν σίγουρη για τις απόψεις της. Τα ήξερε όλα. Όπως σίγουρη ήταν τότε που υποστήριζε τον Βενιζέλο, σίγουρη και όταν τον εγκατέλειψε για τον Παπανδρέου, σίγουρη όταν έγινε υπουργός και μαχόταν για το μνημόνιο, όπως σίγουρη θα είναι και αύριο που θα μάχεται τους πρώην συντρόφους της. Το δράμα της Ελλάδας έχει πολύ από την «σιγουριά» της κυρίας Βουλευτού.
Υ.Γ.: Διαβάζω και εδώ και αλλού για τις γόβες της κυρίας Τζάκρη. Ναι, από όσο μπορώ να θυμηθώ και σε εκείνη τη συνάντηση για την εγκληματικότητα ήρθε φορώντας τις γόβες με τις κόκκινες σόλες (τις περιγράφω για να μην τις ονοματίσω). Άλλωστε, όπως λένε οι κοινοβουλευτικοί συντάκτες πάντα φοράει εξαιρετικές γόβες. Δεν βρίσκω τίποτα κακό σε αυτό. Της πηγαίνουν περίφημα.