Δύο ξεχωριστοί καλλιτέχνες, οι Φανταστικοί Ήχοι και ο Άγγελος Κυρίου σχολιάζουν και ερμηνεύουν μουσικά 12 βουβές μικρού μήκους των αρχών του προηγούμενου αιώνα, ορίζοντας εκ νέου τις διαφορετικές – και συχνά αντικρουόμενες – έννοιες τις λέξεις Space. Σήμερα στις 21:30 στην πλατεία Αγίας Είρήνης, δωρεάν προβολή μετά μουσικής.
Άγγελος Κυρίου
Ο Άγγελος Κυρίου πήρε το όνομά του από μια τυχαία γνωριμία και φτιάχνει μουσική που για τους περισσότερους κριτικούς αποτελεί σχεδόν ξεχωριστό είδος από μόνη της. Ο ίδιος, ωστόσο, χαρακτηρίζει τη δουλειά του ως pop. «Οι πολλές ταμπέλες φέρνουν και πολλά χασμουρητά» λέει. Οι ήχοι που δείχνουν να τον γοητεύουν είναι «συνήθως εκείνοι που που έχουν πρύμνη roll, πλώρη rock και τούμπαλιν» και χαμογελάει όταν ακούει τη λέξη συναυλία, μια «αναπαραγωγή ηχογραφήσεων με ολίγη από αυτοσχεδιασμό» όπως πιστεύει ότι είναι η ζωντανή εμφάνισή του.
Στη μουσική του υπάρχουν συχνά ήχοι της καθημερινότητας, «μια συνήθεια η οποία ξεκίνησε αρχικά ως καπρίτσιο και έχει καταλήξει τελικά σε έρωτα. Οι ήχοι σπάνε την καθημερινότητα» συμπληρώνει «και οι ίδιοι την πλέκουν – πλέκουν όπως πλέξιμο». Όσο για τη λέξη διάστημα, που αποτελεί το βασικό θέμα του αφιερώματος στο οποίο συμμετέχει, πιστεύει ότι «είναι να μιλάς και να σε ακούν ή να μιλάς και να μη σε ακούν ή να μη μιλάς και να σ’ ακούν ή να μη μιλάς και να μη σ’ ακούν»
Φανταστικοί Ήχοι
Οι «Φανταστικοί Ήχοι» δεν είναι συγκρότημα, όπως ίσως ξεγελά ο τίτλος, αλλά ένα μόνο άτομο το οποίο καταπιάνεται μ’ ένα ιδιαίτερο οπτικο-ακουστικό project. Οι ηχητικές του αναφορές ξεκινούν από την ελληνική pop σκηνή της δεκαετίας του ’70, περνούν από την ψυχεδέλεια, το krautrock και την πρώιμη ελεκτρόνικα και καταλήγουν στη χορευτική μουσική της δεκαετίας του ’90, διαστρεβλώνοντας τα πάντα μέσα από ένα αλλόκοτο καλειδοσκοπικό πρίσμα. Χρησιμοποιεί κι αυτός ήχους της καθημερινότητας στη δουλειά του κι όμως «προσπαθώ αυτό που κάνω να απέχει όσο το δυνατόν περισσότερο από αυτό που οι περισσότεροι ορίζουν ως καθημερινότητα» και πιστεύει πολύ απλά ότι στη λέξη διάστημα χωράνε τελικά «τα πάντα». – {Νίκη Ξένου}